Lexicon van de jeugdliteratuur

Patrick Lagrou

door Sofie De Jonckheere

Patrick Lagrou is op 1 oktober 1949 in Brugge geboren. Op de lagere school hield hij van opstellen schrijven, tekenen, geschiedenis en aardrijkskunde. Op zijn achtste wilde hij ontdekkingsreiziger worden, maar behalve een verre oom die als journalist in Congo werkte nam niemand hem serieus. Toen hij achttien was, trok Patrick Lagrou de wijde wereld in. Vijftien jaar lang doorkruiste hij als reisjournalist alle continenten. Hij leefde tussen de haaien in Tahiti, woonde bij de indianen in het Amazonewoud en begon op de Bahama's een duikbasis. Ondertussen behaalde hij aan de universiteit zijn diploma van licentiaat in de rechten. Het beroep van advocaat zou hij echter nooit uitoefenen. In plaats daarvan hield hij tussen zijn reizen door vele voordrachten. Zijn reisreportages publiceerde hij in diverse vaktijdschriften en hij maakte ook enkele korte films. Voor Sharks of the Tuamotu kreeg hij in 1979 op het Internationale Festival van de Onderwaterfilm in Brighton een bekroning.

Sinds het begin van de jaren negentig is Patrick Lagrou fulltime schrijver voor de jeugd. Zijn debuut in 1992, Het dolfijnenkind, was meteen een schot in de roos. Het werd na verschijnen prompt door de Kinder- en Jeugdjury voor het boek in Vlaanderen bekroond. Het meisje uit de jungle (1994), waarin Lagrou het leven bij de indianen beschrijft, verwierf naast de KJJ-bekroning er ook een van de Kinder- en Jeugdjury Limburg. Deze laatste jury bekroonde in de jaren daarna ook Het monster uit de diepte en Sterrenkind. Toen in 1999 de beide prijzen tot een gezamenlijke bekroning werden samengevoegd, verwierf Lagrou met Het beest van Canigou en met In de klauwen van de duivel de prijs van de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen.

Werk

In zijn verhalen voor jongeren verwerkte Patrick Lagrou aanvankelijk veel van zijn reiservaringen. In Het dolfijnenkind (1992) vertelt hij het verhaal van Marijn, een jongen die in zijn geboorteplaats op de Bahama's het mysterie rond de dood van zijn vader wil ophelderen. Marijn raakt in een benarde positie en moet afrekenen met de corruptie van enkele westerse speculanten. Maar gelukkig is er Derby, de dolfijn op wiens hulp hij steeds weer kan rekenen. Het verhaal over Marijn en Derby was zo'n succes dat Lagrou er in 1995 een vervolg op schreef. Dat werd Het monster uit de diepte, een boek dat onder meer gaat over de mysterieuze gaten in de Caraïbische Zee. In 1998 verscheen een derde boek in deze reeks: De poorten van Atlantis. Net als in het vorige verhaal neemt Lagrou het hier niet alleen op voor de dolfijnen maar ook voor de milieuactivisten.

Tot Lagrou's exotische avonturenverhalen behoort naast de reeks over Marijn ook Het meisje uit de jungle (1994). In deze en andere avonturenverhalen verwerkt hij nogal wat magisch-realistische en esoterische elementen. Zo is Hekseneiland (1993) niet alleen een spannend detectiveverhaal over een meisje dat haar vakantie doorbrengt op het Griekse eiland Xeros, maar ook een verhaal dat gaat over de cultus rond het geloof in de moedergodin. Over de theorie van de wedergeboorte heeft Lagrou het in Kreten in de mist (1994). In Sterrenkind (1996) laat hij zijn jonge hoofdpersoon een bijna-doodservaring beleven. Magisch-realistisch zijn ook die verhalen waarin de schrijver de jonge lezer wil wijzen op het gevaar van sekten en de aparte levensstijl van de new age-beweging. Zo waarschuwt In de klauwen van de duivel (1997) tegen de niets ontziende manipulatietechnieken van sektarische groeperingen. Ook Volgelingen van Satan (1999) is zo'n waarschuwingsverhaal, dat gaat over het verschil tussen ‘goede’ en ‘kwade’ heksen. Beide verhalen schreef Lagrou naar aanleiding van enkele contacten die hij zelf met dergelijke organisaties had.

Vanaf de tweede helft van de jaren negentig wordt de sfeer in Lagrou's boeken steeds grimmiger en begeeft

de schrijver zich meer en meer in de richting van het griezelverhaal. Zo is Het beest van de Canigou (1997) een verhaal over vampiers dat zich afspeelt op een camping ergens in de Pyreneeën. Thrillerelementen zijn ook te vinden in Vervloekte aarde (1999), dat Lagrou samen met enkele jongeren schreef. In dit verhaal ontdekken Wouter en Tine dat je het verleden maar beter met rust kunt laten, wil je niet het slachtoffer worden van een eeuwige vloek.

Het dolfijnenkind

Op een dag bezoekt Marijn met de klas een dolfinarium. Daar ontdekt Marijn iets vreemds. Hij duikt in het water en zwemt met de dolfijnen alsof hij nooit anders heeft gedaan. Die ontdekking zet zijn moeder ertoe aan, haar zoon over het verleden te vertellen. Daarna vliegen ze samen naar de Bahama's, naar de plaats waar Marijn is geboren. Dat is ook de plaats waar zijn vader op mysterieuze wijze is verdwenen. Voor Marijn en zijn dolfijnenvriend Derby begint dan een gevaarlijke zoektocht.

In de klauwen van de duivel

Stanny Demey is een rijke begrafenisondernemer die de bijnaam ‘De Duivel’ heeft. Wanneer de vriend van zijn dochter, de zeventienjarige Stefanie, bij hem komt werken, buit Stanny de jongen uit. Het gaat zelfs zo ver dat Jürgen niet zoals gepland met Stefanie mee op reis kan. Stefanie vertrekt dan alleen naar Zwitserland, waar ze zich aangetrokken voelt tot de Kinderen van het Licht. Deze sektarische groepering brengt een boodschap van liefde, zuiverheid en spiritualiteit. Maar die boodschap kan ook gevaarlijk zijn.

Waardering

Patrick Lagrou staat bekend als een gedreven auteur wiens vlot vertelde verhalen door jonge lezers verslonden worden. In zijn boeken slaagt de schrijver erin, informatie en avontuur met elkaar te combineren tot een spannend geheel. Die spanning bereikt hij door het gebruik van cliffhangers, simultaanscènes en perspectiefwisselingen. Thema's die jongeren boeien en een spanning die langzaam wordt opgebouwd vindt de auteur belangrijker dan goed uitgewerkte karakters, stijl en structuur. Zijn verhalen zijn geografisch nauwkeurig gesitueerd en hij probeert de informatie over zowel dieren als mensen steeds zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. Toch komen Lagrou's boeken door de vreemde mengeling van fantasie en realiteit in de ogen van volwassenen vaak als ongeloofwaardig over. Critici wijzen erop dat de schrijver te veel gebeurtenissen aan het toeval overlaat waardoor het geheel aan realiteitsgehalte verliest.

Bibliografie

55 Lexicon jeugdliteratuur
februari 2001