Punt- en kleine mengeldichten

XXXIX.
De Weddenschap.

‘'k Zou van schrik en angst verstyven,

Zei Filip, zoo ik alleen,

“Waer een dooden ligt, moest blyven,

'k Déed 't vóor geen louis nog.” - Neen?

Ik, zei Teun, ik zou het wagen

's Nagts twee flesschen uit te vagen

Met een dooden aen myn zy',

Zonder kat of hond by my;

Ja, Filip, dat zou ik wagen.’

- 'k Wed van neen. - Ik wed van ja,

‘'t Zou my nog niet eens doen béven;

‘Wed zoo véel gy wilt. - A sa!

‘Vóor twee kroonen! - Top! hier néven,

‘In de zwaen by Max is éven

‘Iemand dood, een vréemde; ik ga

‘'t Ligchaem aen den hospes vragen;

[p. 194]

 

‘Dan zal ik 't by u doen dragen.

 

Teunis zei: ik néem het aen.

 

Flip is dan naer Max gegaen,

 

Héeft de zaek hem doen verstaen.

 

‘Ja, zei Max, ik ben tevréden;

 

't Ligchaem staet hier al benéden

 

In de kist: maer wagt! misschien

 

Zullen wy eens lagchen konnen;

 

Daer valt my iets in; laet zien!

 

Flip, uw wedding is gewonnen.’

 

Max was een dóortrapten guit.

 

Hy doet fraei de lykbus open,

 

Haelt den passagier daer uit,

 

En is zelf erin gekropen.

 

‘Draeg my nu, sprak hy, naer Teun,

 

Laet my vóor de rest maer zorgen,

 

Wées niet ongerust, en morgen

 

Hebben wy daerméde een deun.’

 

Zoo gezeid, twee gasten kwamen

 

Die den valschen dooden namen

 

Met de kist waerin hy stak,

 

En hem zonder ongemak

 

In de naeste wooning bragten,

 

Waer hun Teunis zat te wagten.

 

Zy lae'n 't af en gaen dan héen.

 

Teunis bléef nu gansch alleen

 

Met twee flesschen en wat éten

 

By een flauwe lamp gezéten,

[p. 195]

 

En, zoo hy niet anders wist,

 

Met een dooden in die kist.

 

Ieder had zich nu begéven

 

Naer zyn bed, en lag en sliep.

 

't Was nu middernagt, en éven

 

Kwam een hannenuit die riep:

 

‘Hoor! de klok héeft een geslagen!

 

Nu, dagt Max, moet ik het wagen:

 

Eerst heft hy het deksel op

 

Met zyn hand, en héeft zyn kop

 

Uit de kist omhoog gestéken,

 

En, verbaesd, eens rond gekéken.

 

Teun beziet hem, is niet bang;

 

Hy springt op, en met een tang

 

Héeft hem zulk een slag gegéven,

 

Dóor den toorn, waerin hy schóot,

 

Dat Max née'r-viel zonder léven:

 

‘Men doet my zoo ligt niet béven

 

Kameraed, dat héeft geen nood;

 

Zoo gy dood waert, blyf dan dood.’

 

En hy is ook dood gebléven.