|
| |
| |
| |
XXIII.
De Pynbank.
Den vreeden Walter had nauwelyks de onderaerdsche kuylen, in welken hy de opperhoofden der brugsche opstandelingen geketend had, verlaten, of hy voelde zich aengeprikkeld om aen zyne vraekzucht den vollen toom te geven; de onberoerde antwoorden die hy van Baudewyn had moeten verduren, deden zynen lust tot straffingen ten top stygen, en de pynbanken konden niet spoedig genoeg bereyd staen. Er wierd bevel aen den scherpregter gezonden, en de beulen vertoefden niet lang om alles in gereedheyd te brengen.
Voor aleer wy onze lezers de onmenschelyke tafereelen, die in de overwelfde kerkers gaen ontrold worden, voor oogen brengen, behooren wy hun een voorafgaende woord over de plaets en betrekkelyk de veelsoortige pynigingen toe te stieren.
Verbeeldt u eene langwerpige zael, weynig verlicht, en
| |
| |
van welke den ingang veel aen dezen van een kot gelykt. Den grond en de muren zyn met bloed bemorst; den vloer is vuyl, vet, vochtig, walgelyk; overal waer men de oogen werpt word men niet anders dan yzere ringen, ketingen, haken en kramen gewaer; koorden, touwen, bindzeelen, balken, vyzen, zyn hier en daer op een gestapeld; ledere riemen, vellen, nyptangen, hoornen, hangen aen de wanden; twee wyde schouwen gapen in deze plaets, en in elken heerd brandt een geweldig vuer; rekbanken, pynbeddens en zitstoelen staen hier en daer overeynd. Overal, waer men eenen blik werpt, treft men niets dan werktuygen van pyniging aen, en eenen walgelyken geur, eenen geur van bloed en van verbrande olie, eenen geur van geslacht vleesch, doet het hert walgen. Als of men had willen doen gelooven dat men in den naem van God en tot eere zyner Heylige Moeder, in deze plaetsen van pynen en in die kotten van onmenschelyke vreedheden, te werk ging, had men boven de eene schouw een groot kruysbeeld gehangen, terwyl boven den anderen heerd een afbeeldsel van Maria geplaetst stond. In eenen hoek dezer zael van weedom verhief zich eenen lessenaer, op welken eenen grooten boek lag open geleyd, nevens welken twee keersen een flauw licht verspreydden. Gy zyt hier in de zael waer men de verdachte persoenen op de pynbank stelt! Wat men aldaer de ongelukkigen deed lyden zal genoegzaem uyt het volgende blyken.
Toen men iemand ‘ter kwestie stelde’ zoo men dit noemde, scheen men tot doel te hebben hem het misdaed, van welk hy betigt was, te doen belyden, en hem zyne
| |
| |
medepligtigen te doen noemen. Wy zeggen ‘schynen’ om dat het meermaels dezen schyn was die de vreedste wezenlykheyd verborg, om dat men scheen het goed te beoogen, terwyl men enkelyk die pynigingen deed dienen om zynen vraeklust te voldoen! Men wist meermaels dat den gepynigden geen misdaed bedreven had, maer men vond goed hem te doen lyden; men was dikwils overtuygd dat den beschuldigden geene medepligtigen had, maer dit belette zommige booze menschen niet van eenen ellendigen op zulke wyze te folteren, dat zy hem tien dooden voor eene deden ondergaen.
In het eerste geval, zoo hy de pynen kon verduren, wierd hy of vrygesproken of tot eene geringe straf verwezen; maer, in het tweede geval, moest altyd de dood volgen, want dikwils was iemand reeds ter dood verwezen, als men hem nog op de pynbank stelde, om, zoo men voorgaf, hem zyne medepligtigen te doen noemen. Den duer der kwestie, dat is, den tyd der pyniging, was van eene of twee uren; dezen tyd wierd bepaeld volgens de hevigheyd en volgens de vreedheyd der pynen die men den lyder deed uytstaen. Volgens den duer of hevigheyd der foltering, wierd de kwestie ‘gewoone’ of ‘buytengewoone’ genaemd. Den patiënt onderging dry ondervragingen. De eerste voor den regter; daer moest hy den eed afleggen, en zweren de waerheyd te zeggen. De tweede kwestie wierd hem gedaen toen hy op de pynbank lag, en dat men hem alle slach van vreedheden deed verduren. De derde ondervraging geschiedde na dat den lyder, uytgeput van kragten, was weggedragen, en tot
| |
| |
zyn zelven was gekomen. Eenen strengen vasten was de eerste voorbereyding tot het ondergaen der kwestie.
De persoonen, die op bevel van Rogier en Walter waren aengehouden, en die in de onderaerdsche kuylen zuchtten, als pligtig van te moedig hunne privilegien te hebben voorgestaen, moesten nu ‘ter kwestie worden gesteld.’ Den ouden Lam was den eersten die men voor den regter deed verschynen. Den gryzaerd volgde moedig en onverschrokken de beulen welken hem uyt zyn kot gehaeld, en hem de handen op den rug gebonden hadden. Ofschoon uytgehongerd door eenen langen vasten en verbleekt door gebrek aen zuyvere locht, was de houding van dezen Bruggeling statig; zyn voorkomen boezemde nog eerbied en achting in; zyne oogen en zynen mond lieten nog verachting voor zyne vervolgers uytschynen.
Toen den ouden Lambrecht voor den regter verscheen, deed dezen ambtenaer aen den verdachten den gewoonelyken eed afleggen. De armen van Lambrecht wierden los gemaekt.
Den regter hield den Evangelie-boek, dien hy van den lessenaer genomen had, in de hand, en twee beulsknechten hielden van weder kanten van den ouden Lam eene brandende keers. Een kleyn koperen kruysbeeld, met welk men de veroordeelden naer het schavot vergezelde, lag op de bladeren van den geopenden Evangelieboek, en raekte met een der armen het vers in welk den Godmensch tot de joden de verwyting toestierde in deze woorden: ‘Die onder u zonder zonde is, dat hy den eersten steen werpe.’
| |
| |
Hoort hier de ondervragingen van den den regter:
- Gy zweert, zoo sprak den regter, de waerheyd te verklaren, en niets anders dan de waerheyd, op alle vragen die men u zal voorstellen?
- Ik zwere niet anders te zullen verklaren dan de waerheyd.
- Gy zweert zonder bewimpeling te zullen spreken?
- Zoo spreek ik altyd. Nooyt is er een ander woord uyt mynen mond gevloeyd, ten zy een woord dat overeenkomstig was met de waerheyd.
- Gy zyt hier niet geroepen om te redeneren, gy moet den vereyschten eed eerst afleggen, en dezen geschiedt zonder eenige aenmerking. Zweert gy zonder bewimpeling te zullen spreken?
- Ik zweer.
- Genoeg. Herinner u wel den plegtigen eed dien gy op het Evangelie en op het beeld van uwen gekruysten Zaligmaker hebt afgeleyd. Nu gaet men u ondervragen. Scherpregters, brengt dezen man op de pynbank.
Dit woord, welk gemeenelyk eenen zoo vreeslyken indruk maekt op het ontsteld gemoed van alwie veroordeeld is om ‘ter kwestie gesteld te worden,’ verschrikte den kloekmoedigen gryzaerd niet ten minsten. Lambrecht wierp eenen koelmoedigen blik op dezen welken dit woord had uytgesproken, en keerde zich bedaerd en onbeschrokken naer den beul die van eerbied doordrongen scheen, en die aerzelde om de handen aen den veroordeelden te slaen.
Eerbiedig, treffend, welsprekend, was de houding van
| |
| |
den onberoerden Lambrecht; zyn geweten was zuyver, hy voelde geene enkele knaging. Ah! verre van eenige vroeging in zyn gemoed te ontwaren, eene inwendige stem, die stem welke in het hert des regtveerdigen, zacht, helder, en harmonyvol als den gulden morgenstond, opryst, wakkerde hem tot den stryd aen. Den hemelschen leydsman, welken de Voorzienigheyd den kranken mensch heeft toegevoegd om zyne wankelende voetstappen in dit dael van tranen te bestieren, versterkte den ouderling, en ontsloot den schat van hemelschen balzem dien hy welhaest in de wonden van den gepynigden zou gieten, om die te verzachten en te versterken. Het scheen als of Lam op dezen oogenblik reeds de kroon zag schitteren die zyn hoofd ging versieren, en den Apostel der Vlaenderen uyt de godelyke Tabernakelen, omringd van seraphs en zingende artsengelen, zag nederdalen om hem den lauwertak der maerteldood te schenken; ja, de beulen zagen eenen helderen glans de halfverlichte zael doorstralen, en het eerbiedweerdig aengezigt van den moedigen Bruggeling wierp eenen gouden damp rondom zich uyt. Geen wonder dus, dat die mannen het op zich niet durven nemen den gryzaerd te grypen, en dat zy aerzelden Lambrecht te binden.
Den ouderling zag hunne verlegenheyd, en wilde een eynde aen de zelve stellen.
- Komt, laet ons gaen! zeyde Lam; ik ben bereyd!
Den scherpregter bragt nu den ouderling op eene pynbank die tusschen de vensters geplaetst stond, deed hem op de zelve nederzitten, en maekte zyne beyde handen
| |
| |
aen yzere krammen, welke men in den muer zag gemetst, vast, terwyl zyn hoofd ter hoogte van eenen yzeren band gebragt wierd, in welken men zynen hals sloot. Eenen wenk van den regter was genoeg geweest om de beulen te doen begrypen dat men Lam by middel der yzere schoeysels moest pynigen, slach van pyniging welk alsdan sterk in voegen was.
Een paer schoeysels van yzer wierden aengebragt, en in de zelve moesten de voeten van den patiënt gesloten worden; doch, voor aleer dit te doen, plaetste men van binnen en van buyten de beenen kloeke planken die met sterke koorden wierden vastgemaekt, en die alle beweging der beenen beletten. Nu drong men de voeten van Lambrecht in de nauwe yzere schoeysels, en de pyn die den lyder gevoelde, perste hem eenen zucht uyt het hert. Het scheen hem als of den loop van zyn bloed gestremd wierd; zyn hert klopte meer dan naer gewoonte, en een koud zweet liep hem over het aengezigt; hy viel als buyten zich zelven.
Den regter-ondervrager kwam zich voor den lyder plaetsen, en ging hem de gewoonelyke vragen doen.
- Beschuldigden, zoo begon den regter, herkent gy pligtig te zyn!
Deze woorden riepen den patiënt tot zich zelven.
- Neen, antwoordde Lam; dezen die my maertelen zyn pligtig.
- Bekent gy de schelmstukken die u zyn ten laste geleyd?
- Ik ben geenen schelm. Myn gedrag is dit van eenen eerlyken man geweest. Men bedryft geene schelmstukken
| |
| |
met voor zyne stad, voor hare regten, en voor de privilegien zyner medeborgers te stryden.
- Gy hebt opstand verwekt, en gy hebt het volk tot muytery gedreven.
- Ik heb onze regten verdedigd. Ik heb gepoogd met geweld te verkrygen het geen ons toekwam, en welk men ons met goedheyd niet wilde toestaen. Ik heb onze privilegien willen handhaven, wanneer den graef die poogde te vernietigen.
- Met wien hebt gy eene zamenzwering gesmeed?
- Ik moet voor my, maer voor geene anderen antwoorden.
- Gy moet uwe medepligtigen noemen.
- Ik moet aen een ander doen wat ik wensche dat men ook aen my doe. Deze grondregelen kent gy niet; maer dit godelyk gebod is voor my eene wet.
- Wie zyn de andere zamenzweerders?
Lambrecht bleef stilzwygend. De aenhoudende pynigingen ontrukten hem meer dan eenen zucht.
- Herinner u den eed dien gy daer straks afgeleyd hebt. Wie zyn uwe medepligtigen? Noem alle de persoonen die met u tegen uwen wettigen meester, tegen den doorluchtigen graef van Vlaenderen, zyn opgestaen.
Lambrecht wierp eenen sturen blik op den regter, maer antwoordde niet.
- Terwyl gy niet antwoordt, eyndigen wy de eerste ondervraging. - Scherpregter, sla de eerste wigge in de schoeysels.
Den beul naderde met eenen zwaren hamer in de hand,
| |
| |
en twee zyner knechten bragten elk een stuk yzer, zynde van onder dun maer van boren dik, gelyk deze werktuygen zyn die men gebruykt om het hout te klieven. Eene dezer wiggen wierd tusschen den yzeren rand van den nauwen schoen gedrongen, en, by middel van zware en herhaelde hamerslagen, dreef men deze wiggen diep in. Deze pyn wierd voor elken voet tweemael herhaeld. Toen deze wiggen waren ingeslagen, en dat het bloed nu uyt de voeten vloeyde, kon den lyder zich niet onthouden van zuchten en klagen.
Den onverbiddelyken regter-ondervrager herhaelde zyne vragen, maer Lam bleef weygeren te antwoorden. De eenigste woorden die hy uytsprak waren eenige verzuchtingen welke hy ten Hemel stierde. ‘Heere, wees my genadig!’ zuchtte den ouderling. En welhaest ontbrak hem de spraek; de pynen die hy leed waren zoo hevig en zoo aenhoudend, dat hy van zyn zelven viel, en dat men hem voor een lyk zou beschouwd hebben, zag men niet de beweging welk het bloed aen het hert maekte, terwyl het in de beneden deelen des lichaems van zynen vryen loop beroofd was. Een weynig wyn, gemengeld met een ander vocht welk men den patient ingaf, deed hem tot zich zelven komen; maer, eylaes! het was om hem nog meer te doen lyden!
- Nog twee wiggen! riep den regter.
- Ongelukkigen! snikte den lyder den regter toe.... God, ontferm u myner!... Dat myn bloed toch voordeelig zy aen myne borgers!... Heer!.... vergeef my myne zonden.... Ah!... ik sterve!...
| |
| |
Inderdaed, de derde wigge was nauwelyks ingeslagen, of men zag den lyder in volle stuyptrekkingen huyveren; zyne oogen zwollen uyt zyn hoofd; alle zyne ledematen kwamen in beweging. Men bood hem op nieuw eenige druppelen wyn aen, maer hy kon die niet meer innemen!
De beulen ontvingen bevel den gemaertelden Lambrecht los te maken, en hem op een bed te dragen. Aldaer wierden zyne wonden vermaekt, en zyne lidmaten gevreven en gestreken; met een woord, men diende den ongelukkigen daer alle zorgen toe om hem tot de spraek te brengen. Eyndelyk begon hy de oogen te openen, doch de pynen die hy leed waren zoo schrikkelyk, dat zy hem nog verscheyde uren beletten van te konnen spreken.
Alle ondervragingen waren vruchteloos. Lambrecht antwoordde niets.
Nu was het den keer der andere aengehoudene persoonen. Danwilt en Coopman wierden in de zelve plaets gebragt waer zy moesten gepynigd worden. Het hoofd en de beenen van een eersten wierden in ledere zakken genaeyd, terwyl zyne handen en armen met koorden rondom eenen pilaer wierden gewoeld. In die zakken had men alle slach vam uytgehongerde dieren, ratten, muyzen, venynige ongedierten en andere beesten gesloten, die, op eene vervaerlyke wyze deze deelen van het lichaem aenrandden. Eyeren wierden onder de asschen in den heerd hard gebraden, en gloeyend onder de oksels gehouden, terwyl men van tyd tot tyd brandenden pek op de armen liet druppen. Coopman wierd op eene andere wyze, maer met niet min vreedheyd, gepynigd. Men plaetste
| |
| |
hem op eenen yzeren drypikkel; de twee vuysten van den lyder wierden aen twee ringen in den muer, verre van elkanderen uytgerekt, vast gebonden. De voeten knoopte men aen twee ringen in den grond toe. Op een gegeven teeken, spande men alle koorden, en rekte men het lichaem van den ongelukkigen met geweld uyt.
- Water! riep den beul, terwyl men den lyder bleef uytrekken; water!
En eenen der knechten bragt eene groote kruyk.
Eene lange doch scherpe schraeg wierd onder de lenden van Coopman geschoven, en, niettegenstaende zyne klagten, zyne zuchten en zyn gekerm, rekte men de spieren van zyn lichaem op nieuw uyt, en men hield hem in dezen toestand. Toen naderde den beul met eenen ossenhoorn vol water, en, terwyl eenen der beulsknechten den neus van den ongelukkigen toeneep, goot men hem gedurig water in, tot dat hy tien pinten had ingezwolgen.
Coopman en Danwilt stonden kloekmoediglyk alle deze folteringen uyt, en weygerden, even als den ouden Lambrecht, eenen hunner vrienden te beschuldigen.
De kloekmoedigheyd, welke deze verdienstelyke borgers aen den dag leyden, verbaesde de beulen, en wierd door den regter zelfs bewonderd. Die mannen, verhard in het lyden, versteend door het gedurig herhaeld geween der gepynigden, die beulen, welken buyten het uytwendig, buyten de gedaente, niets byna van eenen mensch meer bezitten, hoe ongevoelig voor alle folteringen, ontwaerden nog een laetste gevoel van medelyden in hun hert, by het aenschouwen dezer Bruggelingen. En inder- | |
| |
daed, de houding dezer helden was bewonderensweerdig; de versmading van alle pynigingen die zy toonden, de kalme en statige antwoorden die zy lieten hooren, konden niet blyven zonder indruk op de aenwezigen te doen; en, hoe woest, hoe gevoelloos, hoe onmenschelyk die beulen toch waren, nog konden zy zich niet onthouden van die gelatenheyd te bewonderen, en te aenmerken dat de zaek, voor welke die borgers leden, wel eene goede zaek behoorde te wezen. Zoo was het ook; want, wat betere, loflykere of edelere zaek kan men uytdenken die degene overtreft welke deze mannen omhelsd hebben, welke die stryders verdedigd hebben, en welke deze maertelaers in het midden der vreedste pynen nog belyden? Van hier dan, gy, onedele wezens, gy die niet begrypt wat vaderlandsliefde is! Weg van hier, gy, vuyg gespuysch, welk niet vreest uwen geboortegrond te ruylen tegen een handvol gelds! Weg van hier, ellendigen, gy die uwe broeders verkoopt, gy die de gebeenderen uwer voorouders ten prooy der vremdelingen werpt! Komt hier, nadert deze half dood gefolterde mannen, beschouwt deze lidmaten die tot op het been verbrand zyn, tast deze wonden, en zegt ons of het niet de eerloosste lastering is de liefde tot zyn vaderland voor eene ydele betooning te doen doorgaen? Leert hier wat opregte vaderlandsliefde is!
Nog eenen der aengehoudenen bleef er over, te weten Baudewyn; maer ook dezen zal aen de pynbank niet ontsnappen. Reeds is den scherpregter naer het kot van Baudewyn gezonden, en de beulen hebben den moedigen Priem reeds voor den regter gebragt, alwaer men hem
| |
| |
den eed doet afleggen van alles, zonder bewimpeling en overeenkomstig met de waerheyd, te belyden.
- Gy moest my niet doen zweren, sprak Baudewyn tot den regter; ik ben niet gewoon te liegen, en al uwe pynigingen zyn niet bekwaem om my tegen myn geweten te doen spreken. Gy hebt my onder uwe bevelen, ik ben in de handen myner vraekzuchtige vyanden; tegen de magt kan ik my niet verzetten. Maer, dit verklare ik u voor op, geene inlichtingen zult gy van my bekomen, en, indien de pynen en folteringen, welke gy voorgenomen hebt my te doen lyden, my misschien tot eenen staet van uytzinnigheyd bragten en my namen afpersten die my duerbaer zyn, ik verzette my tegen alle uytleggingen die gy aen myne woorden zoudt konnen geven. Nu, terwyl gy van my eenen eed eyscht, ik zwere van op niet eene uwer vragen te antwoorden.
- Baudewyn, zeyde den regter, wy volbrengen hier onze pligt. De regtveerdigheyd vereyscht dat wy de pligtigen opzoeken.
- Gy moet die niet zoeken, gy hebt die onder de hand. Gy beschouwt my immers voor pligtig, aengezien gy my ter kwestie gaet stellen; maer, indien men pligtig is voor gestreden te hebben ten voordeele zyner regten en vryheden, ik ben den pligtigsten die ooyt in de handen van den beul geleverd is geweest. Ja, ik ben pligtig in uwe oogen; maer deze pligtigheyd strekt my tot eer. Ik beklage myn gedrag niet, ik zou het nogmaels willen herbeginnen; dit, welk ik beklage, is dat onze moedige poogingen met geenen beteren uytslag zyn bekroond geweest. Gy kont
| |
| |
my pynigen, gy kont my op uwe pynbanken maertelen, gy kont my het leven ontnemen; maer, en dit is mynen eenigen troost, gy zult my ooyt de achting myner medeborgers niet ontnemen; myne poogingen zullen door het nageslacht gewaerdeerd worden, en meer dan eenen Bruggeling zal myn voorbeeld volgen om meyneedige prinsen te bestryden, gelyk ik myne voorouders nagevolgd heb om de privilegien die zy altyd gehandhaefd hadden te behouden......
Den jongeling meynde verder te spreken, maer de stem van den regter weergalmde onder de gewelven.
- Scherpregter, leyd den pligtigen voor het vuer. Dat men de olie bereyde!
Baudewyn aenhoorde deze woorden zonder schrik. De beulsknechten sloegen de handen aen hem, en den moedigen jongeling wierd tot in het midden der plaets van pynigingen geleyd.
Eene leege tafel, loopende op wielen, en geheel met gaten doorboord, wierd voor een vuer geschoven, en na dat men den patiënt de voeten en beenen met een slach van spongieachtig leder had bedekt, wierd hy op die leege tafel, die maer eenen voet en half boven den grond hoog was, met koorden, die men langs de gaten in- en uyttrok, vast gebonden, en zeer naby het vuer gevoerd, zoodanig dat het onderste zyner voeten byna de vlammen van den heerd raekten. In eene schouw, op een hevig vuer, hing eenen ketel vol olie te zieden, en, op een gegeven teeken, kwam men eene pint van dit kokend vet op de beenen en voeten van den ongelukkigen gieten. Onbeschryflyk waren
| |
| |
de pynen die hy leed; want, dat men zich herinnere dat de ziedende olie, gegoten op dat indrinkend leder, het vleesch verbrandde, en dat de leden van den lyder, even als een stuk vleesch in eenen oven, gebraden wierden, welke brading nog aengehitst wierd door het aenhoudend opdruppen van versche ziedende olie. Niet eene antwoord nogtans gaf den lyder op alle de vragen die hem wierden gedaen. De eenigste woorden die men, in het midden zyner zuchten, uyt zynen mond hoorde komen, waren tot den Hemel gestierd; het waren verzuchtingen naer zynen God, smeekingen van vergiffenis over zyne zonden, en wenschen van geluk voor zyne geboortestad en voor zyne landgenooten.
Indien hier de beulen in vreedheyd aen dezen geleken welken de eerste christenen pynigden, ook Baudewyn geleek aen eenen der maertelaren. In het midden der hevigste pynen, dan, wanneer men vreesde dat hy elken oogenblik, by het gieten der olie op de verbrande lidmaten, ging bezwyken, opende hy de oogen, en na eenen blik vol verontweerdiging en verachting gestierd te hebben tot de verworpene schepsels die hem omringden, vestigde hy die op het beeld der Koningin der Maertelaren, op de Sterke Maegd, en smeekte, door hare tusschenkomst, de noodige sterkte en het toereykend geduld om onder de pynen niet te bezwyken. ‘Wees gegroet, Maria.... Moeder Gods.... Bid voor ons, arme zondaers!’ waren de laetste woorden welken van zyne blauwverwige lippen vielen.
Ware het ons gegeven op dezen oogenblik het gemoed van den edelmoedigen Baudewyn te doorgronden, wy
| |
| |
zouden verbaesd en verslagen staen van te vernemen dat het nog zoo kalm is, dat het nog vergeeft, dat het nog, zelfs wanneer de spraek ontbreekt, voor zyne vervolgers bidt. Voor zyne vervolgers! Ja, en onder dezen bevindt zich den ellendigen Walter! Ah! dit behoort niemand vremd voor te komen, Baudewyn Priem is immers eenen christenen, en heeft volgens andere grondstellingen zyn leven geschikt, dan volgens die verderflyke leeringen, welke in de hoven der koningen en in de paleyzen der grooten onderwezen worden.
Twee uren had men Baudewyn Priem op de pynbank gehouden. Toen men hem wegdroeg opende hy zyne oogen, en den geylen Walter was het eerste voorwerp welk zyne oogen aentroffen. Den vreeden en vraekzuchtigen hoveling had de pynigingen van zynen vyand willen bywoonen, den gunsteling van Guido had zich willen vermaken in de klagten, in het gejammer, maer hy was in zyne meyning bedrogen; hy kon zich enkelyk verzaden met den geur dien de roostende lidmaten van den lyder uytwaessemden. Baudewyn meynde te spreken als hy dezen ellendigen gewaer wierd, maer hy was te sterk afgemat en uytgeput van kragten, om de spraek al terug te hebben.
Ondertusschen scheen den vyand van Priem, den boozen hofjonker, een aenhoudend vermaek te genieten, in het beschouwen van den gepynigden, en bleef den zelven by, door zyne tegenwoordigheyd nog de wonden vergiftigende die Baudewyn overdekten.
Den jongen Bruggeling wierd nu voor de derde mael
| |
| |
ondervraegd, maer gaf geene de minste antwoord. Toen den regter de laetste vraeg had voorgesteld, en Baudewyn weygerde te spreken, naderde Walter, en met eenen helschen grimlach zynen vyand beschouwende, wierp hem deze weynige woorden toe: ‘Avezoeta bemint my!’ Priem voelde, op het hooren dezer leugenvolle woorden, nypendere pynen in zyn hert dan deze geweest waren die hem zyne lidmaten verscheurd hadden; hy regtte zich op voor zoo veel hy kon, hief zyne gemaertelde hand en zynen ontvleeschden arm om hoog, doch kon niet spreken, de inwendige folteringen benamen hem de spraek! Maer, hoe welsprekend, hoe treffend, was den verontweerdigingsblik dien hy Walter toestierde!
|
|
Auteursrechtvrij