Vlaamsche sagen uit den volksmond

[p. 144]

b) Vuurgeest.

182. Vlam en vuur.

Zekere visscher van Uitbergen ging eens voorbij een huis, waar men zei dat het spookte, en daar zag hij een man staan. Toen hij hem bemerkte, zeide hij:

- ‘Pier, ge moet mij niet bang maken.’

Hij ging er naar toe en nam den kerel den hoed af, en daar zag hij enkel nog vlam en vuur. Terzelfdertijd zag hij daarnevens, aan den molenberg, een witgrijs paard met overgroote oogen van vuur. De visscher spoedde zich naar huis en stond 's anderdaags op, zoo grijs als vlas, hoewel hij slechts in de twintig jaren oud was en nog geen enkel grijs haartje telde.

(Wichelen.)

Vgl Wodana, 19; WOLF, N.S., n^r 441, JOOS, Vert., I, n^r 64.

183. De vuurman te Baasrode.

Op zekeren nacht zaten visschers, te Baasrode, in hun boot op de Schelde, toen zij zeer ver, in een bosch, een man ontdekten, die in vlam en vuur stond! Hun boot werd van den eenen naar den anderen oever geslagen, en de visschers kropen verschrikt in den ‘vooronder’ en durfden zich vôor 's anderdaags 's morgens niet vertoonen.

(Wetteren en omstreken.)

In Volkskunde, I, 16. - Vgl. DE COCK-TEIRLTNCK, Brab. Sagenb., n^rs 157-158; Ons Volksl, I, 90 vlg., VIII, 196; A. de COCK, Volksk., X, 208, 210; WOLF, N.S, n^rs 281, 438-441; JOOS, Vert., I, n^r 64; 't Daghet, IV, 147; VIII, 32; XX, 160; Limb. Jaarb, II, 14; PANKEN n^rs 3 en 82; Wallonia, I, 17; VII, 48; GRIMM, D.S., n^rs 277 286; SCHELL, Berg. S., blz. 127. 195-197, 235, 264, 279, 441, 510, 561, Neue Berg S., 136, 141; SÉBILLOT, F. de Fr., II, 418-422.

[p. 145]

184. Kraamvrouw bij een groot vuur.

In een spookhuis van Uitbergen moest zekeren dag de vrouw in 't kraambed komen en haar man ging 's nachts naar de naburige gemeente den geneesheer halen. Bij zijn wederkomst moest hij langs moerassige meerschen gaan en zag er een groot vuur branden, bij hetwelk een vrouw zat met een kindje op den schoot. Verschrikt keerde hij haastig naar huis en vond er vrouw en kind beiden overleden.

(Wichelen.)

185. De hond van 's Graven-Wezel.

Te 's Graven-Wezel woonde in vroeger tijd een man, die een zwarten hond bezat, welke hem zeer getrouw was. De man overleed, en zie, elken nacht brak zijn hond los en snelde naar het kerkhof, waar hij tot 's morgens toe op het graf van zijn meester jankte en huilde.

Weldra wist iedereen op het dorp wat er gaande was Sommigen beweerden zelfs, dat de doode uit zijn graf opstond, om zijn getrouwen hond tot bedaren te brengen. Doch niemand durfde zich des nachts op het kerkhof wagen, om met zijn eigen oogen te zien wat er gebeurde.

Toen besloot men den hond met een zoo stevige ijzeren ketting te binden, dat hij onmogelijk zou kunnen losgeraken. Wonder genoeg, op klokslag middernacht sprong de hond met een enkelen ruk zijn ketting aan stukken en snelde als een pijl naar het kerkhof, waar ditmaal een drietal boeren hem volgden.

Toen de hond een tijd lang vreeselijker dan ooit op het graf gehuild had, scheurde de aarde open, en in een zee van vuur en vlammen kwam de overleden boer te voorschijn. De hond jankte niet langer. Maar des anderdaags vond men het geheimzinnige dier dood op het kerkhof liggen.

('s Graven-Wezel.)

In Volkskunde, II, 46. Vgl. WOLF, Nederl. Sagen, n^rs 499 en 500.