|
| |
| |
| |
XXI.
Baudewyn en Walter.
Wy hebben voorgaendelyk gemeld dat Baudewyn, toen hy den onvoorzigtigen uytval tegen het graeflyk leger had zien verwezenlykt worden, buyten kennis in de armen zyner vrienden was gevallen; het was geenzins de pyn die hem zyne wond veroorzaekte, welke hem in zulken toestand had gebragt, het was het hertzeer van eenen roemvollen tegenstand mislukt te zien, dat hem het bloed met verdobbeld geweld door de opgezwollene aderen deed vloeyen, en hem het gebruyk der rede voor eenige stonden ontnam. Wy zeggen voor eenige stonden, want de ontvangene wond wierd eenen redmiddel, terwyl de overmaet van aengejaegd bloed langs de zelve eenen uytweg vond, en dus den gekwetsten verligtte. Baudewyn, nauwelyks tot zich zelven gekomen, bond een stuk linnen op wond, en snelde op nieuw in het midden van het gevaer, poogende de stad te redden indien zy nog gered kon worden. Maer, eylaes! het lot der stad ging beslist wor- | |
| |
den; Baudewyn bragt vruchteloos geweldige slagen toe, en deed te vergeefs den heldhaftigsten moed uytschynen, hy zag den deken der vleeschhouwers afgemaekt, en zyne kloeke gezellen aen stukken gehouwen, zonder hun te konnen vreken! Dit hertscheurend schouwtooneel deed hem knerstanden van spyt, en schuymbekken van razerny; als vervoerd door de woede die hem doorbrandde, ging hy zich in het midden der vyanden werpen en aldaer eene roemvolle dood zoeken, willende geenzins de verdelging zyner geboortestad overleven. Maer, een ander lot was Baudewyn voorbehouden; den kelk van bitterheden, van welken hy nauwelyks eenige druppelen genuttigd had, moest hy ten gronde ledigen, als of de Voorzienigheyd hem tot voorbeeld, niet alleen van onverschrokkenheyd en vaderlandsliefde, maer nog van onderwerping aen de ondoorgrondelyke besluyten van den aenbiddelyken wil des Allerhoogsten, en van gelatenheyd in den tegenspoed had uytverkoren.
‘Dappere medeborgers! roept hy uyt; mannen van beproeving! hoort het getrappel der peerden; onze zielbrakende vrienden geven den geest, verpletterd door de yzers der vyandige rossen! Zult gy nog langer dezen hoon verkroppen? En zal dien smaed u geene reuzenkragt geven? Voorwaerds! Volgt my!... Verdelgen wy dit ras!.. Vraek!.... Vraek!....’
Hy kon niet verder meer spreken; hy waggelde, zyne opgehevene hand in welke een vervaerlyk zweerd schitterde, beefde, en den jongeling zonk neder! Men kent reeds wat er in tusschen tyd geschiedde.
| |
| |
Den moedigen Bruggeling bleef eenigen tyd van zich zelven, en toen hy uyt zyne bezwyming terug kwam, was den vyand reeds van de poort meester. De wond, welke Priem ontvangen had was niet doodelyk, maer zy had hem veel bloed doen verliezen, en de onvoorzigtigheyd welke den deken der vleeschhouwers begaen had, was de oorzaek geworden van de inwendige beroerte die in hem was ontstaen. Men had de wonde van Baudewyn vermaekt, men had gepoogd het bloed te stelpen, en den opleyder was door eenen zyner vrienden in een naburig huys gedragen, en aldaer op een bed geleyd. Het was daer dat hy ontwekte; het was daer dat hy uyt zyne bezwyming tot zich zelven terug kwam. Wat treffend tooneel biedt zich hier voor hem aen!
Eene oude onbekende vrouw was aen zyne zyde gezeten die met eene spongie, doordronken van lauw water, zeer voorzigtig het bloed van den gekwetsten afwaschte; op eenige stappen van daer, in het midden der hut, zag hy eenen geestelyken die nevens eenen stervenden geknield zat, en den zielbrakenden in zyn uyterste versterkte, hem een kleyn yvoiren kruysbeeld ter omhelzing aenbiedende. Den menschlievenden geestelyken was den eerbiedweerdigen oom van de schoone Avezoeta. Baudewyn was verdwelmd by zyn ontwekken; hy wendde zyne oogen in het rond; hy bragt zyne hand aen zyn aengezigt; het scheen hem dat hy droomde.
- Waer ben ik? riep hy uyt; is den vyand verslagen?
Niemand anwoordde hem; de oude vrouw ging voord met hem te wasschen.
| |
| |
- Waer ben ik, herhaelde hy. Waer zyn onze soldaten? Is Brugge nog niet verlost?
En Baudewyn poogde zich op te regten, maer gevoelde dat hy gekwetst was; en, na de hand naer de wond gereykt te hebben, hield hy zich op eenen arm gesteund, en wierp uyt zyn bed eenen blik rondom de kamer. Het was de arme woonplaets van eene geringe doch deugdzame oude weduwe. Het geen Priem meest trof was van eenen stervenden borger op den vloer te zien uytgestrekt. Eene stem die Baudewyn niet vremd was, eene gekende spraek, kwam tot aen hem, en hy hoorde de volgende zinsneden:
‘.....Moedig aen, christenen, gy sterft voor uwe geboortestad.... Uwe zonden zyn u vergeven; gy zyt zuyver in de oogen van den Heer..... Uw lyden zal u vergolden worden. Zie uwen Zaligmaker aen, hy heeft zoo veel voor u geleden; aenroep hem; spreek die zoete namen uyt van Jesus, Maria.....’ Den stervenden deed nog eene beweging, en den priester drukte het kruysbeeld op de bleeke lippen van den zielbrakenden. Het was de laetste beweging, en de reeds gebrokene oogen sloten zich voor altyd. ‘Reys op ten Hemel, christene ziel; treed binnen de Tabernakelen van den Heer.’
Eenen ligten zucht rees uyt de bevangene borst van den gewonden, en hy was niet meer. ‘Dat hy in vrede ruste!’
Den gekwetsten, welken men daer, in de armen van den oom der schoone Avezoeta, heeft den geest zien geven, was den braven tapper, den goeden baes de Keghel!
Na dat nu den geestelyken de oogen van zynen mede- | |
| |
borger gesloten had, regtte hy zich op, en trad tot by het bed van Baudewyn.
- Goeden vader, zoo sprak Priem, edelmoedigen vriend, zeg my hoe ik my hier bevinde; geef my toch te kennen wat er van de stad is geworden. Zyn wy overwinnaers? Is den graef verslagen?
Den geestelyken voldeed aen het verzoek van Baudewyn, en verklaerde hem in het kort wat er was voorgevallen, en liet hem verstaen dat den vyand reeds van de poorten was meester geworden, en dat er grootelyks voor de stad te vreezen was.
Baudewyn kon zyn spyt niet genoeg veropenbaren, en wenschte zich aen het hoofd der strydende benden nog te bevinden, om zyne geboortestad te konnen voordeelig zyn. Hy was nog bezig met spreken, en een hevig gerucht liet zich eensklaps hooren; het waren de Bruggelingen die achteruyt gedreven wierden. Eenige gewonde borgers kwamen in de hut der arme weduwe gevlugt om eenigen troost te zoeken. Men wierd onderrigt van alles, en den geestelyken raedde Baudewyn aen zich naer eene veyligere plaets te laten dragen. Vier mannen, leydden Baudewyn op twee pyken, en, langs achter de hut uyttrekkende, droegen den gewonden Priem, langs ongebruykte wegen, tot in de stad. Terwyl er gevaer was om Baudewyn naer zyne wooning die verre van daer was, te dragen, gaf den geestelyken het bevel zynen vriend naer het naby gelegen huys van Van den Damme te leyden.
Het gerucht was ondertusschen verspreyd dat den dapperen Priem gesneuveld was, en Van den Damme,
| |
| |
die nauwelyks zyn huys was binnen getreden, had de tyding der dood van dezen jongeling reeds aen zyn huysgezin kenbaer gemaekt. Indien men in aenmerking neemt welk zoet genoegen men gewaer word toen men eenen persoon, die men dood geloofde, weder ziet, dan zal men konnen beseffen hoe onbepaeld het vermaek moest wezen dat de familie van den goud- en zilversmid smaekte, toen zy Baudewyn nog weder zag. Alle mogelyke hulp wierd hem toegediend; alle zorgen wierden aengewend; elkeen wedyverde om den dapperen Priem van alles, wat men voor zyne gesteltenis gunstig en voor zynen toestand nuttig en verzachtend oordeelde, te bedienen. De schoone Avezoeta was de laetste niet om ook het hare by te brengen tot het verligten van dezen, voor wien zy reeds zoo vele inwendige bekommernissen had geleden; en Baudewyn geloofde eenen meerderen troost te ontvangen, wanneer hy dien van de jonge Avezoeta bekwam. Gelukkiglyk was den toestand van Baudewyn verre van onrust te baren; er was geene vrees voor de behouding en spoedige genezing van den jongen vriend des goudsmids. Na dat de wonde van den jongeling vermaekt en wel verbonden was, kon hy reeds opstaen, en, ofschoon moeyelyk, was hy in staet van te konnen gaen. Priem verlangde om zich naer zyne wooning te begeven, maer men oordeelde het niet geraedzaem dat hy zich nu op de straten zou vertoonen, en men dwong hem daer te blyven, ten minsten tot in den avond, ten eynde, begunstigd door de duysternis, met meerdere veyligheyd zich te konnen naer zynent begeven.
| |
| |
De laetste schermutseling kwam te eyndigen tusschen de borgers van Brugge en de krygslieden van den graef; reeds zweeg de alarmklok, en de stad was in de magt van Guido. De verslagenheyd heerschte door geheel Brugge. Alle huyzen waren gesloten, en men zou gezeyd hebben dat de volkryke stad geene levendige menschen meer inhield. Maer, kon men in het binnenste van die geslotene huyzen dringen, kon men de redekavelingen verstaen die er gehouden worden, kon men de vraekstroomende woorden de verwenschingen en de vervloekingen hooren die er worden uytgebraekt, men zou daer het begin bespeuren van die vyandschap welke naderhand zulke erge gevolgen heeft gehad; men zou aldaer beter al de verontweerdiging en al den haet begrypen die later in het gemoed van eenen de Coninck, van eenen Breydel, zyn opgestegen, en die door zulke vraek is gevolgd geweest. De woedende soldaten van Guido alleen doorliepen de ontvolkte straten, en begaven zich naer de huyzen die hun de beste schenen, om er te eyschen het geen zy begeerden. De baldadigheyd van deze krygsmannen ging alle palen te buyten, de pen zou weygeren de schelmstukken aen te teekenen die door deze toomelooze booswigten door eenen ouden kronykschryver zoo wel ge-‘vleeschde duyvels’ genaemd, in alle wyken der stad begaen wierden.
Men kan gemakkelyk beseffen dat het met bezonder genoegen was dat den goud- en zilversmid zynen vriend Baudewyn zag binnen komen; de beyde borgers omhelsden elkanderen, terwyl de moeder eenen vreugdevollen
| |
| |
blik op den jongeling wierp, en terwyl de zusters sidderden op het zien van het bloed welk de kleederen van Priem nog bemorste. Het huysgezin was nu nog eens vereenigd, en het vond vermaek in Baudewyn nog behouden in zyn midden te zien, Eylaes! korte vreugd, die in zoo langen rouw zal veranderen! De eerste gesprekken hadden niets anders dan de ernstige omstandigheden van den oogenblik tot voorwerp, en men hield zich bezig met te redekavelen over het geen er, weynige uren geleden, was geschied. Na dat Van den Damme had verhaeld wat er in den raed was behandeld en vastgesteld, begon Baudewyn te vertellen alle de omstandigheden van het gevecht tegen de troepen van den graef, tot op den oogenblik op welken hy was gekwetst geweest. De woorden van Baudewyn wierden met bezonder belang aenhoord; Avezoeta bovenal scheen als aen den mond van den spreker te hangen.
Deze jonge dochter vond een ongewoon vermaek in de verhalen van Baudewyn, en, ongehoorde zaek! niettegenstaende de yslyke tafereelen van moord en van vernieling, niettegenstaende de sombere schetsen van bloedstortingen en van vraek, de woorden van den jongen held boeyden het hert der teedere jongvrouw; en, na mate den opleyder de wonderen van heldhaftigheyd die door zyne medeborgers waren aen den dag geleyd ontrolde, na mate ook drongen die uytdrukkingen dieper en dieper in het gemoed der oudste dochter, en deden haer meerder belang in den vromen koopman stellen. De uytstekende diensten en onwaerdeerbare bewyzen van vaderlandsliefde
| |
| |
door Coopman, Danwilt, en Lam ten toon gespreyd, het ongelukkig eynde der jonge borgers zoo als Benninck en Bytebier, en de verknochtheyd van baes de Keghel wierden insgelyks niets vergeten, en deden meer dan eenen traen storten. Den gekwetsten jongeling was nog ten eynde van zyn verhael niet, wanneer men op de deur hoorde kloppen. Baudewyn zweeg, en elkeen luysterde.
- Wie mag ons nu komen stooren? vroeg Avezoeta met een slach van ontevredenheyd, terwyl zy zoo veel belang hechtte aen dit verhael.
- Laet maer kloppen, sprak Sybilla; wie weet of het somtyds geene kwaeddoeners zyn?
- Gy waert juyst aen het wederzenden van den pyl, zeyde de eerste; laet ons het verhael voord hooren.
En eenen meerderen bloos, kleurde de wangen der dochter; zy geloofde eene onvoorzigtigheyd gedaen en eenigzins haer gevoelen verraden te hebben, met zoo gretig het voordzetten des verhaels van Baudewyn te verzoeken.
- Ja, voegde Sybilla er by, laet ons voord hooren wat er nadien gebeurd is.
- Gy spreekt zonder nadenken, kinders, antwoordde den vader; gy weet niet wie er aen de deur is. Mogelyk is het eenen gekwetsten, misschien is het eenen ongelukkigen; wie weet of het misschien niet eenen onzer vrienden is die door de benden van den graef vervolgd word?
- Men komt ons misschien eene schuylplaets verzoeken, sprak de moeder; God! indien het eenen onzer
| |
| |
vrienden ware aen wien wy misschien het leven konnen redden! Ik ga openen.
Op dezen oogenblik klopte men voor de tweede mael. De moeder regtte zich op; maer, de dochters waren vlugger, en de kleyne aenmerking van haren vader en de woorden der moeder hadden haer aengepord om des te spoediger te gaen openen. Zy vlogen over den grond, en waren op eenen stond aen de deur. Teedere schepselen! Ongelukkige maegden! Gy weet niet dat gy naer uwen ondergang snelt! Eenen zorgvuldigen nachtegaal komt aes brengen aen zyne met dons bedekte jongskens, en hy valt in de knip; een tortelduyfje komt zich spiegelen in het vloeyend kristael eener heldere fonteyn, en daer het op het mollig gras kirt, sterft het slagtoffer van den vreeden grypvogel die het tot in die afgezonderde plaets heeft opgezocht. Mogte die vergelykenis hier niet echt zyn, en mogte het lot dezer zachte diertjes aen uwen toetand niet toepasselyk worden!
Twee onbekende ridders traden in den winkel en wierpen de oogen in het rond. Eenen kon zynen blik van het gezigt der schoone Avezoeta niet wenden. De zedige dochter sloeg hare oogen ten gronde, terwyl Sybilla zeer beleefdelyk vraegde wat er ten dienste der heeren in den winkel kon zyn.
- Gy zult het straks weten, schoone dochter, sprak eenen der onbekende.
- Eenen diamant! eene perel! zeyde den schildknaep, zich omkeerende tot den ridder.
Den lezer heeft ongetwyffeld reeds geraden dat den
| |
| |
onbekenden, doch wel uytgedoschten ridder, den boozen en geylen Walter is, die tot het begaen van eene schaking is gekomen.
Meermaels is het geschied dat de boosheyd door de deugd niet alleen vernederd, maer gansch verslagen word; de deugd is ten allen tyde sterker dan men zich gemeenlyk inbeeldt; zy heeft iets zoo verheven, zoo kragtig, men zou byna zeggen zoo godelyk, dat zy de boosheyd en het kwaed achter uyt doet deynzen, of ten minsten dit te wege brengt, dat zy de hand, indien niet ontwapent die haer wilt aenranden, ten minsten den arm tegenhoudt die haer wilt slaen, en den geylen boef die haer poogt te bezoedelen ontzenuwt. Zoo was het hier ook. Walter voelde zynen lust met nieuwe woede in zyn hert blaken, en vond zich als verlamd toen hy meynde dit zuyver lam in zyne onreyne klauwen te klampen.
Sybilla, jong, onbedacht, onnoozel, had de woorden, door den schildknaep uytgesproken, letterlyk begrepen, en die voor een regtzinnig verzoek van koop aenzien, terwyl den gezel van Walter, door de uytdrukkingen van ‘perel en diamant,’ enkelyk zyne verwondering over de buytengewoone schoonheyd der beyde dochters had poogen uyt te drukken.
- Ik zal mynen vader roepen, sprak de zedige dochter; het is hy die zich met het verkoopen der edele gesteenten altyd belast.
- Wy hebben anders niemand ten zy u, schoone dochters, noodig; antwoordde den ridder.
- De pryzen der gesteenten kennen wy niet, voegde
| |
| |
Avezoeta al bloozende er by; eenen oogenblik, myne heeren, en mynen vader zal u bedienen.
- Neen, neen, hernam Walter, gy zyt den diamant, gy zyt die perel; waer zou men edeler gesteenten vinden dan gy zyt? Den kostbaersten diamant der aerde zou voor my van geener weerde zyn, indien hy tegen u moest opgewegen worden; geene gesteenten of fyne peerlen zouden my konnen bekoren gelyk uwe betooverende oogen. Schoone dochter!.... En den ridder greep de hand der maegd die hy meynde aen zyne lippen te brengen.
Avezoeta liet eenen schreeuw hooren, ter zelver tyd dat zy met verontweerdiging hare hand uyt die van Walter snokte, en Sybilla meynde tot haren vader te loopen toen den anderen onbekenden haer tegen hield. Den wulpschen ridder hield hierom niet af; hy poogde zoete en lieftallige woorden tot de dochter te spreken, en gaf haer spoedig te kennen met wat drift hy tot haer ontsteken was, en hoe stellig hy had voorgenomen zich van haer, het zy uyt genegenheyd, het zy uyt geweld, te doen bemind worden. Hy boog zich nog eens om de hand der jonge joffrouw te vatten, wanneer den vader van Avezoeta, welken den schreeuw gehoord had, kwam toegesneld. Den ridder greep de dochter vast.
- Mynen vader! schreeuwde Avezoeta. Ah! mynen vader!
- Hulp! hulp! riep Sybilla, terwyl zy in de handen van den schildknaep viel.
- Vraek! was de antwoord van den vader.
En Van den Damme stond als versteend.
| |
| |
- Gy zyt in myne magt, zeyde Walter, terwyl hy de dochter om de lenden vast nam. Gy zyt in myne magt; alle geweld is vruchteloos.
- En gy zult my toebehooren, sprak al grimlachende den schildknaep van den ridder tot Sybilla, die hy in zyne kloek gespierde armen gesloten hield.
Onmogelyk ware het hier af te malen het tooneel welk, op dezen oogenblik, den winkel van den goud- en zilversmid opleverde; onmogelyk hier te beproeven enkelyk van verre dit aen te wyzen, wat er in het gemoed van elkeen omging. Den vader zag zyne teerbeminde dochters in de handen van twee geyle schakers, hy zag zyne beyde kinderen zich verweren tegen hunne roovers, hy zag Avezoeta en Sybilla worstelen gelyk een schaep in de muyl van eenen wolf, gelyk de hertin onder de scherpe tanden der woedende jagthonden. Het gevaer scheen bovennatuerlyke kragten aen den verontweerdigden vader te geven; want hy greep den schildknaep met zulkdanig geweld aen, dat hy hem deed waggelen, en hem onder zyne drukkende hand deed vallen, met zich slepende de jonge maegd, die, vlugger dan den boef in wiens klauwen zy was gesloten geweest, op deze wyze haren schaker kon ontvlugten. Nu wierd het den keer van den ridder, en den vader vreesde niet dezen ook aen te randen, ten eynde de dochter aen dezen schelm te ontvringen. Hier word de worsteling ongelyk, en, zonder de aenkomst van Baudewyn, zou Avezoeta ongetwyffeld de prooy der baldadigheyd van den geylen hofjonker zyn geworden. Den jongen Baudewyn gaet voor de tweede mael Avezoeta verlossen.
| |
| |
De noodgeschreeuwen der beyde dochters en het buytengewoon gerucht welk men in den winkel hoorde hadden Baudewyn doen opspringen, en, zyne wonden vergetende, had hy zyn zweerd in handen genomen, om ter plaets te snellen waer hy geloofde dat er gevaer was, en waer hy eene worsteling hoorde. Hy was nog van de kamer in den winkel niet gekomen, wanneer hy eenen onbekenden die Sybilla achter de hielen zat ontmoette; het was den schildknaep welken, opgestaen, de jonge vlugtende meyd achtervolgde. Men oordeele van de verbaesdheyd des schakers, toen hy zich eensklaps voor het bloot zweerd van Baudewyn bevindt, en van de gevoelens van Priem als hy zich aenzigt aen aenzigt met den schelm ziet. Den booswigt is nog van zyne verslagendheyd niet terug gekomen, hy heeft nog den tyd niet gehad van zyn rapier te trekken, als Priem zyn zweerd zwaeyende den schildknaep verscheyde wonden toebrengt en hem, zwemmende in zyn bloed doet nederzinken. Dit alles is het werk van eenen oogenblik.
‘Ik sterve!’ riep den gewonden, met eene droevige stem.
Deze woorden hadden nauwelyks de ooren van den bedreygden Walter getroffen, of dezen schuyffelde op zyne vingeren, en vier kloeke mannen traden den winkel binnen.
Op dezen oogenblik had den ridder, gepraemd en vastgegrepen door Van den Damme, Avezoeta moeten loslaten, om zich tegen de woede van den verontweerdigden vader te verdedigen, en was gedwongen, tot zyn
| |
| |
behoud, handgemeen met den vergramden goudsmid te worden. Walter vond zich buyten zyn schik, aengezien hy zich aen geenen wederstand, en nog min aen zulken geweldigen, had verwacht, maer, als eenen vromen ridder die zich niet spoedig laet verschrikken, aenveerde hy den stryd, en den tyd niet hebbende om de hand aen den dolk te slaen, of den degen uyt de scheede te trekken, poogde hy zynen vyand geweldige vuystslagen toe te brengen; doch Van den Damme wist die af te weren. De worsteling ging dapper aen; op elken oogenblik raekten de handen der stryders elkanderen; nu naderden zy; zy grepen elkanderen vast, en nu ging men beproeven zynen tegenstrever neder te vellen. De lichamen der worstelaers bewogen zich in alle rigtingen; zy namen alle gedaenten aen; zy vrongen en plooyden zich op alle wyzen.
- Hulp!.... hulp!.... Vraek!.... brulde Walter tot zyne betaelde huerlingen. Schaekt die dochter! Leydt haer weg!
- Weg van hier, gespuysch; eerbiedig dien schat.
Zoo antwoordde Van den Damme, en greep den edelman by de keel.
Het aengezigt van Walter zwol bloedverwig op, en zyne wangen wierden blauwachtig, terwyl zyne oogappelen uyt hunne holten drongen, door het geweld der vuyst die de stroot des schakers neep. Een vreeslyk gerochel ontglipte de gepraemde keel, en een groenachtig zeever beschuymde de lippen van den Heer van Lovendeghem, wanneer dezen nog eene pooging, die door de
| |
| |
stuyptrekkingen vermeerderd was geworden, deed, en zich nog los rukte.
- Schelm, brieschte Van den Damme, trek van hier, of ik ontneem u het leven.
Den ridder kon niet antwoorden, maer deed teeken aen zyne betaelde huerlingen, die bysprongen om zich van den goudsmid meester te maken; doch den vader van Avezoeta nam den gunstigen oogenblik waer, greep nog eens den hofjonker vast, en dit met een zoodanig geweld, dat den ridder het evenwigt verloor, en de twee worstelaers ten gronde vielen, en al vechtende voordrolden.
Dit alles was op min tyd geschied, dan er noodig is om deze zaek te schryven.
- Ellendigen! donderde eene stem; ellendigen, vrees mynen arm!
Het was Baudewyn die zoo sprak, terwyl hy zyn zweerde zwaeyde.
- Grypt, grypt, bulkte den ridder tot zyne trouwanten, terwyl hy voord worstelde; grypt die dochter! Spoedig! spoedig! grypt haer.... leydt ze.... weg.... Hier! iemand ter myner hulp!.... Hulp!.....
- Booswigten! Moordenaers! schakers!
Dit waren de eenigste woorden die Baudewyn in zynen toorn kon uytspreken.
Twee kloekgespierde kerels schoten voor uyt, en gingen het bevel van hunnen boozen meester ten uytvoer brengen, zy bereydden zich om de dochter te gaen rooven, maer Avezoeta, half dood van schrik, bleek als een lyk, ontweek de klauwen der booswigten, en was reeds in de
| |
| |
armen van haren redder, in de armen van Baudewyn, gevlugt. Het was daer dat men Avezoeta moest gaen schaken. Maer wie zal Baudewyn de schoone Avezoeta ontnemen? Hy hield de dochter in zynen linken arm, terwyl hy met zyne regte vuyst het stael behandelde.
Een pluymloos leeuwerikje, verbergt zich in den donzigen nest als den sperwer naby is; eene jonge hen vlugt onder de vleugelen der gene van wien zy is uytgebroed, als den hoenderdief aenkomt, en demoeders onderstaen kloekelyk de aenranding tot het beschermen harer jongen. Zoo handelde ook Avezoeta; en Baudewyn nam nu op zich haer te beschermen. Ofschoon de flauwste, nog wagen de teedere ouders der zoo magtelooze diertjes den stryd, en vreezen niet eene ongelyke worsteling uyt te staen, en de geringe verdedigings-middelen, die de natuer hun geschonken heeft, werkstellig te maken. Zoo ging ook Baudewyn ten opzigte der vier aenranders het wagen; ofschoon gewond en flauw door het verliezen van veel bloed, wederstond Priem den eersten schok. Hy weerde de aenvallen der dienstknechten van den ridder af, en eenen lag welhaest geveld. Den anderen zou ook het zelve lot ondergaen hebben, had hy niet eenen zyner twee andere medemakkers ter hulp ontvangen. Terwyl de twee eersten de meyd uyt den arm van Baudewyn trachtten te rooven, waren de twee anderen hunnen meester ter hulp gevlogen, en hadden hem uyt de handen van Van den Damme verlost. Nu wierd de worsteling algemeen, en vocht men onder een. Priem had zich tegen den muer geplaetst, en in de eene hand zyn vreeslyk
| |
| |
wapen, en in de andere Avezoeta, sloeg hy met zyn zweerd allen aenval af. Twee der huerlingen waren reeds zwaerlyk gewond, en den schildknaep lag kermend op den grond; niets nogtans voorspelde het eynde van deze vreede worsteling, wanneer gelukkiglyk een onverwacht geval dit te wege bragt, dat men de begonne moordery staekte. Het gerucht, welk in den winkel van den gouden zilversmid ontstaen was, wierd door eenen der geburen gehoord, en nauwelyks had dezen vernomen wat er omging, of hy riep om hulp en trad met eenige Bruggelingen in den winkel tot onderstand. Walter stond uytgeput door eene lange worsteling, en op het zien van de toegesnelde borgers gaf aen zyne huerlingen bevel om te vertrekken, en verwyderde den eersten, vloekende en tierende, zwerende zich nog verder te zullen vreken. Den ridder hielp spoedig zynen schildknaep op, en de twee ongekwetste mannen vergemakkelykten de vlugt hunner gewonde medemakkers.
Het duerde niet lang of talryke geburen vervolden het huys en den winkel van Van den Damme, en elkeen verhaestte zich hulp aen de familie van den goudsmid toe te dienen. De vrouwen en dochters uyt de straet sloegen de hand aen het werk, om Avezoeta en hare moeder en zuster te verzorgen. Men vreesde, en niet zonder rede, nog eene tweede aenranding van het huys des goudsmids, en twee vriendinnen der dochters van Van den Damme vergezelden Avezoeta en Sybilla naer eene andere wooning, en haren oom verschafte haer welhaest de gelegenheyd om zich naer eene veylige schuylplaets te begeven. Van
| |
| |
den Damme en zyne huysvrouw verwyderden zich ook uyt hun huys; den geestelyken alleen bleef er in woonen.
Eene uer was nauwelyks voorby sedert dat het droevig schouwtooneel dat men daer heeft bygewoond, geeyndigd was, of eene bende gewapende krygsmannen omringde het huys van den goud- en zilversmid, en kwam Baudewyn gevangen nemen, terwyl eenen oversten belast was met de wooning te doorzoeken en te bewaken, en de dochters te schaken, indien hy haer ergens kon ontdekken.
|
|
Auteursrechtvrij