Liederen. Deel 2

Liederen der gemeenschap

[p. 7]

[Ben ik de klank die door de luchten relt,]

Ben ik de klank die door de luchten relt, -
Zij wist zich niet, ik heb haar toch gemeld. -
Ik zag haar niet, ik hoorde maar alleen
Haar voeten treden door de luchten heen;
Toen liep zij weg, door de eind'loosheid bekoord;
Ik haalde haar in; nu ligt zij in mijn woord.

Ben ik de boom, - hij werd in mij geplant
Toen ik met oogen opzag tot het land;
Hij staat van sappen vol en gele harst,
En aan zijn tak een witte vrucht uitbarst;
Ik voel hem zwellen naar de luchten toe;
Hij is aan mij gelijk, hij weet niet hoe.

Ben ik de zon, - aan den verschrikten nacht,
Werd van den einder bevend licht gebracht;
Een wenteling door-zong het hemel-rond,
De luchten werden geel en goud en blond;
Daar schalt de zon, hij dondert door het dak;
Ben ik de zon, daar in mij licht uitbrak.

[p. 8]

 

Ben ik de berg, - hij steigert naar zijn top

 

En aan zijn voeten hamert zee-geklop;

 

De hemel giet een eeuwigheid om hem;

 

De wind begaat hem met een harde stem; -

 

Ben ik nu berg en hemel, zee en wind,

 

Daar hun gelaat zich in mijn beeld bevindt?

 

 

 

Ben ik het gras dat opkijkt aan den vliet, -

 

Ben ik het kleine armelijke riet, -

 

Ben ik de vonkel in den regenval, -

 

Ben ik de stilte bij het wijde dal, -

 

Ben ik de sprakelooze die ontving

 

De spraak van 't eeuwig sprakelooze ding; -

 

 

 

Zij zijn uit mij, ik ben uit hen bereid,

 

En tusschen ons is er geen onderscheid!

 

Ik ben ze alle, ieder tegelijk:

 

Een wijde hemel en een aarde-rijk;

 

Ze zijn mijn klank, mijn licht, mijn kleur, mijn lijn,

 

En boordevol moet ik hun zegger zijn.