De stille bloei

[p. 90]

De smoor

Een stoet van grijze schimmen
tijgt, zonder eén geluid,
en zet, naar alle kimmen,
zijn strenge wachters uit,

die zonder mededoogen,
geharnast in hun plicht,
blind voor de smeekende oogen
van 't overwonnen licht,

de verste verten dreigen
en dagen tot den strijd,
tot aarde en hemel zwijgen
in schuwe roerloosheid.

Daar is begin noch einde,
't wordt al onpeilbaar-groot,
waar leven zwol en deinde,
heerscht nu de strenge dood,

en, vast aan tijd noch eerde,
in grenzenlooze macht,
ontastbaar, tiegt de heerde
der schimmen door den nacht...