Punt- en kleine mengeldichten
(1837)–S.M. Coninckx–
AuteursrechtvrijXLI.
| |
[pagina 201]
| |
Vol iever héeft hy zich begéven
Naer San Bernardo's eenzaem dat,
Waer tusschen hooge denneboomen
Men ruischen hoorde een waterval,
Die zich verdeilde in helle stroomen.
Daer wordt hy met lieftallighée'n
Van abt en monik aen-genomen,
En kréeg den naem van broe'r Arséen.
Maer nauwelyks was hy gekomen
Aen 't einde van zyn derde jaer,
Of men zag hem by dag en nagten
Verdiept in sombere gedagten.
Dit wordt zyn abt eerlang gewaer;
Hy vroeg hem goedig naer de réden
Van al dat zugten en misbaer,
En ydele weemoedighéden.
Arsenio viel hem te voet:
‘Myn vader, ik zal u verklaren
‘Wat my dus pynigt het gemoed;
Ik Heb een kind van achttien jaren
Dat ik met hert en ziel bemin,
Wiens béeld komt immer vóor my zwéven,
Dat béeld beheerscht myn ziel en zin,
En zonder 't kind kan ik niet léven.
- Myn lieve Arséen, zei de abt, myn vrind,
Zyt niet zoo droevig om uw kind;
Daer zyn nog midd'len uit te vinden;
Schep moed, betrouw op God; uw zóon
Kan, zoo hy wilt, in déze woon
| |
[pagina 202]
| |
Zich aen ons heil'ge wet verbinden,
En léven hier voortaen met u.’
- Myn zóon! peinst hy, myn zóon! wel nu,
‘Ik zal myn kind daerover schryven,
Of zelfs, gedoogt ge my het, gaen
En vragen of 't by my wilt blyven
En némen onzen régel aen.
- Zeer wel, het is u toe-gestaen,
Zei de abt, en God wil u geleyen.’
Arsenio dan, zonder beyen
Gekomen waer Marina woont,
Héeft haer met kragt van rée'n betoond
Dat hy niet zonder haer kan léven.
‘Leg af uw vrouwelyk gewaed;
Aenvèerd, o bid ik u, myn staet;
Ei, wil me die voldoening géven.’
- Myn vader, sprak Marina toen,
‘Het is uw wensch en uw begèeren;
Ik ben uw kind, ik zal het doen.’
- Ja, dogter lief, maer gy moet zwéren,
‘Moet zwéren heilig en vóor God,
By wien men met geene eeden spot.
Van aen geen mensch ooit te openbaren
Tot aen uw jongsten lévenstyd,
Wat onheil u móog wédervaren,
Dat gy van 't mansgeslacht niet zyt.’
- Ik zwéer vóor God en zyne scharen,
‘Dat ik 't geheim zal trouw bewaren,
En met my némen in het graf.’
| |
[pagina 203]
| |
Marina snydt heur schoone haren,
Zy legt haer zyde kleeding af,
Néemt aen een pelgrims rok en staf,
En aen de kloosterpoort gekomen
Wordt van de godgewyde schaer
Met vreugdeteekens aen-genomen:
't Was Broe'r Marino vóor en naer;
En als zy na verloop van 't jaer
Zich dóor geloften had verbonden,
Toen stierf heur vader: luid geween
Verzelde de uitvaert van Arséen.
By God slegts héeft zy troost gevonden,
En in die heil'ge plegtighée'n
Was zy lieftallig vóor elkeen:
Men hoort met lof dóor alle monden
Haer schoonheid en haer deugd verkonden.
't Geviel dat, als in 't naeste woud
De munsterheeren jong en oud,
Zich tot verkwikking eens bevonden,
De schoone en bloozende Marien
Van zéker dogter wierd gezien,
Een deern' van ongebonde zéden,
Bezwangerd al een poos geléden
(Zy droeg er klare teekens van)
Dóor een dien zy niet noemen kan.
Den vader vroeg dóor woede ontstéken:
Bedrogen maegd, zeg my dóor wie.
- Dóor eenen dien ik ginder zie,
‘Die, zoo bekend is, alle wéken
| |
[pagina 204]
| |
Komt wandelen in 't bosch alleen;
Marino, zóon van Dom Arséen
Nu onlangs in de abdy gestorven;
't Is hy, 't is hy en anders geen
Die my verleid héeft en bedorven.’
Den vader gaet weemoedig heen
Marino aen den abt beklagen
En van dien smaed voldoening vragen.
De abt sprak Marina toornig aen:
‘Hebt gy dat schandig feit begaen?
- O, wat heb ik al niet bedréven?
Zoo sprak ze, en viel ootmoedig née'r,
En weende luid: eerwèerdig heer,
‘'k Bid u, zyt goed en wil vergéven.’
- Vergéven zoo een vuile zond!
‘Ga uit myne oogen weg terstond.’
Dus wierd ze onnoozel voort-gedréven.
Zy bléef er dwalen in het rond;
Heur handwerk hield haer in het léven,
't Geheim ontglipte nooit haer mond.
Zy was en bléef vóor ieders oogen
Een monik van bevlekte faem.
Intusschen viel zy in de kraem,
De snoode die haer had belogen.
Zy gaf heur kind Marino's naem
En déed het leggen waer zy woonde.
Marina nam het op, en toonde
Aen 't arme wigtje een moeders hert,
Bly van in de eerste levenssmert
| |
[pagina 205]
| |
Haér tranenbrood er mé' te deelen.
De moeder gaf haer schimp vóor loon,
Maer geen veragting, smaed of hoon;
Geen hongersnood kon haer vervélen;
Geen klagt wierd uit haer mond gehoord.
Zy die kon met een enkel wóord
Haer blanke onnoozelheid bewyzen
Vóor ieders oogen zonneklaer,
En zich dóor elken mond doen pryzen,
Gedroeg zich of zy pligtig waer.
Dus léefde zy in 't vierde jaer:
In 's abten ziel begon te ryzen
Een straelke van médoogendheid;
‘Marino, sprak hy, vóor dat feit
‘Héeft leed en rouw vóor elk bewézen:
‘Ik wil verminderen die pyn,
En wil hem wat genadig wézen:
Hy zal, o neen, niet als vóordézen
‘Hier broeder, maer slegts dienaer zyn.
Geen kostelyke spys of wyn
‘Moge immer zyne lippen raken,
Nooit zett' hy meer zyn voet in 't koor,
En alle vreugd moet hy verzaken.’
Dit stelt hy aen Marina vóor,
Die zei: mag ik u slegts genaken,
‘Mag nog eens zyn van my gekust
‘De tombe waer myn vader rust,
‘Ik zal uit geen versterving maken:
‘Wat ligt my toch aen drank of spys!
| |
[pagina 206]
| |
‘Hoe meer, hoe langer ik zal lyden,
‘Hoe meer zal zich myn hert verblyden.
Marina had nu op die wys
Geléefd tot acht en zestig jaren;
Blymoedig gaf zy toen den geest
In 't byzyn van de broederscharen;
Geen enkel wóord was heur ontvaren,
Dat zy nooit broeder was gewéest.
Nu wierd hun dóor den abt bevolen
Het lyk gansch rein te wasschen af,
Aleer men 't leggen zoude in 't graf.
't Geheim zoo langen tyd verholen
Kwam openbaer nu vóor den dag.
Geraekt als van een donderslag
Stond de abt met oog en hand verhéven;
Hy knielt vóor 't bleeke ligchaem née'r:
‘O maegd! o God! wil my vergéven
Al weende ik duizendmalen meer
Als gy geweend hebt in uw léven,
't Waer niet genoeg; wat zal ik doen?
Wat eischt gy vóor een offerzoen
Om 't ongelyk aen u bedréven?’
Men bragt haer met een luid geween
Naby de tombe van Arséen,
En de abt liet haer een grafsté' bouwen,
Waerop dit schrift staet uit-gehouwen:
| |
D.O.M.
Sta, wandelaer, en lées: hier onder dézen steen
| |
[pagina 207]
| |
Ligt eene maegd, de bloem der vrouwen,
Marina Silvio, die van haer teere jeugd,
Een schoone béeldtenis van heldenmoed en deugd,
Zich vyftig jaren héeft in déze woon onthoue'n;
Die broe'r Marino héette en die geen broeder was.
Ga hénen, bid vóor u, en eer haer heilige asch.
R.I.P. Zoo ge alles wat ik hier heb kort en lang geschréven
Met een goedkeurend oog zeer pryzenswèerd aenziet,
Ik zeg u vrank: gy kent het niet.
Indien gy alles laekt, zyt gy dóor nyd gedréven,
En gy verdient dat men als knibb'laer u veragt
En als een rym'laer u belacht.
EINDE. |
|