|
| |
| |
| |
X.
Het Volk en de Afgezanten.
By de Oude-Meulen-Brug verhief zich eene nedrige kapel, in de nabyheyd van welke, eenige zeer eenvoudige gebouwen tot woonplaets van zommige kloosterlingen, onlangs binnen de stad opgeregt, strekten. Het was het verblyf der eerste Predikheeren van Brugge.
Door de zorgen van graef Fernand in Belgien gebragt en door de giften zyner gemalin ondersteund, hadden de paters Predikheeren zich in 1233 te Brugge gevestigd, nadat zy door bevelbrieven van den graef en der gravin in bezit van eenige huyskens en van weynigen grond waren gesteld. Deze paters alreede in groote achting, voor de menigvuldige diensten welken zy, sedert eene halve eeuw, in Brugge en in de omstreken bewezen hadden, verwierven nog dagelyks meer en meer de gunst van eenieder. Het klooster was dan nog zoo uytgebreyd en zoo fraey niet gelyk men het dry eeuwen nadien zag pryken; maer het had al treflyke en geleerde mannen voordgebragt.
| |
| |
Reeds had uytgemunt en was aldaer, in geur van heyligheyd, overleden, pater Nikolaes Walkiers, leeraer in de H. Godsgeleerdheyd; reeds had men daer bewonderd den geleerden pater Reyniers, die zoo bovennatuerlyk uyt zyne twyffelachtigheden over de heydenen, joden en christenen, door de H. Maegd verlost was. Nu stond dit klooster onder de zorgen en het beheer van den achtbaren pater Joannes Utenhove van Ardenburg.
Op den zelven tyd bloeyde ook te Gend het Predikheeren-klooster, aen het hoofd van welk den eerbiedweerdigen pater Joannes Lammens, die door menige wonderheden vermaerd is, uytmuntte; dezen zoo achtbaren kloosterling, bevond zich, juyst omtrent dit tydstip, in het klooster te Brugge, zynde terug van eene reys die hy in Zeeland had gedaen, alwaer hy het woord Gods was gaen verkondigen, en waer hy, door zyne buytengewoone welsprekendheyd en door zyne zoete en overtuygende woorden, vele persoonen had bekeerd. Eenige sermoenen welke dezen geleerden pater in de kapel der Predikheeren te Brugge had uytgegalmd, hadden veel volk derwaerds uytgelokt, en, ofschoon pater Lammens reeds naer zyn convent was afgereysd, bleef de kapel der Predikheeren door een groot getal geloovigen bezocht worden.
Het was in deze kapel dat de zamengezworenen moesten byeen komen; zy hadden besloten des anderdags, by het openen van deze kerk des kloosters, zich in de vroege diensten te bevinden. Niemand bleef ten achteren.
| |
| |
Het eerste morgenrood had nauwelyks de toppen der boomen en het kruys van het spits torentje der kapel eenen weerschyn van vermillioen gegeven, of het klokje des kloosters riep de paters naer den choor, terwyl den eentoonigen klank van dit schel geluyd de omliggende bewooners uyt bunnen slaep wekte, en hun tot het werk noodigde. De deur der kapel was nog niet geopend, wanneer men reeds verscheyde persoonen zag aenkomen, en zich op eene bank op hunne knien nederwerpen. Lambrecht Lam, niettegenstaende zyne hooge jaren, was getrouw gebleven aen zyn woord, en, ondersteund door de armen van den vrolyken herbergier, van Baes Keghel, kwam zich ook by zyne medemakkers voegen. Ook waren Danwilt, Lambert, Coopman en een dertigtal anderen aengekomen, als men bemerkte dat Baudewyn nog afwezig was. Maer, die afwezigheyd had hare oorzaek; ondertusschen het duerde niet lang of men zag Baudewyn insgelyks op den killigen grond der kapel geknield.
Hy zou spoediger zich ter plaets begeven hebben, en zou zekerlyk den laetsten niet zyn aengekomen, ware hy zoo bezorgd niet geweest om eenigen zyner vrienden te gaen waerschouwen wegens het geen er op dezen dag kon voorvallen, ten eynde hun in staet te stellen de noodige voorzorgen te nemen. Onder deze vrienden van Baudewyn betrok den goud- en zilversmid de eerste plaets; het was ook by Van den Damme dat Priem zich eerst begaf. Den vader van Avezoeta had juyst zyne bedstede verlaten, en stond bereyd zynen winkel te openen,
| |
| |
wanneer Baudewyn aen de gebeeldhouwde deur klopte en den zilversmid van alles onderrigtte. Zulke onderrigtingen waren van groot belang, terwyl zy Van den Damme den tyd verschaften om zyne kostelyke voorwerpen te verbergen of buyten huyze te doen dragen. Den goud- en zilversmids-winkel wierd dien dag niet geopend.
Het afscheyd welk Baudewyn van zynen vriend nam kon niet geschieden zonder tranen te storten. Den gouden zilversmid was, niet min dan wie het zyn mogte, vriend en voorstaender der vryheden zyner stad; hy begreep al het belang dat er in het vernieuwen der verbrande privilegien gelegen was; hy wenschte, zoo als het elken waren vryheydslievenden borger betaemt, dat Brugge weder in het genot zyner regten en vryheden trad; hy kon eenen wederstand niet afkeuren, om dat hy volkomen het doel goedvond; hy week ook voor het geweld niet terug, om dat hy overtuygd was dat het geweld den laetsten en den eenigsten middel was geworden; met een slach van voldoening vernam hy de edelmoedige besluyten die de borgers genomen hadden, en kon niet ongevoelig blyven aen de zelfsopoffering van zoo vele deftige Bruggelingen. Doch, die zelfsopoffering van verscheyde zyner vrienden, hoe heldhaftig zy hem voorkwam, pynigde hem, als hy aen de gevolgen der zelve dacht. De overwinning, wel is waer, lachte de zegenpralende borgers op het eynde van het worstelperk toe, de lauweren schitterden wel in de verte; maer ook zweefden de dood en de nederlaeg boven de
| |
| |
vergeldingen en borgerskroonen! De zwangere toekomst kon zoo vel schande als eer baren. De genegenheyd die den vader van Avezoeta Baudewyn toedroeg, vermeerderde in den geest van den goud- en zilversmid de gevaren, en deed hem eenen rampvollen uytslag te gemoet zien.
Van den Damme poogde aen zynen jongen vriend al het roekelooze, al het gevaerlyke, van zyne onderneming te doen begrypen, ten eynde hem van zyn voornemen af te leyden. Maer, wat invloed kon de rede nog op den jongeling hebben, daer zyn woelig hert van toomeloozen drift tot het vreken der miskende regten zyner vernederde geboortestad blaekte? Het oploopend gemoed van den vryheydslievenden Baudewyn was maer met ééne zaek bezig, met de onderneming tot het terugbekomen der vernietigde brugsche privilegien. In dergelyk gemoed is immers geene ruymte meer voor kalme, rede; wat kan eenen druppel koud water op het gloeyend stael? Ja, zoo was het met Baudewyn gesteld; gansch vlammend van drift om zyne vernederde stad te vreken, wat vermag eene koele vermaning? Van den Damme begreep dit, en zag van verdere poogingen, tot het bedaren van dit aengehitst gemoed, af.
Baudewyn drukte de hand van zynen vriend, en, na hem belast te hebben zich in het geheugen van geheel zyn huysgezin te brengen, verliet den durpel van Van den Damme, en ging zich by zyne medemakkers voegen.
De kapel der Predikheeren leverde dezen morgend
| |
| |
een zonderling tooneel op. Gedurende al den tyd, dien den pater gebruykte om het onbloedig slagtoffer aen den Allerhoogsten op te dragen, baden de zamengezworenen vuriglyk, en niemand zou in die godvruchtige persoonen den minsten schyn van geweldige voornemens durven verondersteld hebben. Zoodanig was in die tyden het karakter onzer voorvaders; streng in het kwyten hunner godsdienstige pligten, gekleefd aen hunnen godsdienst, en met den zelven, hoedanig hunne ondernemingen ook waren, hunne werkingen beginnende. Zoo toonden zy zich hier ook. Zy gingen eenen opstand verwekken, zy gingen de borgers in het harnas jagen, de straten van Brugge gingen in een oorlogsveld veranderd worden, en ziet, de bewerkers van dit alles zyn hier op hunne knien nedergeworpen!
Eerbiedigen wy deze gevoelens onzer voorouders, zy ontstaen uyt volle overtuyging; niets zouden zy aengevangen hebben voor aleer zy het door eene godsdienstige plegtigheyd geheyligd hadden.
Doch, zien wy die mannen zoo godsdienstig, en schynen zy hier zoo kalm en zoo bedaerd aen den voet des autaers, even zoo kloek zullen wy hun op het veld ontmoeten, even zoo moedig en geweldig zullen zy uytmunten, wanneer hunne hand eens de wapens gegrepen zal hebben. Nauwelyks had den priester, voor aleer den autaer te verlaten, de aenwezigen, in den naem der aenbiddelyke persoonen van de H. Dryvuldigheyd, gezegend, en waren de zamengezworenen de kapel uytgetreden, of op hunne aenzigten bemerkte men eene zienelyke verandering, en
| |
| |
hunne houding van daer straks onderging eene volkomene herschepping. Het was op het zigt van de gewapende mannen welken zich onder het geleyde van Baudewyn kwamen rangschikken dat den moed ontvlamde der genen, die wy daer aenstonds zoo kalm, zoo bedaerd en zoo ingetogen bewonderd hebben. Den jongen bevelhebber schaerde zyne mannen tegen den buytenmuer van het klooster en deed hun, in eene wel toegepaste redevoering, al het belang zien van de hedendaegsche onderneming, hun aenwakkerende tot goede krygstucht en aenhoudendheyd, en hun verzekerende dat hy zich, altyd en overal, aen hun hoofd zou bevonden hebben.
Zoo als er voorgaendelyk was overeengekomen, wierd dit korps door de stad gezonden, en zyne verschyning moest het teeken worden tot eene algemeene verzameling van alle de borgers. Het duerde niet lang of eene buytengewoone beweging bespeurde men alom in de stad; alle winkels wierden gesloten, en de talryke werkhuyzen verlaten.
De wevers en de schippersmaets waren de eersten welken aen den oproep beantwoordden, en zich in benden op de straten en openbare plaetsen vertoonden. Het vereenigings-punt was vastgesteld op de Groote-merkt en in de aenpalende straten. Welhaest was eene ontzaglyke menigte vergaderd, en de houding des volks wierd ernstig.
Geheel de stad was nu onderrigt van hetgeen er omging, en elkeen nam de maetregelen welken hy geloofde in zyn belang te zyn, en terwyl dezen de zamengerotte menigte
| |
| |
op de straten gingen vermeerderen, verzekerden anderen zich in hunne wooningen.
Ondertusschen bleven de bewerkers van dezen oproer niet ledig; Baudewyn maekte aen zyne medemakkers bekend het geval van den voorleden nacht, en deelde hun diesaengaende zyn vermoeden over dezen onbekenden persoon mede.
- Wie mogt dit wezen? vraegde Coopman.
- Ongetwyffeld zullen wy verraden zyn, sprak Danwilt.
- Verraden! riep Priem, wie zou ons verraden?
- Het kan den graef zyn, fluysterde den gekkenden herbergier in de ooren zyner vrienden.
En eenen algemeenen lach volgde op deze woorden.
- Weynig is er ons aengelegen, hoorde men Lambrecht Lam zeggen, wie den persoon wezen moge; hy zy den graef, hy zy eenen zyner hovelingen, hy zy eenen bespieder, hy zy eenen verrader, hier over hebben wy ons weynig te bekreunen. Het groot werk, het eenig werk, is de gevolmagtigden van den graef tot het hernieuwen onzer privilegien te dwingen. Is dit immers ons doel niet?
- Ja, zoo is 't. Ja, dit beoogen wy.
- Onze privilegien! Onze vryheden! Deze eyschen wy weder.
- Vry of dood, is de spreuk van eenen opregten Bruggeling!
Deze en dergelyke woorden vloeyden eensklaps uyt den mond van allen.
- Indien het zoo is, dan mogen wy geene middelen verwaerloozen die ons tot dit doel konnen geleyden. De
| |
| |
voorzigtigheyd vooral moet de leydster van alle uwe stappen zyn, en deze vereyscht dat gy alle gemeenschap tusschen den graef en zyne gevolmagtigden belettet; ten dezen eynde word het noodzakelyk de stadspoorten wel te bewaken. By de voorzigtigheyd behoort gy ook alle mogelyke bedaerdheyd te voegen, en deze moet u alle geweld, alle poogingen tot plundering, en allen aenslag op de veyligheyd van persoonen doen vermyden. Gelooft my, de zaek die wy heden ondernemen kan niet ten goede geleyd worden, ten zy voor zoo veel dat de bevolking zich van geene buytenspoorigheden pligtig make. De verzamelde Bruggelingen moeten het voorbeeld hunner magistraetspersoonen volgen; onze borgerlyke overheden gaen weygeren aen alle onteerende besprakken hunne toestemming te geven, en zullen eerst en voor al op het terug bekomen hunner privilegien aendringen. Zoo moet het volk zich ook schikken. De menigte moet zich bepalen met die eyschen te ondersteunen.
- En zoo men weygert aen onze regtveerdige vraeg te voldoen? zoo sprak eenen der aenwezigen.
- En zoo men ons verstoot? vroeg Baudewyn.
- Wy zullen verklaren, zoo ging den ouden Lam voord, de wapens niet neder te leggen voor aleer wy ons verzoek voldaen zien.
- En wy zullen de gevolmagtigden aenhouden, hoorde men Jan Coopman zeggen.
- En wy zullen het zweerd....
- Niet te hevig, sprak Lam, de oogen op Baudewyn, welken deze zinsnede begon, werpende. Wees niet te
| |
| |
oploopend, men is nog dikwils driftig genoeg als men zich geweld aendoet om bedaerd te wezen. Nog eens, myne zoonen, ik kan het u niet genoeg herhalen, laet u door geene oploopendheyd vervoeren; herinnert u altyd dat gy met statigheyd, en door eene eerlyke en moedige houding, uwe vyanden moet ter neder vellen. Gy hebt immers geen leger te bestryden; het zyn twee ongewapende mannen......
- Maer, zoo den graef ons zyne krygsbenden op den hals zond....
- Dan, ah! dan zal ik eene andere tael voeren. Heden moet gy u voor geenen vyand bevinden, als gy zorg neemt van door eene waekzame bende de toegangen der stad te bewaren.
Deze onderhandeling zou nog langer op dezen toon geduerd hebben, ware eenen van de magistraetspersoonen niet komen aenkondigen dat het magistraet door Guidos' gezanten was uytgenoodigd om zich, ten tien uren in het graeflyk verblyf, by de gevolmagtigden te laten bevinden. Het vernemen dezer tyding stelde een eynde aen alle verdere beraedslaging, en, na de laetste schikkingen genomen en zich het vereenigings-woord gegeven te hebben, scheydden de opperhoofden der zamenzwering uyt een, en elk ging zich by de zynen voegen. De aenkomst van deze borgers in het midden der zamenrottingen wierd door algemeene toejuychingen begroet.
De magistraetspersoonen van Brugge, in plaets van zich onmiddelyk naer het paleys te begeven, vergaderden in hunne raedkamer, en aldaer wierd er besloten by de gevolmagtigden niet te gaen; de vertegenwoordigers van
| |
| |
het brugsch volk zagen in dien stap eene vernedering. Eenen heraut wierd dan naer de afgezanten van den graef gezonden, met last van te verklaren: ‘Dat het magistraet van Brugge vergaderd was, en de aenkomst der gevolmagtigden van den graef zou verwachten, zoo die heeren afgezondenen eenige mededeelingen aen den raed te doen hadden. In alle geval, dat de magistraetspersoonen gebruyk maekten van hun regt, en het als eene onteerende handelwyze zouden beschouwen, elders, ten zy in hunne vergaderzael, eenig besluyt te nemen.’
Deze antwoord wierd ter zelver tyde aen het verzameld volk medegedeeld, en verwekte eene algemeene blydschap.
Gemakkelyk zal het zyn te begrypen welken gevoeligen indruk die woorden op de gevolmagtigden moesten doen, indien men in aenmerking neemt dat Guido de afgezanten onder dezen zyner hofjonkers gekozen had, welken hy wist de meeste trotschheyd te bezitten. De hovelingen, op het vernemen der boodschap van het brugsch magistraet, konden hunne verontweerdiging niet verduyken; en eenen was op het punt den boodschapper, op staenden voet, te doen aenhouden. Maer, den anderen gevolmagtigden, ofschoon zoo trotsch als zynen medemakker en niet min dan hy getroffen, was ouder in jaren en bezat een ryper verstand; dezen trok zynen gezel in een ander vertrek, terwyl hy den heraut beval te wachten, om de antwoord der afgezanten van den graef aen zyne meesters te dragen.
Den brugschen poorter deed eene ligte beweging met
| |
| |
het hoofd, en de twee gevolmagtigden verlieten de gehoorzael.
- Welle vermetelheyd! zeyde den jongsten der gevolmagtigden zoohaest hy uyt de tegenwoordigheyd van den heraut was; hoe strafbaer zyn die fiere Bruggelingen! Zullen dan die geringe borgers aen de edellieden durven de wet stellen? Zal eenen deken der wevers of eenen oversten der schippers ons aldus behandelen? Ah! indien wy dergelyke vernedering verduren, wy zyn onweerdig van onzen rang, onweerdig van onzen adel, onweerdig van onzen naem.
- Ik ben getroffen gelyk gy, antwoordde den anderen; dien stap van het brugsch magistraet heeft myn bloed doen kittelen. Ik gevoel ook den smaed dien ons is aengedaen; maer, wy mogen onze miskende eer, onze gekrenkte eygenliefde, onze vernederde trotschheyd, niet te rade gaen, wy behooren onzen toestand te begrypen. Wy hebben immers met eene oproerige stad te doen, en de voorzigtigheyd moet ons hier tot leydsvrouw strekken.
- Voorzigtigheyd! Moeten wy dien persoonelen smaed verdragen?
- Dien smaed is in onzen persoon op den graef onzen doorluchtigen meester gevallen, en dezen zal die roekeloozen weten volgens verdiensten te behandelen. Douay en Yperen hebben dit immers ondervonden. Wee Brugge!
- Eh! wel, doen wy dit aen die opgeblazene Bruggelingen ook ondervinden. Met wien meynen zy dan te handelen, die nedrige borgers? Denken zy dat wy gemeyn volk en gespuysch gelyk zy zyn? Gelooven zy, in hunne
| |
| |
domheyd, dat het kruydeniers, beenhouwers of schippers zyn die den graef tot hun heeft gezonden, aengezien zy zich verstouten ons dergelyke onbeschofte antwoord toe te stieren? Ah! die onbeschaemden! Dry ellen gedraeyden kimp om hun een twintigtal voeten boven den grond aen de galg te stroppen is de eenigste antwoord die wy hun behooren te geven.
- Bedaer u, vriend; den oogenblik is slecht gekozen om den vollen toom aen uwe verontweerdiging te geven.
- Kan men in dergelyken oogenblik bedaerd zyn? Zullen wy ons hier met schande laten overladen? Zullen wy door een handvol kleyn volk, dat zich voor de vertegenwoordigers van het schuym der bevolking uytgeeft, laten onteeren, en stilzwygend blyven? En wy, ridders, wy, edellieden, wy gevolmagtigden...... Wy door het brugsch gespuysch...
- Dit alles treft my ook, maer het zyn onze persoonele gevoelens niet welken ons moeten leyden, andere aenmerkingen....
- Geene aenmerkingen wasschen den smaed uyt; geene woorden zyn bekwaem myne vraekzucht te voldoen....
En hy kon niet meer voordspreken; zyne lippen sloten zich door eene stuyptrekking toe, terwyl hy zyne regte hand aen het gevest van zynen degen sloeg.
- Onteeren wy ons zelven niet, zoo sprak den anderen terwyl hy zyn medelid by den arm greep. Waren wy hier in geene hoedanigheyd van afgezanten, wy zouden ongetwyffeld zulken smaed niet ongevroken laten, en deze be- | |
| |
lediging zou in het bloed worden uytgedoofd. Doch, onze zending is vreedzamer, den doorluchtigen graef heeft in ons zyn vertrouwen gesteld, en wy zyn gekozen als bemiddelaers tusschen het magistraet van deze stad en onzen den graef. Mogen wy nu ons karakter van afgezanten bezoedelen? Neen, dit mogen wy niet. De staetkunde kan immers niet oploopend zyn; en, willen wy onze pligten wel en getrouw kwyten, bedaerdheyd, kalmte en voorzigtigheyd zyn hoogst noodig. Onzen toestand is hier zeer netelachtig, en wy zullen alle onze koelbloedigheyd en onze tegenwoordigheyd van geest noodig hebben, om ons uyt de moeyelykheden te redden in welke wy ons bevinden.
- Zyn wy dan bedreygd?
- Tot hoe verre weet ik niet.
- Is men op ons leven uyt, en loopen wy eenig gevaer?
- Men loopt altyd gevaer als men met eene oproerige bevolking te doen heeft, en dit is hier het geval. Wanneer de muytelingen de merkten vervollen, en dat een magistraet zich door menigvuldige duyzende gewapende borgers omringd, ondersteund en aengemoedigd ziet, zou er alsdan nog geene bedaerdheyd en voorzigtigheyd vereyscht worden? Zult gy nu nog zoo oploopend en driftig blyven?
- Maer, wy hebben ook krygsvolk; rekent gy onze voetknechten en ruyters, die nu reeds uyt Maldeghem moeten vertrokken zyn, voor niets?
- Bedrieg u niet; wy hebben die mannen nog ter on- | |
| |
zer beschikking niet, en, in afwachting van hunne aenkomst, laet ons middelen beramen om tyd te winnen, en om eenige voldoening aen dezen te geven, welken nu de sterksten zyn.
- Mogen of konnen wy ons tot zoo verre vernederen?
- Men vernedert zich niet als men voor het geweld wykt.
- Wat zullen wy dan doen?
- Ons naer het raedhuys begeven.
- Met dat gespuysch onderhandelen? Naer zyne vergaderplaets trekken, en ons overwonnen verklaren?
- Overwonnen zyn wy niet, maer wy worden gedwongen, en het is aen de noodzakelykheyd dat wy gehoorzamen.
Op dezen stond trad nu den persoon binnen welken Baudewyn in den nacht het kasteel had zien intrekken, en dezen kwam de gevolmagtigden van den graef onderrigten wegens den toestand der zaken, en wegens de gesteltenis der gemoederen. Het tafereel, welk hy die edellieden voor de oogen ontrolde, was niet gunstig en geruststellend, maer bragt de gevolmagtigden in groote verslagenheyd. Den oogenblik inderdaed voor de zendelingen wierd ernstig. Den bespieder onderrigtte verder zyne meesters dat de troepen, welke den graef ter hunner beschikking gesteld had, op weg naer Brugge waren, en, met den middag omtrent de poorten zouden geweest zyn.
Toen nu den bespieder vertrokken was met de zending van den optocht der krygsmannen te doen verhaesten, begonnen de beyde edellieden op nieuw te beramen over de
| |
| |
best geschikte middelen die zy ter hand hadden om het volk tot bedaren te brengen, dat oproerig en driftig volk wiens geroep en getier hun, op dezen oogenblik, de ooren trof.
De twee gevolmagtigden van den graef traden dan de zael, in welke den heraut hunne antwoord afwachtte, binnen, en gaven hem te kennen dat zy, ofschoon niet gedwongen, zich in den raed zouden begeven hebben, maer dat de houding der borgers hun eenige vrees inboezemde, als of die gewapende menigte enkelyk de straten en merkten vervolde met het inzigt van de afgezanten des graefs de wet voor te schryven; dat zy bereyd waren zich naer het raedhuys in de vergadering der magistraets-persoonen te begeven, indien er hun een vry geleyde verleend, en eene waerborg voor de onschendbaerheyd hunner persoonen wierd gegeven.
Den heraut, na deze antwoord vernomen te hebben, groette de gevolmagtigden, en vertrok.
Het duerde niet lang of den heraut was terug; dit mael was hy vergezeld door eenen anderen persoon, die door het magistraet tot de gevolmagtigden gezonden was, belast om eene wacht tot geleyde der afgezanten aen te bieden. Het was Baudewyn Priem welken men dezen last had opgeleyd. Het was hy die met den heraut in de gehoorzael verscheen, en de twee hovelingen, met de volgende woorden, aensprak:
‘De vertegenwoordigers dezer stad, dezen die ons, uyt kragt onzer privilegien, bestieren, zenden my met een honderdtal gewapende mannen tot u, ten eynde u voor
| |
| |
geleyde te dienen tot in de raedkamer van het magistraet, indien gy zulks geraedzaem vindt.’
Deze woorden wierden op eenen toon uytgesproken die de hofjonkers vremd voorkwam, en waren vergezeld van eenen blik die zy vreesden.
En inderdaed, den borger, welken zy in hunne tegenwoordigheyd zagen verschynen, moest indruk op hun doen. De houding van Baudewyn was niet alleenelyk fier, gelyk het karakter der Bruggelingen; maer deed eene manhaftigheyd uytschitteren welke men gedwongen wierd te eerbiedigen, terwyl zy, ter zelver tyd, ook trof door den afkeer welken den jongeling, in zyn gemoed voor de twee trotsche edellieden gevoelende, op zyn uytwendig niet kon verduyken. Den hoogmoed der afgezondenen, der hooveerdige hovelingen, wier tael ons daer straks zoo walgelyk voorkwam, was spoedig aen het dalen; de woedende uytvallen van deze twee ridders waren welhaest door andere min hoonende woorden vervangen. Geenen twyffel of de twee edellieden lazen in de blikken van den aenwezigen Bruggeling dat dergelyke uytdrukkingen geenzins door hem zouden gedoogd zyn geweest.
- Zyn wy dan in gevaer? vroeg eenen der gevolmagtigden, terwyl hy met verwondering op Baudewyn de oogen gevestigd hield. Is het volk op geweldenaryen uyt?
- Neen, antwoordde Priem; het volk denkt aen geen geweld; het zal nooyt iemand aenranden als het niet eerst word beledigd.
- Wat wilt men dan van ons? hernam den anderen.
- Het vergaderd magistraet zal u dit te kennen geven.
| |
| |
- Waerom die volksvergaderingen? Waerom is het volk onder de wapens? zoo sprak den eersten gevolmagtigden.
- Ik heb geenen last om met de afgezondenen van den graef in beraedslaging te treden; myne zending is u met myne gewapende mannen tot op het raedhuys te vergezellen. Ik verwachte nu uwe antwoord. Aenveert gy dezen offer? Indien ja, gy zyt onder myne bescherming; indien neen, ik vertrek.
De gevolmagtigden fluysterden elkanderen eenige woorden in de ooren, en den oudsten van beyde gaf aen Baudewyn te kennen dat zy zich by hem gingen voegen, op dat hy hun zou geleyden.
Den jongen Bruggeling ontving die antwoord zonder spreken, en begaf zich op de middenplaets van het paleys, alwaer hy zyne mannen gelaten had.
|
|
Auteursrechtvrij