De tuin der fantasie

De moeder.

Verbitterd sprak hij
In 't zadel wendend:
‘Vaarwel, o moeder!
Nooit keer ik weer...’
En door de lanen
Zag zij hem gaan en
Sprak geen vervloeking, maar weende zeer.

Sprak geen vervloeking...
Doch, bijna blijde,
Beval de maagden:
‘Laat immermeer
Zijn zetel staan en
De lampen aan en
De poort geopend, de slotbrug neer.’

[p. 120]

 

Maar toen, na jaren,

 

Melaatse zwerver

 

Ter poorte klaagde:

 

‘Uw zóón keert weer...’

 

Zij zag hem aan en

 

Vond gene tranen,

 

Voor zóveel vréugde geen tranen meer!

Geerten Gossaert.

Uit: Ons Tijdschrift. 1914.

Uitg. D.A. Daamen, 's-Gravenhage.