Brieven 1888-1961

Aan W. van Ravesteyn

Toulon, 1 augustus 1947.

Waarde Ravesteyn,

Dezen keer, uitzonderingsgewys, een heel kort briefje, met een twéé- voudige vraag:

1^o Hebt u myn brief van een week of wat geleden (ik méén my te herinneren van eind juni) ontvangen?¹

2^o Hebt u dien beantwoord

Niet dat ik aanspraak hèb, of maak, op ‘vlugge bediening’, op het gebied van correspondentie! Daarvoor ben ik zélf een te traag correspondent. Maar hier worden by voortduring brieven gestolen door de p.t.t.-kameraden ter wille van de buitenlandsche postzegels die zy verkoopen. Ik heb daar al herhaaldelyk over geklaagd by ‘qui de droit’, die dan wel eens een paar weken lang myn ‘courrier’ laat contrôleeren met het gevolg dat ik zóó lang myn brieven kryg. Maar zoodra deze contrôle, die natuurlyk niet permanent kan zyn, gestaakt is, begint de ellende weer. Zy stelen hier als de raven by de post zoowel als by de s.n.c.f. (anders gezegd de genationaliseerde Spoorwegmaatschappy), en verhaal is zoo goed als onmogelyk. Om u een idee te geven van de algemeene zwynery: een week of wat geleden stuurde Wiessing my een

1 Brief van 16 juni 1947.

[p. 489]

stuk of wat, hier moeilyk te krygen potlooden, die ik hem gevraagd had. Ik kreeg, eenige weken na de verzending, het doosje waarin die potlooden verpakt waren, ‘veuf de son contenu’, m.a.w. léég. De inhoud daarvan was onderweg - tusschen Parys en Toulon - onteigend, ‘genationaliseerd’, anders gezegd spoorloos verdemokratzigd. Ik heb daarover gereclameerd, en de s.n.c.f. heeft my de aangegeven waarde vergoed. Maar ik had oneindig liever de potlooden gehad, die ik broodnoodig heb.

Wiessing kondigde my, onlangs, twee pakjes kranten aan... die ik niet heb ontvangen. Zoo gaat dat hier, waar de moraliteit van het ‘prolétariat laborieux’ verdwynt, dank zy de bolsjewistische ethica, volgens dewelke alle middelen geoorloofd zyn in den stryd tegen den fascistischen vyand - i.e. tegen een ieder die niet tot en by de kudde behoort... (Ik heb, wat dit aangaat, gesmuld by de lezing van Kameraad Koejemans' opstel in de Vrye Katheder van 18 juli.² Eén sophisme, om het ‘la fin justifie les moyens’ goed te praten. Als je maar - ‘dialectisch materialistisch’ of ‘materialistisch-dialectisch’ - denkt, dan is alles in orde. Ik zie hiervandaan de drie millioen lezers van DE Waarheid, met het proletarische hoofd tusschen de vereelte handen, aan het materialistisch-dialectische dénken!)

Maar om terug te komen op myn 2 vragen: wilt u de moeite nemen my, per aangeteekende brief, [te] zeggen of u 1^o myn brief ontvangen en 2^o dien beantwoord hebt? Schryf my in het fransch, voulez-vous? En indien u my die paar no. van het Parool hebt toegezonden waarom ik u verzocht had, laat my dit dan ook weten. En geef my, by benadering althans, den datum van verzending van uw antwoord op myn brief van eind juni op. Ik ga dan met uw brief naar den directeur van het Postkantoor hier.

Met al myn excuses, èn voor de soesa die ik u veroorzaak, én voor myn afschuwelyke schrift, èn voor het niet minder afgryselyke keukenmeiden-papier.

t.à.v. en met myn groeten aan uw vrouw

Alexandre Cohen.

Hebt u de Gaulle's rede, te Rennes³ gehouden, gelezen? In extenso? Uitstekend! Als hy nu maar iets doet!!!

2 In De vrije katheder, jrg 7 (1947), nr 12 (18 juli), p. 182-183 schreef A.J. Koejemans een ‘Antwoord aan Ds Buskes’. Op de vraag van Buskes in De vrije katheder of het socialisme tegen het christelijk geloof strijdt, antwoordt hij dat de communistische partij geen enkel bezwaar heeft tegen een samengaan van socialistisch gezinde christenen en communisten. Op Buskes tweede vraag: wat is de socialistische moraal, zei hij: ‘Het Communisme wil verwezenlijken dat, waarvan de godsdienst droomt en het is het dialectisch-materialisme, dat ons daartoe in staat stelt.’

3 Volgens het centrale orgaan van de Franse communistische partij, L'humanité, jrg 44 (1947), nieuwe serie, nr 893 (29 juli), p. 1 en 2, deed Charles de Gaulle, voorzitter van het op 15 april gestichte Rassemblement du peuple français, op zondag 27 juli 1947 tijdens een landdag te Rennes (Bretagne) een felle aanval op de Franse communisten. De Gaulle waarschuwde voor het gevaar dat tweederde van het Europese continent in handen van Moskou was. Hij vervolgde: ‘Op onze bodem, te midden van ons zijn er mensen die een belofte van gehoorzaamheid hebben afgelegd aan een beweging die door een Slavische macht gedomineerd wordt, en waarvan het doel de dictatuur bij ons is, zoals bij hunsgelijken. Zij hebben de mond vol van sociale gerechtigheid, maar zij willen in werkelijkheid ons mooie land in totalitaire dienstbaarheid brengen, waarbij iedere Fransman nóch over zijn lichaam, nóch over zijn ziel zou kunnen beschikken, en Frankrijk zelf een onderworpen bondgenoot zou zijn van een kolossale hegemonie.’