De stille bloei

[p. 107]

De klare morgen

Der klokken klank, der wolken vlucht,
der vooglen vrije zangen,
en in de frissche morgenlucht
mijn hart, vol trotsch verlangen.

't Bedrijvig leven stijgt gezwind
naar alle hemelranden,
en aaiend kust de koele wind
de blij-ontwaakte landen.

Sla, o mijn ziel, uw vleuglen uit,
hart, groei den hemel tegen,
de beiaard der herleving luidt
en wekt al de aardsche wegen.

Mijn geest is licht, mijn hart is vrij,
wie moed heeft, bant de zorgen,
en uit de diepten roept me blij
omhoog, de klare morgen.