De stille bloei

[p. 114]

Avondzegen

Schoon was de dag gelijk een blonde maagd,
maar goed is de avond, die in teeder zingen
mij liefdrijk brengt den vrêe van alle dingen
en troostend glimlacht, als mijn weemoed klaagt.

Zoo stil de loovren, waar ik droomend schrijd,
zoo luw de luchten, die mijn wangen streelen;
slechts hier en daar, uit moegezongen kelen,
een vogellied, dat vroom den nacht verbeidt...

Ik wandel stil, en aarzel in mijn tred;
een klokje luidt, en sterft in kalm gefluister,
ik hoor een beek zacht vloeien door het duister,
en elk geluid smelt tot een schoon gebed.

De hooge boomen sluiten, zwijgend-vroom,
boven mijn hoofd hun armen tot een zegen...
Zóo komt de nacht, en strooit langs al de wegen
de donkre, zachte bloesems van zijn droom.