|
| |
| |
| |
VI.
Tien moedige Bruggelingen.
Brugge lag nu in eene volkomene neerslachtigheyd gedompeld; de fiere Bruggelingen geraekt, daer, waer zy het gevoeligste waren, schenen te neder geslagen. Den toestand der inwooners wierd inderdaed netelachtig, want het kwam hier op uyt, of de stad den rang ging behouden dien zy tot hier toe bekleed had, dat is of Brugge zou vry en onafhangelyk blyven, of wel, of de trotsche koningin der vlaemsche nyverheyd, de hoogmoedige vorstin van den europeaenschen koophandel, het verworpen speeltuyg der gepoogde willekeurigheyd van den verfranschten graef zou worden? Ernstig vraegstuk! welk niemand stellig durfde oplossen. Ondertusschen zag elkeen met aengroeyenden angst den uytslag van dit alles te gemoet; velen vreesden van zich te uyten; anderen waren beducht voor onlusten, terwyl de moedigsten van geweld en tegenstand begonnen te murmelen. De zaek leed geenen uytstel meer; nog eenige dagen, en de gevol- | |
| |
magtigden van den graef gingen aenkomen. De maetregelen, indien men er nemen wilde, wierden dringend.
Ten allen tyde, by alle omstandigheden, hoe netelachtig die ook waren, in alle gevaerlyke oogenblikken, heeft men altoos mannen aengetroffen die zich voor het behoud der vryheden ten besten gaven, hunnen persoon eerst voor uyt staken, en niet wankelden zich zelven te slagtofferen voor het algemeen welzyn; elken keer dat eenigen vorst, hoe magtig hy ook zyn mogte, het volk wilde onderdrukken of het poogde willekeuriglyk volgens zyn grillig verlangen te dwingen, elken keer ook vond men moedige landmannen die hunne fortuyn, hun bloed, hun leven te pande stelden, tot het afweren der onheylen met welke hunne stad of het land bedreygd wierden. Zulke mannen trof men nu ook aen te Brugge. Een tiental invloed-hebbende borgers, onder welken Baudewyn Priem den bedaerdsten niet was, namen het voornemen van eenigen tegenstand in de stad interigten en ten minsten eenig teeken van ontevredenheyd en van opstand te geven, by de aenkomst der gevolmagtigden, indien deze gevolmagtigden het op zich durfden nemen het kleynste geweld te gebruyken.
Zulkdanig voornemen zal aen verbasterde Vlamingen en aen verwyfde Nederlanders zonderling voorkomen, maer zulk edelmoedig besluyt zal enkelyk de natuerlyke uytdrukking wezen van elk gemoed dat voor vryheyd blaekt, van elken Vlaming die nog eenen druppel bloeds van dit zyner voorvaderen in de aderen voelt kloppen. Dezen die nog de ingeborene stem van nationaliteyt door lafheyd of
| |
| |
volksverloochening in zyn hert niet verdoofd heeft, dezen die het nederlansch gevoelen welk hy met de vrye melk zyner vlaemsche moeder heeft ingezogen niet heeft versmacht, dezen voor wien vaderland, onafhangelykheyd en vryheyd geene ydele woorden zyn, ah! voor zulken is de handelwyze van die weynige, doch standvastige borgers, geen voorwerp van spot of verachting. ‘Te sterven voor het vaderland is zoet’ heeft eenen latynschen dichter gezongen, maer onze voorvaders, niet te vreden met zulks te zingen, hebben dit verwezenlykt; zy hebben ons geleerd wat zelfsopoffering vermag. Onze geschiedenis levert hier van op elke bladzyde voorbeelden op, en een van dezen zal men met helder licht zien schitteren in de handelwyze der tien moedige Bruggelingen die hier ten tooneele worden gevoerd, en die den weg gebaend hebben voor Breydel en voor Koninck, welken nadien eenen zoo onverdoofbaren glans over de Bruggelingen in het bezonder, en over de Vlamingen in het algemeen, verspreyd hebben.
De tien borgers, rondom eene tafel gezeten, na eene veel inhoudende kruyk vlaemsch bier geledigd te hebben, begonnen over den deernisweerdigen toestand der Bruggelingen te redekavelen, en aen middelen te denken om de voornemens van den graef te verydelen. Gelyk het gemeenelyk in zulke omstandigheden en in dergelyke vergaderingen het geval is, waren er veelsoortige voorstellen gedaen, die allen in den grond wierden goedgekeurd, doch die de volstrektste onmogelykheyd lieten blyken als het op uytvoer aenkwam. Men wierd het eyndelyk eens in
| |
| |
één punt, te weten dat er eene betooning, eenen tegenstand, moest plaets grypen.
- Dergelyke zaek is niet gemakkelyk, sprak Jan Danwilt; wy hebben allen den wil, maer ons getal is te gering om iets te konnen uytwerken.
- En het volk? hoorde men eenen vragen.
- Eh! wel, hernam Danwilt, het volk! zult gy het volk opmaken?
- Ja, dit zal ik; niet alleen zal ik het volk voor zyne regten doen stryden, maer ik, ik zelve, zal my aen het hoofd stellen.
Het was Baudewyn die deze antwoord gaf.
- Maer, zoo zeyde Jan Coopman, eenen treflyken en aenzienelyken borger; maer, laet ons toch zoo bitsig niet onderhandelen, de zaek is te ernstig op dat elkeen van zynen kant niet alles aenwende om de noodlottige beslissing van den graef te ontgaen, en om tot dergelyke vernedering niet te dalen. Wy, wy die hier vergaderd zyn, wy, nauwelyks tien in getal, niettegenstaende onzen moed en goeden wil, wy konnen zekerlyk weynig of niet, indien wy ons bepalen by ons zelven; maer ook wy vermogen veel, als wy ons voornemen door de menigte konnen doen ondersteunen. Allen, zoo veel wy hier zyn, hebben meer of min invloed op onze vrienden en kennissen; dezen zyn weder in gemeenschap met anderen, en aldus konnen wy ons plan op eene uytgebreyde schael smeden. Het volk, dit weet gy zoo wel als ik, het volk is ontevreden over het bevel van den graef, laten wy die ontevredenheyd te baet nemen.
| |
| |
- Hoe zullen wy die te baet nemen? vroeg zekeren Lambert.
- Hoort, zoo ging Coopman voord. Het volk is allerbest voor eenen tegenstand geschikt, het vraegt enkelyk eenige opleyders om zich aen het werk te stellen. Indien wy en onze vrienden den last van aenleyders op ons nemen, wy zullen ten minsten eene openbare vertooning aen den dag leggen; wy zullen ten minsten konnen protesteren, en dit ondersteund door onze stadsgenooten. Onze protestatien en reklamen.....
- Protestatien! reklamen! riep Priem uyt, terwyl hy zyn bloed met meerdere snelheyd door de aderen voelde vloeyen; hebt gy er aen gedacht? Men protesteert niet, als men door het toejuychend volk omringd is. Daer, waer harnassen en helmen schitteren, waer hallebarden en bylen blinken, ah! daer gelden geene protestatien! Daer moet men geweld gebruyken; daer moet men stryden voor zyne zaek; daer moet den zegeprael over alles beslissen! Men reklameert als men alleen en verlaten is; men protesteert als men den zwaksten of overwonnen is. Maer, hier zyn wy noch het een noch het ander. Wy konnen sterk zyn, en dan is de overwinning aen ons. Te wapen! Te wapen! is mynen kreet, en met dezen kreet verrukt men eene beledigde bevolking. Te wapen!
- Ja, Te wapen! riep eenen anderen.
- Maer, zoo onderbrak eenen derden den spreker, waerom zulke geweldige middelen? Konnen wy dan geene gematigheyd aen den dag leggen? Waerom het geweld der wapens?
| |
| |
- Waerom? Waerom? hoorde men Baudewyn uytgalmen; waerom? Om dat wy reeds maer te veel vernederd zyn. Zullen wy ons nog langer op den nek laten trappelen? Zullen? wy ons blyven vernederen, en, gekromd in het zand, tot onedele voetbanken dienen aen eenen verfranschten graef, op dat hy zich boven onze privilegien zou verheffen? Waerom? vraegt men. Waerom geweld? Om dat er ons geenen anderen middel meer overblyft. Goeden God! vindt men dan onder de Bruggelingen ook zulke verworpene zielen, die geen gevoel van vryheydsliefde meer bezitten? Zyn de borgers van deze stad dan reeds tot zoo verre verbasterd? Ellendigen! Waerom? vraegt gy. Ah! kon ik u laten beschouwen de hel welke gy, met dit rampzalig woord uyt te spreken, in myn gemoed hebt doen ontbranden, gy zoudt begrypen welk schandmerk zulke uytdrukking met zich draegt; gy zoudt zien dat uwen Waerom een merkteeken van vervloeking op het voorhoofd brandt. Maer, neen; voor vryheyd zyt gy ongevoelig geworden. Verwyder u, lafhertigen! Weg van hier den ontaerden, hy is onweerdig van nog den Brugschen grond te betreden. Weg van hier! Ga, voeg u by onze vyanden; trek naer het verwyfd hof van den graef, maer vergeet niet hem te zeggen dat gy hier mannen hebt gelaten die nog kragt en moed bezitten om het stael te handelen, en die eene edele dood by een schandelyk leven verkiezen. Zeg hem dat er nog Bruggelingen zyn die den oorlogskreet durven verheffen. Ja, Te wapen! En den genen die, by dit geroep, zynen moed niet voelt ontvlammen, is eenen lafhertigen, is eenen ontaerden Vlaming!
| |
| |
Deze woorden, met eene volle overtuyging en diepe verontweerdiging uitgesproken, deden op de aenwezigen onbeschryflyken indruk.
Men was eenige stonden zonder spreken, en dezen oogenblik van stilzwygen was treffend. Eenieder scheen naer de inspraek van zyn geweten te luysteren, en voelde eene inwendige beweging welke de goedkeuring der woorden van Baudewyn met zich droeg. Alle de aenhoorders vonden misschien wel eenige overdrevenheyd in de woorden van hunnen vriend, doch konden de vryheydsademende uytdrukkingen van Priem niet afkeuren. Elkeen deelde genoegzaem in de gevoelens van Baudewyn; maer, de aenwezigen schenen voor den uytvoer van dit schoon en aenlokkend gedacht te wyken.
- Hoe zullen wy dit verwezenlyken? vroeg eenen van de tien.
Het was dezen die daer aenstonds het voorwerp der nypende berispingen van Priem geweest was.
Coopman, door de uytdrukkingen van Baudewyn verrukt, regtte zich op en sprak:
- Den uytvoer van dit plan is zoo moeyelyk niet als men wel denkt. Tot het verwezenlyken van eenen wederstand, gelyk den genen die wy voor hebben, vindt men min moeyte dan gy u allen inbeeldt. In dergelyke ondernemingen is de voorbereyding der gemoederen de ergste zaek, en ziet! alle de gemoederen zyn in volle gisting, allen borger is voorbereyd; er is maer een teeken, eenen vereenigings-kreet noodig om het volk op onze stappen te zien volgen.
| |
| |
- Geven wy dan dit teeken! riep Lambert.
- Verheffen wy dan dien kreet! zeyde eenen anderen.
- En welken kreet? vroeg Danwilt.
- Te wapen! Dit zy onzen kreet. Zoo sprak Baudewyn, terwyl hy zyne kloekgespierde handen vrong, zyne bliksemschietende oogen ronddraeyde, en zyne lippen toesloot, welk alles hem een schrikkelyk voorkomen gaf.
Te wapen! riep hy nog eens, en, terwyl hy zyne hand op de schouder van Goopman sloeg, vraegde hy:
- Eh! wel, vriend, welk is verder uw gedacht?
- Myn gedacht is, dat wy alle onze vrienden kennis geven van ons voornemen, en dat wy ons morgen ergens vereenigen.
- Wel! zeer wel gedacht, antwoordde Baudewyn met een slach van genoegen.
- Waer zullen wy byeenkomen?
- Wy mogen toch niet openlyk handelen.
- Waer zullen wy ons vereenigen?
- Welke plaets zullen wy verkiezen?
- By wien zullen wy ons vertrouwen?
- Wie onzer vrienden zal zich blootstellen ons te ontvangen?
- In welk huys, konnen wy ons veylig achten?
Deze waren de vragen die, byna te gelyk, uyt elks mond vloeyden.
- By Baes Keghel, in de Kraen! Hy is van de onzen, wy zullen in zyne brouwery, in zynen bierkelder, onaengemerkt binnen konnen.
Zoo gezeyd, zoo gedaen. Dezen voorstel wierd toege- | |
| |
juycht en aengenomen. Men scheydde onder het herhalen van: ‘Morgen by Baes Keghel!’
Indien men onder alle de klassen der zamenleving mannen aentreft die zich in hunnen toestand min of meer hebben weten vermaerd te maken, en zich boven hunne medemakkers zyn komen verheffen, zal het niemand zonderling schynen, in de dertiende eeuw, eenen man te ontmoeten, welken, onder den uytwendigen en eenvoudigen schyn van tapper, eene buytengewoone grootmoedigheyd bezat. Ofschoon hy gelyk den geringsten borger gekleed ging, was hy niet min begaefd met verdiensten die men te vergeefs op die tyden by menigen edelman zou gezocht hebben.
Pieter de Keghel, beter gekend onder den naem van Baes Keghel, was eenen der vrolykste Bruggelingen van zynen tyd, en, zoo men de volks-overleveringen mag gelooven, was hy oorspronkelyk uyt die familie, in welkers leden de graven meermaels hunne gekken of hof-zotten koozen. Dat men zich over de beteekenis dezer woorden niet vergisse; ofschoon den naem van hof-zotten by zommigen min eerlyk schynt in de ooren te klinken, moet aen dezen geenzins de beteekenis worden gegeven, welke men heden aen eene ongelukkige klasse der zamenleving toepast; anders behoort dit woord begrepen te zyn. Gek is hier niet krankzinnig; nar beduydt hier geenzins redeloos; zot heeft de beteekenis van zinneloos niet. Eenen van deze vorstelyke vertrouwelingen, zulken van die zoogenaemde hof-gekken in het paleys van keyzer, koning of graef, deed veeltyds het vernuftigste verstand blyken, en
| |
| |
meermaels glinsterden de antwoorden van een zotje door hare arglistige welgepastheyd, en lieten verre achter zich menige antwoord van trotsche edellieden. De geschiedenis heeft ons geene der antwoorden of geene bezonderheden der handelwyze van Keghels bloedverwanten achtergelaten; maer integendeel, is den naem van Pieter de Keghel tot het nageslacht overgekomen, en dit zy genoeg om den vaderlandslievenden tapper eerbied toetedragen. Niet lang van gestalte doch ook niet mager, was de Keghel welgemaekt van leden; hy wierd bezonderlyk gemeld als eenen van dezen, welken voor hunne fraeye beenen boven anderen geprezen waren; ook nam hy eene groote zorg om altyd zulke kleyne voorschooten te dragen dat den ondersten zoom nauwelyks zyne knien raekte. Eene wollen muts, met welke hy zyn hoofd dekte, hing gemeenelyk over zyne linke oor, en gaf aen zyne roode tronie een eygenaerdig karakter; kleyne oogen flikkerden van onder zyne welgebogene wenkbrouwen, en eenen onophoudelyken grimlach zweefde op zyne halfopene lippen. Niemand beter dan de Keghel kon schertsen, niemand beter dan hy kon eene boertige antwoord geven of eene kluchtige vraeg voorstellen; gekend voor zyne schrandere gesprekken en van elkeen bemind voor zyn vrolyk karakter, niet min dan voor zynen goeden drank, was zyn huys meer bezocht dan dit van zyne medemakkers. Het gezelschap welk men dagelyks by de Keghel vereenigd vond, was altyd zamengesteld uyt zeer treflyke borgers, hooggeachte koophandelaers, en aenzienelyke neringdoende persoonen; de jongelingen be- | |
| |
zonderlyk begaven zich geern by dezen vernuftigen tapper.
Het was in de omstreken van O.-L.-V.-kerk dat Pieter de Keghel zyne wooning gevestigd had. Gelyk vele tappers in dien tyd, verveerdigde Baes Keghel zelf zyn bier; dit bewyst genoeg dat den drankverkooper ter zelver tyd ook brouwer was. Op zekeren voormiddag, terwyl onzen vrolyken herbergier bezig was met in zyne ruyme kelders verscheyde tonnen en vaten te proeven, om met des zelfs inhoud eenige honderde kruykjes te vollen, zag hy eenen persoon den steenen trap die op de straet eenen uytgang had, aftreden en tot zich naderen. Baes Keghel zette de groote kan die hy in de hand had, nevens zich neder, en wierd welhaest gewaer dat het Priem was.
- Welkom, maetje lief, zoo sprak den vrolyken tapper den naderenden Baudewyn aen; gy zyt altyd welgekomen, fraeyen jongen, maer nu nog meest, als gy Baes Keghel gezelschap wilt houden. De eenzaemheyd is verdrietig, en als men niet anders tot zyn vermaek en tydverdryf kan inroepen dan een liedje of een schuyffelingje, het is niet zeer geestryk; dit moet gy best gewaer worden toen gy aen uwe welbeminde denkt, in de eenzaemheyd van uwen winkel. Gy zyt toch eenen knappen jonker, gy zoudt den fraeysten der borgers, den schoonsten der Bruggelingen zyn, indien gy.....
- Scherts niet, Keghel, antwoordde Baudewyn.
- By myn wyf, Baudewyn, ik schertse niet; gy onderbreekt myne woorden, anders zoudt gy vernomen hebben dat ik de waerheyd zeyde. Zyt gy niet fraey en knap? Zyt gy niet wel gemaekt? Ja zeker, en myne
| |
| |
beenen zyn niet volmaekter dan uwen persoon, hadde gy een.... fraey aengezigt. Doch, ‘niets is er onder de zon dat volmaekt is,’ eenen grooten man heeft het gezeyd, en waerachtig de prophetie van Salomon is in alles echt. Kom, vriend, hierom geen verdriet, ledigen wy dezen beker.
En den tapper schonk eenen kroes vol, en bood hem schuymend Baudewyn aen.
- Vivat de vrolykheyd! zoo ging de Keghel voord; leve het zoet en aengenaem bier!
- Op uwe gezondheyd! Baes Keghel.
En Baudewyn Priem dronk eenige teugen.
- Den zelven wensch, maetje lief, met het verlangen van beteren uytval in uwe ondernemingen.
Den boertigen drankverkooper bekeekt den jongeling met een grimlachend gelaet, terwyl hy den beker uyt de hand van Priem nam, en ontdekte eene buytengewoone bekommering op het aengezigt van den koopman.
- Gy zyt mistroostig, Baudewyn; zoudt gy verdriet hebben? vroeg den herbergier. Trekt gy misschien de weygering uwer schoone u te sterk ter herten? Ah! de min,.....
- Neen, vriend; andere, belangrykere, ernstigere zaken houden my bezig.
- Wat, kont gy belangryker vinden dan Avezoeta? Misschien de jongere Sybilla? Hum! hum!
- Het is geene liefde die my bekommert, het is de min niet die my angstig maekt.
- Wat kan u toch anders zoo verdrietvol doen voor- | |
| |
komen? Gy zyt niet regtzinnig, of de Keghel bedriegt zich.
- Meynt gy dan, vriend, dat het de liefde alleen is die iemand kan bekommeren? Gy vergist u.
- Welke andere redenen zouden u diepzinnig maken? Niets buyten uwe schoone Avezoeta kan u tot zoo verre bedroeven.
- Ik zegge u nog eens, dat de min geheel vremd aen myne houding is.
- Waerlyk! Nu begrype ik niets meer; ik zal moeten ernstig spreken. Hebt gy misschien gevoelige verliezen in uwen handel geleden? Is het zoo, dan zal uwe kunde welhaest dit verlies hersteld hebben. Uwe ervarenheyd in den koophandel.....
- Wil toch uw gesnap staken!
- Wat is er dan dat u zoo onrustig en verlegen maekt?
- Ernstige zaken, die geenzins behooren bespot te worden.
- Wilt gy my dan de oorzaek van uwen angst niet kenbaer maken?
- Welhaest zult gy die vernemen.
- Gy maekt my nieuwsgierig. Wat is er dan welk u bekommert?
- Wilt gy my eenen dienst bewyzen, vriend Keghel?
- Zonderlinge vraeg!
- Zyt gy bereyd my te verpligten? Spreek.
- Misschien.
- Hoe? Mistrouwt gy u van my?
- Ik kan niet antwoorden, zonder de vragen te kennen. Ik kan niets beloven, zonder te weten wat gy begeert.
| |
| |
Ik ben altyd bereyd te verpligten al wien ik kan; ik zal my verhaesten dienst te bewyzen aen myne vrienden. Maer, voor aleer ik my verbinde, moet ik weten wat men begeert.
- Myn verzoek is belangloos; myne vraeg is kleyn.
- Dit geloove ik geern, maer waertoe dan alle die omwegen?
- Eh! wel, voldoet gy aen myne vraeg?
- Zeg my wat gy begeert.
- Zyt gy dan van de onzen niet meer, Keghel? Zoudt gy u van uwe vrienden hebben afgescheyden? Zou baes Keghel?....
- Een zonderling gedacht moet u kwellen, of eene buytengewoone vooringenomenheyd misleydt u, terwyl gy op zulken toon tot uwen vriend spreekt. Kom, Baudewyn, nog eens gedronken! Het geestryk vocht zal uwen kommer verdwynen.
- Neen, geene enkele teug meer, ten zy na dat gy myne vraeg zult toegestaen hebben. Wilt gy my, en te zamen uwe andere vrienden, verpligten?
- Kont gy hier aen twyffelen?
- Gy wilt my toch niet stellig antwoorden?
- Een woord, Baudewyn, een enkel woord, en ik zal u voldoen, mits uw verzoek niet buytenspoorig is.
- Gy hebt dan geen vertrouwen meer in uwen vriend?
- Vol vertrouwen. Doch, ik kan u niet antwoorden voor aleer ik uw verzoek kenne.
Baudewyn wierp de oogen rondom zich, en, met eene min luyde stem, sprak tot zynen vriend:
| |
| |
- Wilt gy, dezen avond, eene vergadering in uwe wooning laten houden? Zoudt gy eene plaets ter beschikking van een zestig- of zeventigtal persoonen konnen gereed hebben?
- Tot welk eynde word die byeenkomst gehouden?
- Hoor, vriend; ik zal u openhertig alles te kennen geven: Gy hebt vernomen, ongetwyffeld met zoo groot spyt als allen opregten Bruggeling, dat den graef de regtveerdige vraeg dezer stad verworpen heeft. Brugge heeft alle zyne regten verloren, en, doordien onze privilegien, in den laetsten brand, alle verslonden zyn, bevinden wy ons aen de willekeurigheyd van den nieuwen vorst blootgesteld. Daer Guido weet dat wy geene voorregten of privilegien meer in te roepen hebben, aengezien wy geene tytelen meer bezitten, wilt hy van onzen netelachtigen toestand gebruyk maken, om ons tot de schandelykste vernedering te dwingen. Hy wilt onze magistraten van hunne onafhangelykheyd berooven, met het overzigt en de goedkeuring te hebben over alles wat onze stadsrekeningen aengaet. Brugge word met een onuytwischbaer schandmerk voor eeuwig by onze naneven bestempeld, als Brugge zich gewillig aen die leegheyd onderwerpt....
- Wie zou ons hier toe dwingen?
- De magt van den graef. Alle maetregelen worden door den ontaerden zoon der deugdzame Margareta genomen om Brugge tot deze verworpenheyd te krygen. Welhaest zullen de volmagtigden van den graef hier aenkomen om de wet aen ons magistraet voor te schryven. Onze schepenen zyn nogtans met moed bezield, zy, als
| |
| |
opregtte borgers, verlangen niets meer dan te konnen weygeren, en met de afgezanten van den graef geen gemeens te hebben; maer, zy zouden zich op den wil des volks behooren te steunen. En dit moet men betrachten, te weten het volk in de inzigten zyner vertegenwoordigers te doen deelen.
- Zoo is het; nu, het volk is tegenstrydig aen de eyschen van den graef, wat begeert gy nog meer?
- Ja, het volk is vyand van de willekeurige handelwyze van Guido, maer het moet zulks in het openbaer laten uytschynen; het moet dit aen de gevolmagtigden doen blyken. Het volk moet byeenkomen en zich tot tegenstand bereyd toonen; maer ook, het moet konnen tegengehouden en beteugeld worden, op dat het zich tot geene buytenspoorigheden late verleyden. De menigte doen byeenkomen is immers gemakkelyk; maer het is min gemakkelyk aenleyders aen die menigte te geven, en maetregelen te nemen om alles met order en eenheyd te doen gaen. Het is om over deze zaek te beramen, dat wy eene vergadering moeten houden. Begrypt gy nu myne vraeg?
- Ik begrype die allerbest, en deele volkomen in uw gedacht. Doch, laet my toe u te vragen wie zich met de inrigting van tegenstand gaen bemoeyen, en wie uwe medemakkers zyn?
- Coopman, de gebroeders Danwilt, Lambrecht, Lam...
- Genoeg! genoeg! Gy hebt goeden keus gedaen.
- Wy rekenen insgelyks op u.
| |
| |
- Ik zal u ondersteunen, ik zal ook het myne bybrengen als het er op aenkomt. Reken vry op my.
- Gy staet dus myn verzoek toe, om ten uwent eene vergadering te houden?
- Ja. Moet die byeenkomst geheym zyn?
- Ongetwyffeld.
- Hoe zal ik in dit geval konnen onderscheyden dezen die tot uwe vereeniging behooren, onder de genen welken myne herberg hanteren?
- Wy zullen overeenkomen nopens eenige woorden die elkeen zal moeten uytspreken, en aen welke gy de onzen zult kennen.
- Zoo gezeyd, zoo gedaen. Op den goeden uytslag!
En beyde vrienden dronken nog eene teug om den beker op nieuw te ledigen.
Men kwam overeen dat elken persoon, toebehoorende aen de geheyme vergadering, aen den ingang der herberg zou gevraegd hebben: Een privilegie-kruykje. Den tapper behoorde te vragen: ‘Zyt gy alleen?’ En wanneer den ondervraegden zou geantwoord hebben: Wy zyn met Zestig, dan mogt hy binnen geleyd worden.
De vereeniging had, op den gestelden dag en uer, zoo men verder vernemen zal, plaets; alle de aenwezigen keurden volkomen het voornemen van Baudewyn Priem goed, en namen het op zich van, voor zoo veel het in hun was, te werken voor den goeden uytslag der zaek. Er wierd aen alle neringen en gildens kennis van dit besluyt gegeven, en den tegenstand wierd in het geheym ingerigt. Nogtans, kon alles zoodanig niet onbekend
| |
| |
blyven dat er niets van ontdekt wierde. Den graef hier van onderrigt spoedde zich om gevolmagtigden te benoemen, en die met strenge bevelen naer Brugge te stieren.
Voor aleer wy verder gaen, keeren wy voor eenige stonden naer het huysgezin van den goud- en zilversmid terug; den braven Van den Damme heeft een nieuw onheyl te beweenen.
|
|
Auteursrechtvrij