Edesche verlustingen of geestelijcke gezangen en lof-zangen (1677)

Edesche verlustingen of geestelijcke gezangen en lof-zangen

(1677)–Joannes Cloeck– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

op verscheyden voorvallen en gelegentheden t’ zaamen gesteldt, en ten dienst der zang-lievende in ’t licht gebracht

Vorige Volgende


Op het Lijden Christi in het Hofken Gethzemane.
Toon: {Arundel. {Zoo men een vers in tween verdeeldt. {Als ick als een duyve kirre. I. Roos van Zaaron! zoete Lely! ‘k Zie u wriem’len in het stof, ‘k Zal het zoo zien dat ick mee-lij Met u in dien droeven hof, In den hof is d’ eerste zonde Van ons Ouders uytgebroet, In den hof is d’ eerste wonde U geslagen in ‘t gemoed. II. ’t Was de plaatze daar d’olijven Eertijds wierden uytgeperst, Waar dat onzen Jesus blijven Most, en ‘t bloedig zweet uytberst, Daar most hy de wijn-pers treden Van Gods toorn en grimmigheyd, Sidd’ren zie ick al zijn leden, Sijn gezicht met bloed besweyd. III. ’k Sie nu strengen zonden-wreecker, Dat gy zettet aan zijn mond Den begald’ en bitt’ren beecker, Die geen mond op aarden mond: Beecker! die hem zoo benerd heeft,
[pagina 104]
Dat hy zijgt ter aarden neer! Beecker! die hem zoo gesmert heeft, Dat hy niets kond’ lijden meer! IV. ’k Vind zijn ziel die in het lijden ‘t Lichaam ondersteunen zouw, Heel bedruckt aan alle zijden Seer bedroeft en vol van rouw; Soo geperst door smert van binnen! Soo beangst! in zulcken nood! Dat het niet is te verzinnen, Ja geheel bedroeft ter dood! V. ’t Sijn mijn zonden die den Heere ‘t Bloed-zweet hebben uytgeperst, Die benauwden hem zoo zeere Dat hem ‘t bloed uyt d’ aad’ren berst; ‘t Sijn mijn zonden die den Heylandt Dezen dranck hadden bereyd, Dat hy was benaud aan al-kandt Mijnen vloeck op hem geleyd. VI. Ach wat grooter liefde draagt gy Tot den armen zondaar Heer? ‘k Bid u, zegt my dog, wat zaagt gy In den mensche immermeer, Dat u mag hebben bewoogen Om dit lijden t’ ondergaan? ‘t Was alleen u groot medoogen Daar gy meed’ waart aangedaan. VII. ’k Sie nu dat gy zijt dien goeden En Hemelschen Pellikaan, Die om my met bloed te voeden Uwe borst laat open slaan; O dien bitt’ren angst en bloed-zweet!
[pagina 105]
Die Hel-angst en naare smert! Die gy voor my in den hof leed Toonen u genegen hert! VIII. Schept nu moed mijn ziel en ruste, Om dat hy gedroncken heeft Dien dranck die geen mensch en luste, Maar aan u het leven geeft, ‘k Hoor dunckt my de Heer weer nooden Komt in mijnen hof mijn duyf, Daar gy van my zijt gevlooden, Drinckt mijn uytgeperste druyf. IX. Die zal uwe ziel verstercken In amechtigheid en pijn, Jaa verheuging in u wercken, En u tot een Nectar zijn: Komt eet dog van mijn olijven, Met dees’ vrucht uw’ ziel verzaad, Dese zijn het die verdrijven U fenijn en zondig quaad.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

lied

Naar de Nederlandse Liederenbank