Gedichten

[p. 54]

Plat koren.

Al morgen en al licht!
Over wegen,
over voren,
ligt
het platgeslegen
koren
roerloos op zijn aangezicht.
Stil, stam op stam, en aarke op aarke.
Zacht leest het windje een zilverdrop
van 't zwaarbeladen hoofdjen op:
doch nergens roert een haarke.
Kijk, daar steekt een auwblauwblom
haar kroezelkopke tusschen.
Ginds nog één, nog,
zoovele, en, och,
zoo dik als naalden op een kussen.
En in en uit, en omendom,
fliefladderend vliegt,
en kriept en klaagt, en gekt en liegt,
een bende grauwe musschen.

[p. 55]

 

Maar wie toch zit en leeuwerikt

 

zoo tijdig

 

ginder boven?

 

Hij tiereliert en wiekenwikt

 

aardmijdig

 

opgestoven;

 

hij klimt en kleint, hij blinkt en blikt

 

half nijdig

 

in den zonnenoven...

 

De hemel brandt, en alles ligt te stoven.