publicatie van de verhalenbundel Leven in een doosje. Daarna bleef het stil tot 1978, toen Verroest maar verscheen. Hoewel de schroothoop op het omslag anders doet vermoeden, gaat het boek over de strijd van Appie Tol om op de LOM-school te komen. Op de gewone school wil het niet lukken, hoewel moeder - die overal alleen voorstaat, want de vader van Appie vaart - nog steeds de hoop heeft dat het met wat extra huiswerk wel in orde komt. Appie is echter door zijn vriendjes warm gemaakt voor de LOM-school, want daar ‘mag je leren moeilijk vinden’ en het ‘net zo vlug doen als je kan’. Aangelokt door dit onderwijsparadijs stelt Appie, daarbij geholpen door zijn vriendjes, alles in het werk om de volwassenen ervan te overtuigen dat hij op de LOM-school thuishoort. Zijn pressiemiddelen variëren van zeuren tot weglopen.
Er bestaan nog steeds veel vooroordelen tegen deze vorm van onderwijs. Het is echter de vraag of kinderen voor dit probleem ontvankelijk zijn. Of zij niet eerder zullen genieten van de gedurfde stunts die Appie uithaalt om zijn doel te bereiken en van de karikaturale tekening van meester Kneteman van de gewone school. Dat, zoals een recensent opmerkte, de problematiek wordt aangeboden aan ‘een categorie die het niet nodig heeft, die het al weet’, lijkt op z'n minst twijfelachtig.
Jan 't Lam zelf zegt dat hij in zijn werk de onmacht van het kind tegenover de volwassene, de onmacht om te voldoen aan hun vaak onbegrijpelijke eisen, gestalte wil geven. In die zin krijgt Appie een algemenere betekenis en staat hij voor al die kinderen die zich steeds weer in een situatie van onmacht gemanoeuvreerd voelen. En misschien is drammen - want Appie laat niet los - wel de enige manier om volwassenen te overtuigen van hun ongelijk.
Auteursrechtelijk beschermd
