Punt- en kleine mengeldichten
(1837)–S.M. Coninckx–
Auteursrechtvrij
[pagina 196]
| |
Daer lag hy, hopeloos zyn pyn ooit zien te dooven,
Alleen, vergéten als in 't graf:
Nauw schóot, ter middaguer, dóor een klein gat van boven,
De zon een straelken op hem af.
De stilte, een doodsche stilt', die geen geluid kwam stooren
Vermeerderde zyn angst en nood,
En, 't zy een nagtgeschreeuw der uilen zich liet hooren,
Het gansch heelal schéen vóor hem dood.
Geen vriendelyke stem kwam ooit zyn hert verkwikken,
't Gekraek der deur van 't kerkerhol,
Der yz're kluisteren het rammelen en tikken,
Daervan had hy zyne ooren vol.
Den wagter, een barbaer die met zyn tiegersoogen
En beulsgemoed hem te éten gaf,
Was noch dóor zyn beklag noch smeeken ooit bewogen,
En sloeg hem spottend alles af.
Hy vroeg papier en pen om iets te mogen schryven,
En dus zyn jammerlyk verdriet,
En langen, langen tyd een weinig te verdryven;
Eilaes! ook dit verkréeg hy niet.
Dit altoos lédig zyn on die ontelbare uren
Bezwaerden, als eene Alp, zyn hert,
| |
[pagina 197]
| |
En dat die pyn welligt zou immer immer duren,
Was nu zyne allergrootste smert.
Van dées rampzalighée'n tot in de ziel dóordrongen,
Toen hy van 't strooibed waer hy lag,
Kwam in vertwyf'ling eens en angstig op-gesprongen,
En op den wand des kerkers zag
Een spinneken met vlyt haer dunne draedjes wéven;
Het eerste diertje, dat, sinds hy
Daer op-gesloten was, hy roeren zag en léven:
O! riep hy, hoe verheugt ge my!
‘Gy zult me een gezellin in déze ellende wézen;
‘Gy zult my in dées eeuw'gen nagt,
‘De vrienden die ik had, en heb bemind vóordézen,
‘Nog roepen wée'r in myn gedagt.
Met blydschap stond zyne oog van 's morgens vroeg te letten,
Heele uren, gansche dagen lang,
Hoe zy met fynheid spon haer wonderbare netten
Vóor een klein vliegske of muggenvang.
Nu ziet hy haer in stilte uit haren schuilhoek loeren,
En hoe ze op alles let en past,
En zoo een vliegske een draed van hare web komt roeren,
Hoe zy haer toe-schiet en verrast.
| |
[pagina 198]
| |
Nu, hoe zy, om op nieuw een kleine prooi te vangen
Uit hare duist're celle kwam,
En in het middenpunt bléef onbewéegbaer hangen,
Waer zy haer lust en loerzit nam.
Hy sprak haer zoetjes aen, wanneer zy viel aen 't spinnen
Als of zy vatten kon dien zin;
En als zy ging nooit moede eene andere net beginnen,
Prées hy de kleine wéverin.
Vol goedheid wilde by haer ook behulpzaem wézen,
Zoo hy een vliegske vangen kon:
Met heuschheid in 't gelaet, om zich niet doen te vreezen,
Bragt hy ze haer, terwyl zy spon.
Zy had in 't heimelyk een langen draed gewéven
Tot aen de peuluw waer hy lag:
Dus kon hy met zyn hand haer eenig voedsel géven,
En hulpzaem wézen dag op dag.
Dus léefde hy in vreugd met zyne gezelline
Dóor zoeten dienst dien hy haer déed.
‘'t Zyt gy, 't zyt gy alleen, die ik op aerd beminne,
Dus sprak hy en vergat zyn leed.
Den wagter merkte dit, en hoe hy meer tevréden
Zyn sombre dagen over-bragt:
| |
[pagina 199]
| |
Hy peinst en hy herpeinst, en vindt daervan geen réde,
Wat hy ook overwóog en dagt.
Dit ergert hem ten hoogste; om aen 't geheim te raken.
Zag hy eens dóor het sleutelgat:
‘Kan u dit kinderspel zoo troosten en vermaken?
‘Het duert niet lang, ik zeg u dat.
Straks is hy heel verwoed den kerker in-gekomen,
En wordt de spin aenstonds gewaer:
En eer den goeden graef had agt daerop genomen
Had hy ze reeds vertrapt: ‘Zie daer
't Is met uw vreugd gedaen!’ Tot in de ziel bewogen
Schouwt nu Lauzun die wreedheid aen:
Hy zag 't onnoozel dier verpletterd vóor zyne oogen,
En riep met dèernis aen-gedaen:
‘Wat dolheid, o Barbaer! dit schelmstuk zal u rouwen.’
Hy wilt hem randen aen; och Heer!
De zware kétenen die magteloos hem hou'en,
Beletten het, en hy valt née'r.
Den moordenaer ging weg verzadigd en tevréden,
En stiet een helschen lach in 't gaen.
Lauzun sprak met een zugt: vóorwaer het is van héden
‘Met al myn lévensvreugd gedaen;
Gy kwaemt my van myn troost, van alles my berooven;
| |
[pagina 200]
| |
Ik had geen and're zoetigheid.’
Den tyd begon allengs zyn zielepyn te dooven;
Maer 't was, riep elk, een gruwzaem feit!
|
|