Liederen. Deel 1

(1917)–A. van Collem– rechtenstatus

Liederen van huisvlijt



[pagina 51]
De steeg. Zult gij willen, die ik wacht, Komen op uw voeten zacht, Mijn dag te verblijden. - Daar ik tot u hene-lag, Droomende, dat ik u zag Voor mijn oogen schrijden... Droeg uw haren fonkeling Neder tot de gordeling Van uw kleed, wit-zijden; Uit uw donker oogen-diep, Klom de stemme die mij riep, Op te gaan, wij beiden. Door de stad ging uwe voet Tot een steege, waar de stoet Huizen wordt gescheiden; - Uwe kinders wonen daar: Kleine jood en proletaar En de stratenmeiden.
[pagina 52]
Ginder wachten huizen stil Onder winter-avond's wil In wol-witten kragen. Dak en poorte en kozijn, Velletjes van hermelijn Houden zij gedragen. Bij den krommert, waar de steeg Tot een brokkelpoortje zeeg, Staat een schevend muurtje; Enkele lantaaren zond Gouden schijven in het rond, Plekkende het schuurtje. Op een schuivend gouden net Hebt gij uwen voet gezet... En er ging gebeuren: Bij het heffen uwer hand Wilde wijken weg de wand, Open ging de deure. En in schemergore kluis Trad het lichtende geruisch Van uw zingend wezen; En gij boogt nabij den hoek, Waar, gewikkeld in een doek Leefde luttel wezen.
[pagina 53]
Kindje dat ginds slapend lag, Kreeg een goudenen glimlach Bij uw teeder kijken; Langs zijn wangen en de kier Zijner wimpers, formulier Uwe hand ging strijken. * _* * ‘Zang van zuiv're woorden,’ sprak Uwe stem, die stilte brak, ‘Zal eens uit u komen. In uw hoofdje sluit ik op, - In uw warme harte-klop, Weefsel van veel droomen. Zelve zult gij weten niet, Wat in dezen nacht geschiedt Heen om uwe sponde. Uwe broeders slapen voort, Van mijn toover ongestoord, Ademend de monden. Wel zult gij gelijke zijn Van hun wezen, maar in schijn, Want in de verblijven Uwer ziele zal de steeg Het veel-kleurige beweeg Van haar leven schrijven.
[pagina 54]
Kleine gore jodenman Trekt er aan zijn karre, van Vroegmis tot den avend; Lorren komen uit zijn keel, Vodden, pijp en kachelsteel En een kleed gehavend. ‘Ingevreten kale kop Steekt hij naar de huizen op, Vodde, Vodde, Vodde. Schuifelende roept het woord Zijn versleten leven voort; Vodde, Vodde, Vodde. Tuimeldeurtje op een kier Hoort gij maken rinkelier Op een tinnen schelle. Vrouwetjes in kamerjak Dragen buiten pot en bak, Komen iets vertellen. Dan stapt leven door de steeg: Stroom van werkers in beweeg, Naar de karreweien; In den knapzak, op den rug, Ketels dragen zij en kuch, Waaraan zij maaltijen.
[pagina 55]
Kracht die in hun ajers zwelt, Kracht die uit hun oogen snelt, Gaan zij te verkoopen; Voor een dagloon in de hand Dragen zij 's werelds bestand, - Dagloon zal hen sloopen. Bij de smidse in de schouw Ziet gij razende flambouw Uit het vuur geblazen; Op de bout die gloeiend lag, Komt gestage' hamerslag Tikken klank uit glazen. En van vensters vallen neer Hengsel, beugel en blindeer. Die den inkijk sluiten; Open ligt de slagerij En een groeze kommenij, - Prentjes aan de ruiten. Nu begint de dag zijn loop Aan het hoogveld, en er droop Vonkeling van spetten; Aan den hemel sloeg een vlam, Waar de zon de steeg in kwam Voetstappen te zetten.
[pagina 56]
Wit en gouden wou hij zijn, En hij liet door vlamden schijn Achter zich aandansen; Van de daken tot het pad, In de kleine stege-stad, Stiet hij gouden lansen. En de gore huizen-ris Ging toen druipen van vernis; Langs portaal en goten; Van de gevels, verweloos, Langs de vensters, geel en voos, Goudlak werd gegoten. Tot vergloeien ging zijn schijn En der huizen vunzig zijn In verval van kleuren, - Naar de geel geworden lucht, Als een schemerend gehucht, Kwam zijn lijnen beuren. En de werkers komen weer Van den arbeid, in hun keer, Tot de armoe-wanden, - En het joodje, dat zijn kar, Stil geworden en oog-star, Houdt aan vodde handen.
[pagina 57]
Avond beefde aan hun voet, Avond beefde in hun bloed, En zij gaan als grijzen: Ongewis en vreemd van stap, Tastende afsleetsche trap, Van de steegpaleizen. Toen heeft duisternis omvat Uwe steeg, die Vreugdestad Uit Nippon ging lijken: Goud en geelend: door de kom, Dwalen helle stippels om, Als in Geisha-wijken. En de brokkelende steeg, Die een ooster-glim verkreeg, Hing vol stille vlammen; Vlugge streepen van karmijn, Vloeiden langs de gele lijn Van de huizenkammen. En de deuren op den nacht Gaven klank en lieten zacht Treden-uit de bruiden; Op de stil geworden straat Hun wijdvlossige gewaad Ging zijn kleuren luiden.
[pagina 58]
En een venster schoof omhoog Aan den voortgeplanten boog Van de murwe hokken; Bij het vleiend roode licht Kwam te schemeren gezicht, Bleek in zwarte lokken. Hoordet gij haar kleine stem Zingen een ver lied van hem, Die haar heeft verlaten? De begeerde droefenis Die in alle schoonheid is, Heeft hij haar gelaten. Toen zij zong haar melodij, Een oneindig medelij Werd in u geboren, En uw luisteren aldaar, Als een priester tot altaar, Heeft u uitverkoren. “Slaap nu,” sprak de stemme zacht Want verkleuren gaat de nacht; Dageraad wil blinken. Om het schemerende huis Wordt geboren een gedruisch En ik hef de klinke.’
[pagina 59]
Buiten lag de vale steeg In het stervende beweeg Van haar vunze hokken, Maar gij zelve als een stad, Waart gestegen, en gij hadt Om u klank van klokken. En gij werdt gelijk de dag Stralende, daar ik u zag Naar den einder schrijden, Met uw haren-vonkeling Neder tot de gordeling Van uw kleed, wit-zijden. En nu wacht ik op den nacht, Waarin gij wilt komen, zacht, Mij te gaan verblijden Met uw oogen, stil en diep, En uw stemme die eens riep, Op te gaan, wij beiden.

Vorige Volgende

De steeg.