dagelijkse avontuurtjes, waarin elk kind zich kan verplaatsen. Als moeder meespeelt in zijn fantasiewereld, dan kan ze hem toch weer geruststellen, als het voor zijn gevoel te ver gaat.
Kleine Beer, want dat is een eigennaam geworden, maakt net als ieder kind een tekening voor oma en krijgt als dank daarvoor een kusje. Maar dat moet doorgegeven worden van dier tot dier en de kat vindt het niet prettig om het stinkdier een kusje te geven. Daar heeft de laatste minder moeite mee, want hij kust zijn vriendinnetje en die kust hem weer terug en dat gaat maar door. Het is duidelijk merkbaar dat de schrijfster les heeft gegeven aan de eerste klas, want ze kiest eenvoudige woorden. In korte zinnen en dat is het knappe van haar schrijftrant, wordt een afgerond verhaal weergegeven.
Misschien wil Else Minarik kinderen het gevoel geven, dat lezen plezierig is, want in Niet vechten, niet bijten wil de hoofdpersoon met rust gelaten worden om lekker te kunnen lezen. Haar verhaaltjes zijn ondenkbaar zonder de illustraties van Maurice Sendak, die de warmte van het gezin en de humor van de belevenissen zo onnavolgbaar weergeven. De boekjes werden in vele talen vertaald.
De gegevens over Else Holmelund Minarik en haar werk zijn summier. In Amerika zijn haar verhalen niet zo aangeslagen als bijvoorbeeld in Nederland.
Auteursrechtelijk beschermd
