|
| |
| |
| |
IX.
Aenkomst der Gevolmagtigden.
Het onverwacht gerucht was welhaest door geheel Brugge verspreyd dat den graef twee zyner hovelingen tot gevolmagtigden had benoemd, en, in deze hoedanigheyd, ging afzenden om de rekeningen van het magistraet, niet alleen na te zien, maer om die, volgens hun eygen goeddunken en volgens de bevelen van Guido, af- of goed te keuren. Deze tyding deed diepen indruk op de bevolking in het algemeen, en wierd eenen geweldigen spoorslag voor dezen, die voorgenomen hadden zich tegen zulken geweldigen maetregel, maetregel die zy voor eene willekeurigheyd aenzagen, te verzetten. De zamengezworenen rigtten hunne poogingen zoodanig met behendigheyd, dat zy de algemeene verontweerdiging ten hunnen voordeele wisten te doen keeren; zy lieten geene middelen onbeproefd om door volksgezinde ophitsingen de muytzieke gemoederen tegen den graef in gisting te brengen; zy wisten zoodanig het besluyt van Guido hate- | |
| |
lyk af te schilderen, dat zy byna niet wanhoopten of zy zouden in hun voornemen slagen.
Sedert dat men vernomen had welk het onveranderlyk besluyt van den hardnekkigen graef was, leverde de stad Brugge een geheel ander gezigt op. Vele getouwen lagen stil; menigvuldige werkhuyzen waren gesloten; talryke bazen hadden hun werk gestaekt. Geen wonder dat men zoo vele werklieden op de merkten, op de openbare plaetsen, in de straten aentrof; geen wonder dat de drinkhuyzen meer dan na gewoonte bezocht wierden, en dat de herbergen de vergaderplaetsen wierden der ontevredenen, en de tribunen der zamengezworenen. Zoo als het altyd gebeurt, trof men ook onder de ledigloopende borgers er eenigen aen, die geenzins tot geweld en oproer genegen waren, maer dit getal was zoo gering dat het geene vrees baerde en geene oorzaek scheen te konnen worden van mislukking. De meerderheyd was tegen den graef, en byna uyt alle monden hoorde men schimp en laster welken men Guido toewierp; het volk, aengehitst door het gedacht van nieuwe privilegien, vol van geestdrift om zyne regten en de eer zyner stad ongeschonden te bewaren, was ongeduldig om zyne vaderlandsliefde te mogen toonen, en scheen niet anders ten zy wapens te verlangen. Zonderlinge zaek! dezen die het meest door onrust, oproer en gevecht konden verliezen, waren juyst die, welken men aen het hoofd zag; de vrouwen en kinderen, die zoo sterk de dood van eenen echtgenoot, van eenen vader moesten vreezen, verre van hunnen ouder of gemael van dergelyke
| |
| |
onvoorzigtige onderneming te wederhouden, waren de driftigste om tot wederstand, tot vraek aen te stouwen, hun spyt te kennen gevende van ook geen zweerd te konnen omgorden en geenen boog of goeden dag te konnen behandelen, om, nevens hunne mans, ten stryde te trekken.
Ondertusschen bleef den graef niet werkloos; door zyne bespieders wierd hy van alles onderrigt, en zyne uytzendelingen waren zoo verre gekomen dat zy eenigen, die het plan der zamengezworenen gansch kenden, hadden omgekocht. Ook in die tyden van warme vaderlandsliefde, op die tydstippen van voorbeeldige belangloosheyd, in die dagen van ongewoone zelfsopoffering, trof men verworpene wezens aen, welken voor trouwloosheyd, voor een handvol gouds, tot voor een verraed niet terug deynsden; ja, alsdan ook vond men lafhertigen, schuym van de bevolking, die het zich niet schaemden op den prys van menschenbloed te speculeren, en het leven van hunnen medeborger tegen een goudstuk te verruylen! En wanneer heeft men zulke verworpelingen de aerde niet zien bezoedelen? Eylaes! zoo is het gesteld op deze wereld; even als in best gewiede koornakkers onkruyd gevonden word, zoo ook in de best ingerigte zamenleving ziet men rampzalige uytnemingen. En, droevige, doch onwederleggelyke waerheyd! dezen die het booze betracht, en die het kwade tot doel heeft, met een woord, den ongelukkigen die het licht haet om dat zynen handel niet regt is, dezen is ook juyst den genen welken zich vernedert
| |
| |
om tot deze makelaers van menschenlevens, tot deze handelaers in menschenbloed, zynen toevlugt te nemen! Ook vorsten hebben zich tot dit punt onteerd. Onderrigt en geleerd in de fransche meyneedigheyd, onderwezen door de fransche hovelingen in alle arglistige en eerlooze kuyperyen, had den graef van Vlaenderen het zyne staetkunde gunstig geoordeeld ook zulke verworpelingen werkstellig te maken, en door bedrog, list en trouwloosheyd, dit te bekomen, welk hy op eene eerlyke wyze niet kon verkrygen. Het was by middel van dergelyke verraders dat den graef zyne staetkunde ondersteunde.
Terwyl deze verfoeyelyke wezens hunne helsche kuyperyen in het werk stelden, bleven de vrienden van Guido, (want hy had er toch eenigen te Brugge) geenzins ten achteren om hem aen te wakkeren van spoedig zyn voornemen ten uytvoer te brengen, hem te kennen gevende dat allen uytstel het getal zyner vyanden zou doen aengroeyen. En inderdaed, den raed was goed in zyn slach, want, nu kon men nog eenige verdeeldheyd onder de eensgezinde borgers bewerken, nu kon men beletten dat nog een groot deel gewapend wierde, en later zouden de opstandelingen alle hunne maetregelen konnen genomen hebben om hunne stad te sluyten, en dan zou den graef tot eene belegering zyn gedwongen geweest. Eenen vertrouweling van Guido was naer Gend afgereysd, en had dit alles den graef voor oogen geleyd.
De twee benoemde gevolmagtigden, na van den prins strenge bevelen en noodige onderrigtingen ontvangen te
| |
| |
hebben, verlieten Gend en trokken in zoodanige stilte naer Brugge, dat zy in de stad waren zonder dat men zich aen hunne zoo spoedige komst verwachtte.
De aenwezigheyd dezer twee hovelingen te Brugge bragt het uytwerksel voord dat de twee partyen er van verwacht hadden. De Bruggelingen wierden toornig, en men zag de opperhoofden der ontevredenen knerseltanden van gramschap, en schuymbekken van verontweerdiging over de stoutmoedigheyd van den graef, die op dergelyke wyze de fiere stad, die koningin van handel en nyverheyd, het trotsch Brugge, durfde vernederen. De hovelingen door den prins gezonden, waren aen het verblyf van den graef afgestapt, en, na eerst de inlichtingen van de bespieders van Guido vernomen te hebben, ontboden zy eenigen van het magistraet, op dat dezen aen de vertegenwoordigers der borgery zouden laten weten welk doel hunne zending had, hun tot onderwerping zouden aenmoedigen, en hun zouden berigten dat het magistraet morgen zich moest vergaderen, ten eynde over alles, in de handen der afgezanten, rekening te doen, en zich aen de beslissing van 's graefs vertegenwoordigers te gedragen. Hoe gevoelig de onafhangelyke bestierders van Brugge over dergelyke tael moesten getroffen zyn, kan men gemakkelyk begrypen. Eenen scherpen en moordadigen schigt, door eene kundige hand tusschen de ribben van eenen achtervolgden tyger, of in de borst van eenen gejaegden wolf, geschoten, doet het dier in geene meerdere woede opspringen dan de onbetamelyke woorden der twee trotsche hofjonkers het gemoed
| |
| |
der magistraten doorkerfden. De bewegingen hunner aengezigten, de zamentrekkingen hunner lippen, en de sture blikken die zy uyt hunne vooruytkomende oogen op de gevolmagtigden wierpen, deden genoegzaem raden wat er in hun hert omging. Zy betoomden nogtans hunne woede; zy waren te weynig in getal om iets te konnen beslissen; zy zeyden hunne medeleden van alles te zullen kennis geven, en vertrokken.
Ofschoon de houding van deze weynige magistraetspersoonen genoegzaem behoorde te zyn om de ydele hofjonkers met angst te vervollen, schenen de hovelingen weynig aengedaen, en zy bleven nog even hoogmoedig en trotsch; het vernederen van dezen, die zy daer straks zoo onbeschroomd en zoo onafhangelyk gezien hadden, hielden zy voor eene groote voldoening, en verlangden naer den dag van morgen, om zich in het midden van den raed te bevinden. Zy kenden weynig het karakter van het manhaftig magistraet, deze trotsche edellieden! Zy wisten niet waer toe eenen brugschen borger, wanneer het de vryheydsliefde is die hem aenport, kan bekwaem worden. Het waren geene slaven die zy gingen aentreffen, het waren geene vassalen op wien zy regt van leven en dood mogten uytoeffenen, ah! neen, de Bruggelingen waren ook trotsch, zy waren ook kloekmoedig, zy durfden ook eenen edelman in het aengezigt bekyken, en deze ontvoogde borgers, zy die van hunne voorvaders vernomen hadden wat willekeur is, en hoe hard slaverny drukt, wisten genoeg de vryheyd en hunne privilegien te waerderen om zich
| |
| |
door geene hofjonkers te laten over het hoofd zien. Dit vergaten de afgezanten, en aldus kan hunne roekeloosheyd toch wonderlyk voorkomen; hoe! zal men vragen, hoe konnen die hovelingen zoo onvoorzigtig zyn? Hoe! vreezen zy niet eene stad die hun verstoot? Hoe! zyn zy niet in angst en schrik voor den anderen dag, in het midden eener vyandlyke bevolking? Kennen zy dan het gevaer niet, in welk zy zich bevinden? Begrypen zy hunnen toestand dan niet? Wat kan hun de algemeene denkwyze der Bruggelingen doen trotseren? - Ziet hier:
Den graef was genoegzaem, zoo als gemeld is, door zyne betaelde verraders onderrigt van de gesteltenis der gemoederen in Brugge, om zyne afgezanten aen te groote gevaren bloot te stellen, zonder ook hun de middelen van beteugeling in de hand te geven; Guido was te voorzigtig om de kans te wagen zonder het vooruytzigt van eenen waerschynelyken voordeeligen uytslag. Ook by de kwaden immers vindt men de slimme voorzigtigheyd der serpenten. Gelyk eenen kundigen heelmeester alle de wisselvalligheden van eene gevaerlyke en belangvolle bewerking overdenkt, en alle de mogelyke kansen voorziet, ten eynde voor elken voorval op zyne hoede te wezen, en eenen redmiddel te hebben; zoo ook had den graef zyne handelwyze niet roekeloos begonnen, maer had alle gevaren voorzien, en hulpmiddelen voor de zelve bereyd gemaekt. Den aenslag welken Guido tegen de privilegien van Brugge, tegen de vryheden van geheel Vlaenderen, waegt, is voorbereyd, beraedslaegd, berekend; dezen aenslag is immers den eersten
| |
| |
stap tot de onderdrukking der Vlamingen, onderdrukking die het eenigste doel van het vlaemschhatend Vrankryk is; dezen aenslag is den eersten bylslag die den boom onzer vlaemsche vryheden gaet toegebragt worden; dezen aenslag is de eerste pooging tot het in voegen brengen van dit vernederend en nadeelig stelsel welk keyzer Karel eenige eeuwen nadien heeft ten uytvoer gebragt. Moest nu dergelyke pooging, voorbrengsel van alle de lang beraemde betrachtingen van het afjonstig Vrankryk, niet den stempel van rype overwegingen met zich dragen? Moest Vrankryk niet al zyn duyvelsch vernuft vereenigd hebben om ditmael in zyn voornemen te gelukken? Ja, zoo moest het wezen; Vrankryk was in zyne hoop te leur gesteld geweest, met, eene halve eeuw vroeger, eenen gelukzoeker tot graef van Vlaenderen gepoogd te hebben te doen uytroepen, en het mislukken van dergelyk plan, gelyk dit was van Vlaenderen door eenen hansworst, om dat hy eenige gelykenis had met den ongelukkigen doch dapperen Baudewyn van Constantinopolen, te doen bestierd worden, (altyd met het inzigt van onze privilegien en vryheden te vernietigen) had den koning van Vrankryk ook voorzigtiger gemaekt. Nu ging Vlaenderen nog eens naer zynen ondergang gedreven worden, en dit met des te meerdere kanssen van goeden uytslag voor Vrankryk, daer den graef Guido zelf het gewillig werktuyg van Vrankryks staetkunde geworden was, daer dezen, welken de onafhankelykheyd, de eer, den roem van het wereldberoemd Vlaenderen zou behooren te handhaven en te verdedigen, juyst den genen wierd die
| |
| |
aen het hoofd der onderdrukkers van de Vlamingen optrad.
Guido begreep genoeg, of, om beter te spreken, de fransche raedsmannen van dezen graef hadden hem doen begrypen, dat het zenden van twee gevolmagtigden van weynig nut kon zyn, indien deze uytvoerders van zyne bevelen door geen geweld en door geene magt ondersteund waren.
Eene talryke krygsbende was de gevolmagtigden opgevolgd; een wel uytgedoscht ruyterykorps en ook verscheyde piketten gewapende voetgangers waren Gend uytgetrokken, en legerden in de omstreken van Adeghem. Zy hadden bevel om tot op weynigen afstand van Brugge te komen, ten eynde bereyd te zyn den oproer te dempen, indien er binnen Brugge eenigen opstand oprees. Deze voorzorgen waren niet te vergeefs genomen, zoo als men welhaest zal ondervinden.
Terwyl den graef zich aldus op zyne hoede hield, en alles had aen boord geleyd om in zynen aenslag te gelukken, bleven de zamengezworenen van Brugge ook niet ten achteren om alle maetregelen te nemen tot het bereyken van hun doel, en tot het verydelen der plans van den graef. Geheyme vergaderingen wierden op verschillige punten gehouden, de dekens der neringen en de opperhoofden der korporatien besteedden een groot deel van den nacht in het beramen van maetregelen, en in het voorschryren van bevelen voor den volgenden dag; den tyd was kort, maer men verkwistte niet eenen stond. Het was middernacht toen Priem zich nog ten huyze van den ouden Lam bevond.
| |
| |
- Ik verantwoorde voor den uytslag! Ons plan zal niet mislukken; dry honderd gewapende mannen zyn ter myner beschikking, en op twintig duyzend borgers mogen wy rekenen. Is het in de tegenwoordigheyd van dezen dat men onze rekeningen doorsnuffelen en onze regten miskennen zal?
Zoo sprak Baudewyn Priem, toen hy afscheyd van den braven gryzaerd nam.
- Gave den hemel dat het zoo ware!
En eenen zucht ontglipte het hert van Lambrecht Lam, ter zelver tyd dat zyne hand in deze van Priem eene zenuwtrekking liet gevoelen.
- Twyffelt gy dan van onzen moed? Hebt gy geen vertrouwen in onze zelfsopoffering? Of is onzen tegenstand niet regtveerdig?
- Regtveerdig! ja, hy is het; maer het is altyd het regt niet dat zegepraelt.
Deze woorden sprak den bewogen ouderling met volle spyt en met eene droevige overtuyging uyt. Hy had te lang geleefd, hy had te veel gezien en bygewoond, om niet te weten hoe wisselvallig de poogingen der Bruggelingen moesten zyn. Doch, in het hert van dezen gryzen vaderlander klopt nog vry bloed; dit tachtigjarig gemoed is nog zwanger van volkomene vryheyd, en niets zal door Lambrecht ontzien worden, niets zal hem kosten, om zyne stad, het trotsch Brugge, vry, en ten vollen vry, te zien. Wel is waer, Lam was beducht voor goeden uytslag, maer hy gevoelde zich gekitteld om nog eene pooging te wagen, en het was deze beweegreden welke hem als de
| |
| |
ziel van den aenslag gemaekt had. Ja, Lambrecht had zich op dezen dag nog eens ten besten gegeven, en waegde zyn leven voor de ontvoogdiging zyner geboortestad. By elk twyffelachtig gedacht, by elk moedeloos gepeys, welken den ouderling kwamen ontrusten, wierp Lam eenen blik op den dapperen Baudewyn, en den moed van dezen jongeling deed nog eens de hoop in het gemoed van Lambrecht terug treden.
Zoo was het ook op dezen stond; de heldhaftige houding van Priem verrukte Lam; hy voelde allengskens zynen moed sterker en sterker aengroeyen, en zette zyne begonne antwoord aldus voord:
- Maer, integendeel, ook het regt blyft niet altoos ten prooy van eenen geweldenaer. De kragten van den vyand die u ten gronde geveld heeft verminderen immers ook, alhoewel hy u den nek betrappelt; maer!... eene laetste stuyptrekking, een laetste geweld van den gevelden kan den half overwonnen nog van onder den voet van zynen tegenstrever verlossen, en wee! den trotschen en onbermhertigen overwinnaer, indien hy eens waggelt! Begrypt gy my Baudewyn?
- Uwe woorden zyn als eenen nieuwen spoorslag die my de noodige kragten geven om eenen vyand in het zand te doen byten, en hem de spieren van mynen arm te doen gevoelen.
- Geve den hemel dat uwen wensch vervold worde! Moedig aen, Baudewyn; dezen, wiens hand gy drukt, zal zyne laetste kragten, hoe gering zy ook zyn mogen, om uwe edelmoedige onderneming te ondersteunen, en uwe
| |
| |
medeborgers dien moed te doen opvatten welken in zyn gemoed blaekte toen zyne vuyst nog het zweerd als een riet kon zwaeyen, besteden. Maer!....
- Wat doet u dan vreezen? Welk voorgevoel van slechten uytval komt u zoo mismoedig maken, juyst op den oogenblik dat men de hand aen het werk moet slaen?
- Verraed! Het verraed alleen maekt my verlegen.
- Wie zou ons verraden? Verraed! zegt gy; wie is den trouwloozen die dergelyk schelmstuk zou wagen? Noem den ellendigen welken u verdacht voorkomt, en voor aleer de zon!....
- Bedaer u, Baudewyn; het verraed zal onder onze vrienden niet ontstaen. Maer, wie weet welke listen den trouwloozen graef verzonnen heeft om tot zyn oogwit te geraken? De aenkomst van twee gevolmagtigden, zonder eenig gevolg, zonder eenige openlyke magt, zonder eenige krygsmannen, dit alles komt my verdacht voor.
- Hoe dat?
- Om dat dergelyke handelwyze geenzins overeenkomt met de voorzigtigheyd, van welke den graef meermaels blyken heeft gegeven. De komst der twee hofjonkers moet met andere zaken in verband staen.
- Zou misschien eene legerbende op weg zyn?
- Hebt gy iets dergelyks vernomen?
- Beeldt gy u dit in? Zou dit mogelyk zyn?
- Spreek, Baudewyn!
- Is het dit gedacht welk u angstig maekt?
- Zeg my of gy iets van het legerkorps gehoord hebt?
- Van een legerkorps heb ik niets vernomen; maer,
| |
| |
toen ik my hier naer toe begaf, zeyde men my dat er heden gewapend volk op den weg was.
- Zie daer myne meyning bewaerheyd!
En den gryzaerd verhief droevig zyne oogen ten hemel, terwyl hy zyne in een geslagene handen naer den grond drukte.
- De krygsmannen van den graef waren nog op verscheyde mylen van hier, en bevonden zich op de groote baen niet.
- Wil geenen tyd verliezen; elken stond, Baudewyn, is onbetaelbaer. Het gelukkig eynde van den aenslag, den gunstigen uytval onzer onderneming, de redding der stad, kan van ééne uer afhangen. Neem dan alle mogelyke voorzorgen, bewaer de ingangen en vesten der stad, en poog gewapende magt aen de Cathelyne-poort in gereedheyd te houden. Goeden moed, Baudewyn; gy hebt myne meyning begrepen, versmaed de raedgeving van uwen ouden vriend niet. Vaerwel, Baudewyn; dat de voorzigtigheyd u geleyde!
En eenen traen, die de oogen des gryzaerds uytrolde, flikkerde in de rimpels der wangen van Lambrecht, terwyl hy de hand van Baudewyn nog eens drukte. Priem was ook aengedaen, maer hy begreep al het belang van zynen toestand, en verliet de wooning van den gryzaerd.
Den vreedzamen nacht had nu de volkryke stad in de volkomendste rust gedompeld, en Baudewyn was eenen van het kleyn getal der genen dat in de armen van den verkwikkenden slaep geene vernieuwing van kragten was gaen zoeken, om dus de zorgen en bekommernissen van
| |
| |
het leven voor eenige uren te vergeten. Het laetste gesprek welk den jongeling met den gryzen Lambrecht had geëyndigd, en de belangryke zaken die in den loop van den aenstaenden dag moesten verrigt worden, ontnamen hem alle rust; ééne zaek alleen, den zegeprael des volks, hield hem bezig. Diepzinnig en in zwaermoedige gedachten die zynen geest omnevelen, verslonden, doorwandelt hy de stille straten van Brugge, onbewust werwaerds hy henen trekt. Reeds lang had hy rondgezweefd toen hy de plaets naderde waer de gevolmagtigden van den graef hunnen intrek, dags te vooren, genomen hadden. Even als elders, was alles in de omstreken rustig; de doods stilte heerschte ook in dezen wyk. Hier kon den zwaermoedigen Priem zich niet onthouden van over de zonderlinge lotgevallen van eenen mensch te denken, en zich te binnen te brengen hoe schielyk men, van rust tot onrust, van kalmte tot storm, en van bedaerdheyd tot woede, overgaet. Alles, rondom hem, is nu in de diepste rust verzonken, en, nog weynige uren, de plaets, waer hy niet anders dan het geluyd zyner voetstappen hoort, zal het tooneel van oproer zyn; de stille straten en die geluydelooze plaetsen, zullen van doodkreten en opstandsgeroepen weergalmen! Velen die nu eenen heylzamen slaep genieten zullen misschien morgen niet meer te bed gaen; en hy, die nu zich hier stil houdt, zal misschien morgen de straten met menschenbloed geverfd hebben. Ah! deze en soortgelyke gedachten hebben het gemoed van Baudewyn kalmer gemaekt, en hy begint byna beschaemd te worden van de rol die hy speelt; niet beschaemd gelyk men dit over het begaen van
| |
| |
een schelmstuk behoort te wezen, maer om dat hy op het gedacht is gekomen der oneyndige rampen welke eenen oproer zoo dikwils achter zich sleept. Voor zich zelven is hy niet beducht; zyn eygen belang, zynen persoon, slagtoffert hy geern; maer, indien men hem ooyt kwam rekening vragen over het vergoten bloed van eenen vader des huysgezins, indien den tegenstand welken hy met zoo gretige aenhoudendheyd inrigt nieuwe onheylen over de stad moest uytstorten...! Vreesverwekkend en moedbenemend gedacht! Is het de kalmte van den nacht die in dat ongestuymig hert de holle golven der woedende vraekzucht komt bedaren? Is het de heldere morgenster van rype overdenking die eenen vreedzamen dageraed aen het ontroerd gemoed van dezen jongeling komt voorspellen? Is het zyn geweten dat de eerste prikkelingen van den knagenden worm gevoelt? Ernstige vragen die wy niet durven oplossen. Baudewyn in deze gesteltenis schynt naer de inwendige stem, welke, in het midden van alle die bestormingen, boven alles hem toeroept, te luysteren; hy vertraegt zyne stappen; de oogen opslaende vallen zyne blikken op den toren die de H. Bloed-kapel bekroont, en den jongeling, zich in de schaduwe der huyzen door het reeds dalend maenlicht op den eenen kant der straet bevindende, houdt zich stil, en, zynen rug tegen eenen muer steunende, blyft, met het hoofd op de borst, in diepe gedachten verslonden. Ziet daer nu dien oploopenden jongeling, ziet daer dien toomeloozen zamenzweerder, die daer straks nog den eed deed van zich over den graef en over zyne willekeurige handelwyze te vreken!
| |
| |
Misschien zou Baudewyn nog lang in deze houding gebleven zyn, ware eenen onverwachten voorval hem uyt zyne zwaermoedigheyd niet komen rukken. Eensklaps regt Priem het hoofd op, en zyne onbeweeglyke houding duydt aen dat hy luystert. Een ligt gerucht laet zich in de verte hooren. Het groeyt aen, en gelykt aen de stappen van eenen aenkomenden man. Inderdaed, men kan zich niet meer vergissen; het is eenen persoon die nadert. Maer, wie mag zich op dergelyke uer, nog op de straet bevinden? Baudewyn heeft den tyd niet om die vraeg te onderzoeken; hy ziet eenen langen manspersoon den hoek der straet omkeeren, en, van eene tegenovergestelde rigting, naer hem toe naderen. Zynen gang en geheel zyne houding schenen aen te duyden dat hy tot de gemeene klas niet behoorde, en de voorzigtigheyd, met welke hy voordkwam, deed kwaed vermoeden by Priem ontstaen.
Nu wierd de nieuwsgierigheyd van Baudewyn nog meer opgewekt, en hy mompelde reeds het woord ‘verrader.’ De kalmte die eenige stonden in het gemoed van Baudewyn was gedaeld wierd er welhaest door eenen tegenstrydigen drift uytgedreven, en het hert van den jongeling was spoedig aen het zieden. In eene eerste beweging meynde Priem op den onbekenden te rennen, en reeds had zyne regte hand den hecht van zynen dolk gegrepen, maer, de omzigtigheyd en vrees met welke den onbekenden voord trad, wederhielden Baudewyn, en hy bleef in de duysterheyd, om van daer den aenkomenden te bespieden. Dezen was nu aen den ingang van het gravelyk verblyf gekomen; hy wierp de oogen zorgvuldig in het
| |
| |
ronde en bekeek het bovenste van het gebouw. Twee zachte kloppen gaf hy op de poort, en, na de zelve met weynige tusschenpoozing herhaeld te hebben, liet een kleyn geschuyffel hooren, en ging voord. Op eenigen afstand van dien grooten ingang bevond zich een leeg deurken welk ook toegang tot het paleys gaf, en voor dit bleef den onbekenden nog eens stil. Hy herhaelde de zelve bewegingen, en het duerde niet lang, of deze deur wierd geopend, en den langen kerel trad het verblyf van den graef binnen.
Geenen twyffel kon er nu nog opryzen nopens dit nachtelyk bezoek. ‘Verraed’ braekte Baudewyn uyt, en, opgeblazen van verontweerdiging, keerde hy naer zyne wooning. Hy trok voorby het huys van den goud- en zilversmid, en, hoe heviglyk hy door vraekzucht ontsteken was, nog kon hy niet voorby gaen, zonder aen Avezoeta, ofschoon zy van hem zoo afkeerig was, te denken.
Het zou hier misschien de plaets zyn eenen blik op het huysgezin - Van den Damme te werpen, en ons eenige stonden op te houden met de kalmte en bedaerdheyd te bewonderen die in de wooning van Avezoeta heerschen, terwyl het gemoed van Baudewyn geheel en gansch ten prooy aen hevige driften is. Maer, onderbreken wy ons verhael niet. Genoeg zal het zyn hier, in het voorbygaen, te bemerken dat de schoone maegd allengskens begon hersteld te zyn, en dat de koortsen die haer, onmiddelyk na het gevaer uyt welk Priem haer gered had, overvallen hadden, merkelyk verminderd waren, en byna geheel, dank aen de heylzame geneesmiddelen, hadden opgehou- | |
| |
den dit teder lichaem te verteren. De dochter van den zilversmid was nog niet volkomen genezen en droeg nog alle de teekenen der ziekte op haer gelaed. Zy had verduldiglyk alles uytgestaen, en bevond zich naby het gewenscht tydstip van hare gewoonelyke bezigheden te konnen hernemen. Eylaes! de jonge dochter was verre van te denken door welke onverwachte voorvallen zy nog moest beproefd zyn, en aen welke wisselvalligheden hare standvastigheyd nog ging onderworpen worden! Het onnoozel duyfje kon zich niet inbeelden hoe naby de roofvogels waren!
Baudewyn was nu in zyne wooning terug, en wierp zich in eenen leunstoel om eenige stonden te rusten.
|
|
Auteursrechtvrij