De stille bloei

[p. 62]

V. Aanbeden vrouw...

Aanbeden vrouw, wie mijn gedachten bouwen
een grootsch paleis vol blanke zuilengangen,
waarin ik u, mijn handen saamgevouwen,
heimlijk aanbid, en wijd mijn stille zangen;

mijn verre heilge, om wie mijn dagen rouwen,
droom van mijn droef en onvervuld verlangen,
van al wat jeugd en schoonheid mocht ontvangen,
en al wat leeft, begeerlijkst om aanschouwen;

gij, voor mijn liefde en aardsch geluk verloren,
ontferm u over mij, wees mij genadig,
en mag mijn droeve min u niet bekoren,

dool 'k eenzaam langs gesloten paradijzen, -
laat uwer goedheid lentezon weldadig
en troostend in mijn donker leven rijzen...