ken en meer dan eens heeft moeten vluchten. Voor het schrijven van de brieven aan Kamo liet Tatiana zich inspireren door Wuthering Heights van Emily Brontë; Cathy Earnshaw is de hoofdpersoon in dat boek.
Kamo is sindsdien verliefd op Cathy. Dat wordt hem noodlottig in ‘De ontsnapping van Kamo’, als hij op weg naar de bioscoop voor een verfilming van Wuthering Heights in botsing komt met een auto en in coma raakt. Hij slaat wartaal uit die duidt op de overgrootvader naar wie hij is vernoemd: een revolutionair wiens leven Tatiana op dat zelfde moment in Rusland aan het reconstrueren is. Om Kamo te redden denken zijn vrienden vierentwintig uur per dag aan hem. Dat kan van doorslaggevende betekenis zijn, hebben ze gehoord.
Zo bevatten de Kamo-verhalen meer ideeën die de fantasie van jonge lezers kunnen prikkelen. In ‘Kamo en het idee van de eeuw’ bereidt meester Maggerel zijn leerlingen voor op de brugklas door zich een kwartaal lang voor elke les een andere persoonlijkheid aan te meten; op de middelbare school krijgen leerlingen immers voor elk vak een andere leraar. Als Maggerel volledig dreigt te verdwijnen achter al die schijngestalten, en waan en werkelijkheid niet meer van elkaar lijkt te kunnen onderscheiden, wordt de klas ongerust.
Het verhaal ‘Kamo en ik’ beweegt zich ook op de grens van fantasie en werkelijkheid. Krasman geeft de opdracht een opstel te schrijven over wat er gebeurt als je ontdekt dat je in een volwassene bent veranderd en je ouders kinderen zijn geworden. Vervolgens wordt deze fantasie werkelijkheid en kan pas worden opgeheven als Krasman van een jeugdtrauma is verlost.
In de vertaling zijn de Kamo-verhalen naar Nederland verplaatst. Dat is jammer, omdat ze door al het gefilosofeer typisch Frans zijn; ook een begrip als de ‘Grote Oorlog’ is hier onbekend.
Hondeleven en Het oog van de wolf zijn minder speels en bizar dan de verhalen over Kamo; ze zijn ook bijna tien jaar ouder. De toon is wel duidelijk Pennac: helder en opgewekt. Beide zijn het dierenverhalen met een impliciet pleidooi voor het tonen van respect voor elkaars gevoel voor eigenwaarde. Pennac probeert dit te bereiken door de lezer te scherpen in zijn inlevingsvermogen. Hondeleven vertelt hij grotendeels vanuit het standpunt van de hond. Dat levert de lezer af en toe beschamende ervaringen op, want de mens gedraagt zich tegenover honden soms bijzonder onaardig.
Het oog van de wolf bestaat uit vier hoofdstukken. In het eerste, ‘De ontmoeting’, staan een jongen en een wolf in een dierentuin oog in oog tegenover elkaar. De jongen leest de levensgeschiedenis van de wolf uit diens ogen. Omgekeerd verneemt de
Auteursrechtelijk beschermd
