Gedichten

[p. 42]

In 't sperrenbosch.

Het zonlicht wriemelt
zich langzaam los,
en kruipt en kriemelt
in 't sperrenbosch.
De schauwen
van de kruinen
verflauwen
en verbruinen
zijn wemelenden gloor;
en honderd strepen glijden
de stammen af, en snijden
er luchtig,
vluchtig,
door.
Hoe vlug dat spel en vurig!
hoe dartel-ongedurig!
Het geurig gers,
met mossig grauw
doorspikkeld,

[p. 43]

 

waar, vallend-versch,

 

de dauw

 

op dikkelt,

 

hangt net en nersch

 

in licht en schauw

 

gewiegewikkeld.

 

De gele brem, kijkt hooggekleurd

 

op 't bloode

 

roode

 

bloemken af, dat kruipend

 

treurt,

 

en dat ge, stuipend

 

slechts, bespeurt.

 

Doch hoog en laag, op vale veder,

 

fladdert en fluit het weg en weder.

 

Het schettert,

 

kettert,

 

al dooreen.

 

Ze roepen

 

en snoepen,

 

ze piepen

 

en kriepen,

 

elkaar verguizend

 

in 't gemeen.

 

Ze zingen met duizend:

 

Ik hoor er geen!