Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 9]

I.

Het is al ochtend en ik lig zeer stil,
De nacht is nog niet van mij weggenomen,
Hij is nog op mijn oogen, op mijn hart,
Op alle monden van mijn moede lijf,
Dat zich verzegeld voelt en dichtgelakt;
Maar reeds vleugt hier en daar een ritseling
Over de fijne bladen van mijn huid,
En raakt het schrift mijner gedachten aan,
Het zijn mijn kleine broeders uit de lucht,
De vogels, die hunne sublieme lussen
Van geluid, uitwerpen op mijn hart
Dat open gaat, nieuwsgierig naar hun klank;
De fijngebuikte dansers zweven al,
Binnen de ochtendkoelte van het ruim,
En knippen kleine draadjes stalen klank,
En werpen rolletjes van zijden lint
Uit hunne spitse snuitjes ruischend af,
Ook spatten zij signalen wit en blauw
Als watervalletjes uit een fontein;
Zachte gebondenheid is in de lucht,
En ergens uit een diepe wereld heft
Een haan de roode kraaltjes van zijn kreet
Luid pralende den hoogen ochtend in.
De aarde ligt als een tevredene,
En ziet de kinderen die op haar lijf
Rumoeren, in een klankschermutseling,

[p. 10]

 

De fijne hemel staat oneindig blauw,

 

Omkoepelend, te kijken naar omlaag,

 

En heeft de aarde aan de heup gevat;

 

Mijn venster is geopend op het licht,

 

De geuren van het nieuw geboren Al

 

Komen als kinderen mijn kamer binnen,

 

Ik echter lig gesloten aan mijn bed,

 

En hoor en zie de fijne zwenking van

 

De zingende gestalten van den ochtend

 

Klank maken langs mijn luisterende hoofd,

 

Ik hoor mijzelven langzaam opengaan

 

En worden wemelend en ritselend

 

Van klank, en kleur, in 't zalig ochtenduur,

 

Ik ben zooals de aarde, luisterend,

 

Mijn moeder aarde, lachend in het licht,

 

Mijn moeder aarde, die ontwaakt, tevréé

 

Omdat de nacht van haar genomen is.

 

Hosannah Gouden Dag Ik groet U, Licht!