De stille bloei

[p. 65]

VIII. Soms volgen mij...

Soms volgen mij uw wonderstralende oogen,
'k zie hoe een glimlach glanst op uw gelaat,
wanneer ik, stil-verrukt en zacht-bewogen,
in puurder sfeer mijn woorden ruischen laat...

Gij die zoo goed des dichters taal verstaat
en door zijn lied den aardschen druk onttogen,
met hem door schooner landen zweven gaat,
in 't zuiver licht der blauwe hemelbogen, -

wist gij, hoe 't arme hart mij sneller slaat,
en, zoo 't mijn woorden te verbergen pogen,
mijn ziel naar u ten gulden dageraad

met lichtbeglansde vleuglen komt gevlogen,
dan boog misschien uw zoet en schoon gelaat
zich over mij in duldend mededoogen...