De tuin der fantasie

De wolken.

Een sprookje.

Op een mooie zomerdag, toen de zee diep blauw en de zon schitterend goud was, werd zij geboren. Haar Moeder was de zee en haar Vader de zon. Als een onzichtbare nevel, trok de zon haar op, uit de zee.

Pas toen zij hoog in de lucht kwam, waar het kouder was, werd de nevel weer fijne druppeltjes en een nieuw wit schapenwolkje dreef mee in de kudde.

De schapenwolkjes lachten hun Moeder, de zee, vrolijk toe. Ze vonden het heerlijk zo hoog in de lucht te drijven en het nieuwe zusje beviel hun best.

[p. 17]

Als ze goed luisterden konden ze het murmelen van de zee duidelijk horen en dat was heel prettig, want Moeder zee fluisterde hun allemaal een ander geheimpje toe.

De oudste, een broertje, kreeg een prijsje, omdat hij zo flink op de andere broertjes gepast had. De tweede, een zusje, kreeg een terechtwijzing, hoe ze met meer tact met haar zusje moest omgaan. Moeder zei tegen haar: ‘Als je maar rustig en vriendelijk tegen ze praat, zullen ze veel gehoorzamer zijn.’

Zo had ze voor ieder een woordje. De stouten kregen een standje, zodat ze beschaamd wegkropen achter de zoete broers en zusjes.

Ja, het was een echt vrolijke familie daar hoog in de lucht en het kleine pasgeboren wolkje genoot volop van haar eerste dag.

Maar de volgende dag riep Vader zon hen bij zich en toen ze allemaal naar boven keken, zei hij: ‘Hoor eens, kinders, ik heb een ernstig woordje met jullie te spreken. Niet alle dagen kun je pret maken; nu begint de ernst. Voor iedere wolk, groot en klein, is een taak weggelegd. Nu zal ik jullie de beste leraar die er bestaat, de wind, geven. Hij zal jullie meenemen op reis. Je moet goed kijken naar alles wat je beneden je ziet. Als jullie dan genoeg gezien en geleerd hebben, komen jullie terug en mogen kiezen tussen de volgende dingen: of je wordt soldaat bij het grote najaars-regenwolkenleger. Dan krijg je een blauw-zwart uniform en dan ga je met het leger mee, dat in dikke regendroppels uit elkaar spat en de mensen koud en nat maakt en ze in huis jaagt.

Of je sluit je bij het zomer-regenwolkenleger aan; dan krijg je een lichtgrijs uniform aan en dan ga je naar de plaatsen waar de aarde droog is, de planten verschroeien en de mensen dorst hebben: dan vorm je een verkwikkende regen, zodat de grond en de planten, de dieren en de mensen weer drinken kunnen.

Of je kunt je aansluiten bij de wollig-witte wolken, die langzaam voortdrijven; hun doel is om de mensen te laten dromen. Schone, heerlijke dingen zien de mensen er vaak in en dan vergeten ze hun eigen verdriet en denken aan het zonnig verleden of aan de veelbelovende toekomst.’

Toen de zon uitgesproken had, kwam meteen de wind aanzetten. Hij plaatste de wolkjes zó, dat ze allemaal goed de aarde konden zien, en voort ging het.

Vooral het laatstgeboren wolkje was erg onder de indruk van de woorden van haar vader. Ze knikte tot afscheid naar haar Moeder, de zee, die haar toeruiste: ‘Zoek je een schone levenstaak, kind! Zoek je een schone levenstaak!’

De wind nam de wolken eerst mee over een grote stad. Het jongste zusje schrok van al het lawaai. Zij had mensen en kinderen wel aan het strand gezien en daar hield zij van ze, vooral

[p. 18]

van de kinderen. Die konden zo vrolijk spelen en buitelen en alle mensen zagen er vrolijk en tevreden uit.

Maar hier! Daar zag ze, hoe een grote vrouw een klein kind een harde klap om de oren gaf, zodat het kind begon te huilen. Een eind verder trok een jongen een hond aan zijn staart, zodat het dier luid jankte van pijn. Ook zag zij hoe vuil vele huizen en straten waren en hoe brommerig en ontevreden de mensen praatten en keken. En zij besloot om zich bij het najaars-regenwolken-leger aan te sluiten. Ze zou die mensen eens een flink koud bad geven. Dàt zou ze goed doen...

Nu bracht de wind hen over bossen en uitgestrekte, bloeiende heidevelden. Wat genoot het wolkje van die kleurenpracht, ze hoorde het zoemen van de bijen en rook de heerlijke honinggeur.

‘Hoe komt het, dat 't hier zoveel mooier is dan in de stad?’ vroeg ze de wind.

‘Dat komt omdat de natuur hier nog ongerept is. In de stad zijn de mensen aan de gang geweest.

Als ze hier hun steden gingen bouwen met fabrieken en huizen en straten, dan zou het hier ook niet meer mooi zijn,’ antwoordde hij.

‘Maar waarom zijn die slechte mensen op de wereld?’

‘Je moet niet zoveel vragen, maar je moet goed uitkijken en in je opnemen!’ antwoordde de wind.

Toen voerde de wind hen over een plaats, waar twee vrolijke jonge meisjes aan een beekje zaten.

Het wolkje hoorde hoe ze een mooi liedje zongen.

Een eind verder zweefden ze over twee ruiters te paard. Ze galoppeerden en riepen elkaar toe hoe mooi en heerlijk het hier was.

Nog verder zag de wolk een oud vrouwtje plaggen steken. Het oudje vond een konijntje met zijn pootje in een strik. Voorzichtig maakte ze het beest los en vrolijk sprong het konijn weg, zijn holletje in.

Toen kwamen ze aan een klein dorpje. De weg in het dorp was stoffig, de regentonnen leeg, en de mensen en dieren waren dorstig.

De wolk zag een moeder voor haar kindje zorgen en het trof haar, wat een lieve ogen die moeder had.

‘Ze kijkt haar kindje net zo aan,’ dacht ze, ‘zoals mijn Moeder mij aankeek.’ Ook zag ze een boer met zijn koeien bezig en langzamerhand begon ze zó veel meer van de mensen te houden, na al wat zij 't laatst gehoord en gezien had, dat ze wenste, om zich later bij de verkwikkende zomer-regenwolken aan te sluiten.

Toen ze dat aan de wind vertelde, glimlachte hij en zei:

‘Houd je al meer van de mensen?’ ‘O, ja, nu ben ik blij dat de mensen er zijn, en dat ze van de natuur kunnen genieten. En ik heb gezien dat er ook veel goede mensen zijn!’ De volgende dag dreven ze verder, steeds verder, over heuvels en dalen, meren

[p. 19]

en weilanden, steden en dorpen. En steeds meer nieuwe indrukken kregen de wolkjes.

De meesten wisten al precies, wat ze zouden worden.

Maar het jongste zusje, hoewel ze dacht dat ze wist wat ze wilde, voelde zich toch niet helemaal bevredigd.

Nu kwamen ze op een dag langs een afgelegen buitenhuis. Het was een groot mooi huis, met een prachtige tuin. Op een van de balcons stond een rieten ruststoel en daar lag een klein meisje op. Ze was heel bleek en zwak. De wind vertelde, dat ze al een jaar lag en nog veel langer moest liggen. Dat ze een vader en moeder had, die zich maar weinig om haar bekommerden en dat ze verzorgd werd door een oude kinderjuffrouw.

't Wolkje kreeg diep medelijden met 't kleine eenzame meisje, dat zo verlangend naar boven keek, alsof ze de wolkjes wilde vragen om haar mee te nemen op hun verre reis. Het wolkje dacht: ‘Meenemen kan ik je niet, maar zou ik niets voor je kunnen doen?’

Toen schoten plotseling de woorden van haar zonnevader haar in de gedachte. ‘Hun doel is de mensen te laten dromen. Schone, heerlijke dingen zien de mensen er in en dan vergeten ze hun verdriet en denken aan het zonnig verleden of aan de veelbelovende toekomst.’

En toen voelde het wolkje zich blij worden, omdat ze haar levensdoel had gevonden.

Een paar dagen later keerden ze naar huis terug, om de zon hun besluit mee te delen. De meesten sloten zich bij het zomerregenwolkenleger aan, enkele bij het najaars-regenwolkenleger, maar toen het jongste wolkje aan de beurt kwam en haar besluit meedeelde, waren ze erg verbaasd en begrepen het niet goed. Toen keek ze omlaag naar haar moeder, de zee en die lachte haar wonderlijk vriendelijk toe.

‘Je hebt een goede keus gedaan, mijn wolkje, je hebt een goede keus gedaan...’ murmelde ze.

Wat was het wolkje gelukkig, dat Moeder haar begrepen had.

De volgende dag vertrokken ze naar hun bestemming.

De najaarsregenwolken moesten lang gedrild worden en iedere dag exerceren, zodat ze in 't najaar, op commando, in dikke striemende stralen neer konden zwiepen.

De zomerregenwolken deden na een week al dienst op de droge plaatsen der aarde.

En het jongste wolkje werd leidster van een groepje andere wollig-witte wolkjes. En het kleine meisje op het balcon had in heel haar leven nog nooit zulke mooie wolkjes gezien.

Soms hadden ze zulke grappige vormen, dat ze het uit moest schateren van 't lachen, tot de kinderjuffrouw verwonderd kwam vragen wáárom ze toch zo'n pret had. Soms zag ze statige zwanen

[p. 20]

en zeilboten en bloemen en ze lag iedere mooie dag maar te kijken, te kijken.

Ze vergat dan haar ziekte en droomde schone dromen...

N. van Tuyl van Serooskerken.

Uit: Zonneschijn.

Uitg. W. de Haan, Utrecht.