De stille bloei

[p. 69]

XII. Liefdes almacht

Wat valt het zwaar dat zoet geheim te dragen,
zoo wijde heemlen in dit arm klein hart.
zoo eeuwge vreugden, als geen mensch kan schragen,
die nauw verrees uit lichtelooze smart.

Geen rouwend peinzen, dat mijn geest benart,
die alle vleuglen wijd heeft uitgeslagen,
en was van zorg mijn hert eens moegesard,
't is groot en sterk nu, 't kan niet meer versagen.

'k Ben als een God ten reuzenkamp gehard,
de laatste duisternissen zal 'k verjagen,
in duizelende verten zullen dagen

steeds nieuwe heemlen, duizendvoud bestard. -
Ik ben de Oneindge, die 't Heelal zal schragen,
ik ben de Almachtge, die de Wereld tart.