Gedichten

[p. 40]

Een helle hemel.

De velden sluimeren rustig
in middagzonneschijn.
Wellustig
boeit het blauwe kristallijn
den blik, die niet verzaad wil zijn.
Een watten wolkje kuiert
traag vóór de zon, en, goud
geworden, houdt
ze omsluierd
in een floers dat 't oog doorschouwt.
Hoe blinkend branden
die ronde randen,
waar de zon haar licht op giet,
waarover ze gouden schichten schiet!
Daar valt een schaduw, levend
uit de lucht;
een schaduw als een zucht,
die zwevend
op, en bevend
over de vlakte vlucht.

[p. 41]

 

De boomen,

 

lang zoo lauw en luw,

 

ontwaken schuw

 

uit hunne loome droomen.

 

De haver wiegelt bel op bel

 

en klingelt als een klokkenspel;

 

De rogge buigt haar reuzelende aren;

 

en 't kleinste kruid gevoelt zich wel

 

daar 't koeltje is omgevaren...

 

Weer steekt de zon, en alles ligt

 

te sluimeren onder 't zware licht.

 

Hoor, flitseflets!

 

Ginds fladderen witte duiven

 

achter 't grauwe

 

koren op.

 

Ze stijgen snel. Ik zie geen kuiven

 

meer, slechts nog geen flauwe

 

schemering van hals en kop.

 

Ze zijn zoo hoog, zoo klein, en schuiven

 

nauw zichtbaar langs de blauwe

 

lucht, ver boven tin- en torentop.