Gedichten

[p. 110]

Meeuwen.

Witte zon op zee en zeilen.
't Water ruischt en meeuwen keilen.
Gevleugeld schuim,
de baar onttrokken,
vliegen ze in 't ruim,
en vlokken.
Een tuimelvlucht!
Als zwaluwen zeere, en zonder
gerucht,
van boven naar onder,
van onder naar boven tot tegen de lucht;
dan, zakkende,
zwakkende,
zwenk op zwenk,
in een wenk
in 't zicht, in een wenk in 't water -
een spatte licht op 't grauw geklater!
Hooghangend, hel,

[p. 111]

 

nu lijken 't wel

 

papierkens in de lucht gedreven,

 

al snippersnel

 

vol wikkelspel,

 

en blinkeblankend leven.

 

Maar tegen tij, al verder nog,

 

vervliegen ze en vervluggen.

 

Daar zijn ze, neen! Daar zijn ze toch!

 

Zijn 't meeuwen dat of muggen?

 

'k En weet 't niet meer, 'k en ziet 't niet meer,

 

maar als ik, bots, mij ommekeer,

 

'k zie nog gedurig iets als muggemeeuwen

 

sneeuwen.