De stille bloei

[p. 57]

UIT HET DAGBOEK

I. Uw gracie vlindert

Uw gracie vlindert door mijn huis,
het is een droomvol zacht geruisch,
een mei-gefluister,
waarnaar ik, die zoo schuw en bang
versmacht mijn teersten liefdedrang,
ademloos luister...

Een verre groet uit sprookjesland,
weerklinkt van elken kamerwand
uw lach mij tegen,
en valt rondom mijn droeven droom,
gelijk ten boomgaard, zacht en vroom,
meibloesemregen...

Uw woord, blij als een vlindervlucht,
heft, in de blauwe lentelucht,
mijn donkre zorgen;
zóo zijgt de dauw, die godlijk-zoet
de koele loovren groeien doet
naar blijden morgen...

Ik zing voor mij dit eenzaam lied;
dat ik u liefheb, weet ge niet,
uw hart zou breken...
Zoo wil ik dragen, vroom en stil,
mijn liefde, die niet sterven wil,
en niet mag spreken.