De stille bloei

[p. 60]

III. Het is een zacht verpoozen

Het is een zacht verpoozen
dat door mijn dagen gaat,
lijk geur van verre rozen
bij stillen dageraad...

Het is een vroom verblijden,
dat in mijn hart ontwaakt,
en tot veel schooner tijden
mijn leven veerdig maakt.

Het is een zoet herdenken,
dat in mijn peinzen lacht,
en vredig licht mij schenken
zal in den donkren nacht...

O zoete en teedre vrouwe,
die in mijn leven treedt,
die 'k als in droom aanschouwe,
en die mijn min niet weet;

droom van mijn stille dagen
teer als een kinderlach,
uw schoonheid wil ik dragen
tot mijnen laatsten dag...