De stille bloei

[p. 93]

Ik droom van zonnig zuiden...

Ik droom van zonnig zuiden,
van lied en looverpracht,
'k hoor zilvren klokken luiden,
't is feest in mij, ik wacht...

Maar vale wolken jagen
aan donkrend zwerk voorbij;
de weemoed van de dagen
zinkt zwaarder neer in mij.

Het slijk der aardsche wegen
besmeurt mij waar ik treed,
en klagend ruischt de regen
alom, zijn eindloos leed...

't Is of in donker dreigen
nu alles sterven wil,
mijn blijde klokken zwijgen,
mijn hart wordt koud en stil,

en met de wolkgevaarten
tijgt heen, in rilgen schroom,
mijn droom vol vreugde' en klaarten,
mijn laatste zonnedroom...