Nieu liedt-boeck genaemt den Amsterdamsche pegasus

Amoureus-Liedt,

Stemme: Van d'Engelsche Schoenlapper.

IN 't koutste vande nachten kout
Cupydo my verraste:
Sijn pijltjens bloncken als een gout,
Waer hy mijn mee aentaste,
Sijn vleugels hy verhief see hoogh,
En schoot soo vlytich met sijn schicht

Dit eunjer Wicht,

Dats' in het hartjen vloogh.

2 Doe hy sijn wil nu had volbrocht,

Wat stond' my te beginnen?
Ick scheen verwondert, soo my docht,
Ick most, al wod 'k niet, minnen:
Hy wroeten dieper langs en meer
Inwendich in het banghe bloet,

O droefheyt soet:

Ick merckten sijn begeer.

3 Hy bleef daer soo ghebonden vast

Met sulcke vreemde kuren,
Ach Hemel wat een overlast:
Van pijn cost ick nau duren,
De borst die reutelde door dwangh,
Vermits doe hyse soo besloot

Dit Guytjen snoot,

't Gingh al sijn ouwe gangh.

4 De lucht en wou noch uyt, noch in,

Door ick hem most beloven
Te draghen haer soo trouwe Min,
Die ick eer had' verschoven:
Het leven ick niet graeg'lijck liet,
Beloft' ick deed met diere eed,

Maer, ach: te wreed

Viel my toe dit verdriet.

5 De banden wierden soo ver-eent,

De doot die con ons scheyden,
Ick liefde wel, maer bleef versteent,
Gheen Min quam tusschen beyden:

[p. 26]

 

Had my dit Wicht gheen pijn gedaen

 

Ick soud 'nae haer niet ommesien,

 

Maer vluchtich vlien

 

Dit trouwen ongheraen.

 

6 Die Mint, o Prins: legt eerst u sin

 

Eer 't spruytjen kan vergroten,

 

Niet blind'lings toe gaet in 'tbegin,

 

t' En teelt gheen liefdens loten,

 

Vraegt nae gheen vleijeryen seer,

 

Soo sult ghy vry sijn van 't ghequel

 

Van dese hel:

 

Neemt aen eens Minnaers leer.