Gedenkzuil voor W. Bilderdijk
(1833)–Willem de Clercq–
Auteursrechtvrij
[pagina 81]
| |
Bij het graf van Mr. Willem Bilderdijk.
dignum laude virum musa vetat mori.
HORAT.
Zoo is de laatste draad der levensweb verbroken,
Die Vader bilderdijk nog hield aan de aard' gehecht!
Onze Opperzanger heeft voor eeuwig 't oog geloken,
De ontboeide vlinder, vrij, de stofcel afgelegd!
Het blinkend licht, dat, door zijn scheppend kunstvermogen,
Zijn vaderland, zijne eeuw, als vuurbaak heeft bestraald;
Wiens gloed zelfs vreemden grond verrukt hield opgetogen,
Is in den sombren kuil van 't graf ter kim gedaald.
Hoe lang, hoe menigwerf had, in zijn stormvol leven,
Niet de onvervangen, de onvervangbre wonderman
Zijn zwakke kiel reeds, als verloren, opgegeven!
Hoe vurig wenschte hij er zelfs de schipbreuk van!
Hoe smeekte de echte Bard (een' leeftijd schier voordezen!)
Toen 't zwart Hercynisch woud nog 's ballings wijkplaats was,
Dat hem, des levens zat, een plek gegund mogt wezen
In vaderlandschen grond, tot rustplaats voor zijne asch!
| |
[pagina 82]
| |
Kon ooit in 't rotsig oord, omzweept van wilde dennen,
Die geur'ge Ceder, hier gekweekt door Pallas koor,
Zich aan den vreemden grond der ruwe streek gewennen,
Waar hij zijn heilige aarde en lucht en lust verloor?
Zocht hij niet vruchteloos er kalmte en zielsgenoegen;
Doorgloeide onkoelbaar vuur dien Orpheus niet geheel;
Deed zucht naar 't Vaderland hem niet den boezem zwoegen;
Was heimwee niet zijn beul en rustloosheid zijn deel?
Hoe zou hij koel zijn? vuurde hem, in hart en âren,
De oorspronkelijke vonk niet immer sterker aan?
Hoe kalm zijn, bij den drang van rampen en bezwaren?
Hoe volgen? hij? bestemd alleen om voor te gaan? -
Nog trilt de doffe toon, dien hij zijn' Landgenooten,
Bij zijn verlossing uit die woeste dreven, gaf:
‘Welk zoet toch rest mij, uit mijn Vaderland verstooten,
Mij, vreemdling, balling; mij, reeds zinkende in het graf?Ga naar voetnoot(*)’...
Wat heil! de noodwolk scheurde; een licht brak door; de Ceder
Met eeuwig groen en onverderflijk, hier herplant
In Neêrlands kweektuin, gaf zijn breede lommer weder,
Bij eedlen balsemgeur, aan 't dankbaar Vaderland!
Neen, wort'len kon hij nooit in gindsche onzalige oorden;
Neen, bij Civilis eik ee Phoebus heilig lof
Moest, tusschen Flévo's meir en Rijnlands vruchtbre boorden,
Zijn zachte sterfgrond zijn, in Hollands bloemenhof: -
En nu!... die Ceder viel; die hoogste stam van allen;
Die armen zonder tal en gouden vruchten droeg!
| |
[pagina 83]
| |
Doch moest zijn zilvren kruin, den Tijd ten offer, vallen,
Hij schonk, tot eeuwige eer, en geur en schat genoeg! -
Hoe deed die Bard zijn' zang in aller harten dringen!
Wat schiep zijne elpen lier al lieflijks, blinkends, groots!
Zijn eigen vuur weêrhield de kille huiveringen,
De zoo verlangde zicht des wellekomen doods!...
Helaas! de heldre zon is eindlijk gansch verdwenen,
Die me in mijn' lentebloei reeds opgetogen hield;
Die trouw mijn' zomer en mijn herfstgetij beschenen,
Ja, me, in mijn' winterdag, nog koestrend heeft bezield;
En (moog' de koude zerk zijn overschot nu drukken)
Zijn gloed, zoo lang verspreid, laat nog mijn hart niet koel;
Nog voedt zijn duurzaam licht, door streelen en verrukken,
De laatste flikkering van mijn verkleumd gevoel. -
o Gij, die, eer 'k mij ooit uw' omgang mogt beloven,
Toen ik, onzeker, nog mijn wufte dagen sleet,
Mijn woelend vuur, nog in bedwelmende asch bedoven,
Reeds smeulen, tintlen en, allengs, ontvlammen deedt;
Gij, die mij, sinds zoo lang, met vriendschapsloof vereerde;
Met wien, tot d'avond van uw' nijvren levensdag,
Ik, in gemeenzaamheid, met dubble winst verkeerde;
Aan wien ik nooit dan met bewondring denken mag;
Hoe vaak, sinds U die slag het hoofd geheel deed buigen,
Toen ge uwe zachte Gade in 't Rijk des doods zaagt gaan,
Kon mijn gevoelig hart, o Vader! niet getuigen
Van uwe onheelbre wond, uw' weêrzin in 't bestaan!
Hoe heftig werd dat hart door hoop en vrees gedreven,
Wenschte ik uw doffe smart nog weêr verligt te zien;
| |
[pagina 84]
| |
Bad mijne vriendschap om verlenging van uw leven,
Om U nog artsenij van troost te mogen biên!
En o! wat was 't mij zoet, wen, eenige oogenblikken,
De zwarte nevelwolk van voor uw' geest verdween;
Als opgeruimde kout uw ziel nog kon verkwikken,
En zoo mijn hart in 't uwe een' dankzucht waardig scheen!
Hoe streelde 't mij, dat hij, dien ik als Meester eerde,
Wiens licht zoo vaak mij tot een poolstar had gediend,
Me als medgezel ontving; mij achtte, hoorde, leerde,
En dankbaar van mij scheidde, als opgebeurde Vriend!...
Maar ach! hoe juist ook nog zijn scherp gevoel mogt wezen,
Dood was geheugen, lust; doof 't eens onbluschbaar vier;
Verslapt der vingren kracht, die, nooit te veel geprezen,
Zoo lang den toon gaf aan zijne onnastembre lier;...
En.. te eng werd eindlijk voor een ziel, zoo groot, haar kerker! -
Leêg is mij nu de plaats van zoo veel bitterzoet;
Verdwenen 't oogpunt van mijn jeugd; mijn moedversterker;
Verdoofd de straal, wien 'k mijne ontwikk'ling danken moet;
Gesloopt de vraagbaak, die ik steeds bereid mogt vinden,
Wier heldere uitspraak mij zoo dikwijls heeft gestreeld;
Weg, weg 't vereeningspunt van twee vergrijsde vrinden,
In kunstdoel zoo gelijk, zoo ongelijk bedeeld!
Ja, vriendschap, bilderdijk! leidde ons sinds 't eerste aanschouwen
Van zelve, onopgesmukt, aan haar' fluweelen band;
Ook stervend gaf me uw mond voor eeuwig dat vertrouwen,
Bezegeld met een' druk van uw reeds klamme hand!
o Veege Grijze! uw blik deed toen den vriend verstommen,
Wiens luim voorheen U tot een' glimlach nog bewoog;
| |
[pagina 85]
| |
De traan van weemoed, uit zijn diep gevoel geklommen,
Verdoofde thans de vonk van 't anders dienstbaar oog;
En nu, nu blijft dat oog op uwen grafkuil staren:
Gij staakt in kalmte met uw hulk naar d' overkant;
Ik tuur nog, eenzaam en verlaten, op de baren,
Wier vloed ik inwacht tot mijne afreis van dit strand;
En dan - herknoopen wij den draad, nu afgesneden:
Hier rest me alleen de schat, die U vereeuwigd heeft;
't Herdenken van uw licht, verbeeldingskracht en reden;
't Bezit van zoo veel zoets, als gij me, uit goedheid, schreeft!
Geen botsing deed bij ons ooit vonk van twist ontsteken;
Neen, vriendschap sprak of zweeg, door drift noch waan verhit:
Zoo werd het kronkelpad tot elk verschil ontweken;
Of, scheen 't er al te zijn, 't liep uit in 't zelfde wit:
En och! bestond er (schoon wij 't gisten noch bedoelden)
Misschien één doren nog van schuldlooze ergernis...?
Verga die, met uw stof!... Wij wisten, wij gevoelden,
Dat dwalen menschlijk, dat vergeven godlijk is!
Uw kunde, ontslapen Vriend! het zout van uw gesprekken,
Uw minzame omgang, zoo belangvol, gul te moê,
Zal steeds mijn' dank bij die herinneringen wekken,
En eischt, dat U mijn hart vereere en hulde doe!...
Maar, Dichtervorst! kan ik U gouden lauwren plukken?
Zou ik de Hooge Luit, ontspannen sinds zoo lang,
Vermetel, magteloos nog van de wilgen rukken,
En kwelen, bij uwe asch, mijn' heeschen zwanezang?
Wat waar' 't, uw duizendtal van wondren op te halen,
Wier glans, zoo heinde en ver, tot Neêrlands luister blinkt?
| |
[pagina 86]
| |
Neen, uwe lofbazuin voegt hooger zangkoralen,
Wier toon, vol vuur en kracht, den Meester waardig, klinkt!....
Uw hart was, levend, mij genegen, vroeg en spade;
Dat, mij zoo zoet, gevoel verzelde U tot aan 't graf;
Uw afgescheiden geest (slaat mij die hier nog gade)
Stoot wis, ook na den dood, uw' gunsteling niet af?...
Neen!... bij uw groeve schijnt me een koele schim te omzweven,
Die mij doet huivren... en toefluistert: ‘Gindsche kust
Verwacht u! kommer is het deel van 't sterflijk leven;
Zeg 't stof vaarwel; stijg op en volg mij!... dáár is rust!’...
Ja, Eenige uwer eeuw! uw zucht is voorbeschikking!
Mij, Grijsaard, meer dan Gij nog vast aan 's levens zoet,
Roept ook gewis weldra de daagstem der Verschrikking,
Die ons hereenigt en weêr vrienden wezen doet;
Haast zal ook mij de kille grafdamp 't hart benaauwen;
De onfaalbre looden vuist mijn' schedel nederslaan;
Het klamme doodzweet mijn verstijfd gelaat bedauwen;...
Ja, 'k zal U volgen, Vriend! en onbekend vergaan;
Maar... blijve uw Groote Naam - in Bavo's tempelmuren
Verzelvigd met hun kracht - tot eer van Haarlems wal,
Het scherpgetande staal van Krono's zeis verduren,
Tot dat geen Tijd meer wezen zal!
J. van Walré.
|
|