Punt- en kleine mengeldichten

CCVII.
Nog eenige trekken van den verstrooiden.

Pandolf, wiens béeldtenis hiervoren

Gy, zoo 't u lust, kont vinden staen,

Was op een morgen uit-gegaen

Om naer gewoonte een mis te hooren.

In plaets van kerkboek haelt hy een pantoffel uit,

En gaf er méde aen zéker guit

Die hem belachte, een slag aen de ooren.

Daerna begaf hy zich naer 't huis van een prélaet:
‘Uw vrouw is gisteren in 't kinderbed gekomen,

Zoo 'k dézen morgen heb vernomen;

Ik hóop dat alles wel en naer verlangen gaet.’
Méd' ging hy weg en liet zyn hoed op tafel leggen.
Een knegt liep na, en zei: ‘daer is uw hoed, mynheer,
‘Géef my nu ook de muil van onzen bisschop wé'er.’
Pondolf zei: goeden vriend, 'k heb de eer van u te zeggen
‘Dat ik maer eene muil vandaeg heb mé-gebrogt.’
Doch als hy wéderom zyn tesschen wel dóorzogt,

Vond hy er nog een binnen stéken.

Toen is hy in een huis dat vóor hem stond gegaen.

[p. 65]

 

‘Hola! is niemand daer? roep me eens den gardiaen,

 

Ik moet op staende voet hem spréken.’

 

Twee nimfen liepen straks al lagchend op hem aen,

 

('t Was een bordeel) hy zei: ik ben u zeer verbonden;

 

‘Myn compliment aen de gravin;

 

Ik dank haer vóor den haes dien zy my héeft gezonden.’

 

Nu ging hy, en trad nog wel zéven huizen in,

 

Eer hy het zyne had gevonden.