Gedichten

[p. 172]

Spel-gevecht tusschen Momus ende Zoïlus.
Ter eere van den heer Jaques Ymmeloot, heer van Steen-brugghe.

Ick zagh eens Zoilus en Momus 't samen tuysschen,
en, eer 't spel eynde nam, d' een d' ander lustig buysschen.
Van weder-zijden wierd dit spel stout anghegaen:
't gewin was wie daer eerst Steen-brugghe zou versmaen.
Het was genouchte om zien, hoe elcken sich gheneerde
ja 't spelen om een zaeck van gheen ofte ydel weerde.
De kans viel elck ghelijck, zoo in ghelijcken aerd
men ziet dat 't opstel boos, oock boose vruchten baerd.
Aen 't schadigh mijffelberd was 't snoo ghebouft ghezeten,
daer wierd met oogh-ghebeent, om ooghen meest ghesmeten.
Den eenen vier en drie kreegh met den eersten smack,
den andren' vijf en twee; dus wat sy wierpen, 't stack.
Hierom tot een nieuw spel elckand'ren sy beriepen,
en naer de rolle-baen met grooten yver liepen:
wiens bolle eerst keeren zes zou ligghen naest de staeck,
hy zoude ontgonner zijn van Steen-brughs laster-spraeck.

[p. 173]

 

Dus bolde 't schemper volck ten besten dat het moghte,

 

zoo wel dat over-hands elck vast de stake rochte.

 

Sy haelden vijf om vijf: om winnen 't leste slagh

 

elcks bolle vast ghestuyckt de stake teghen lagh.

 

Sy vielen weer ghelijck, door elcks om best bedrijven,

 

en vraeghden wie daer wan? Ick sprack: het is te kijven.

 

Doen zeide Momus floux, ghy Zoïlus laet my

 

't berispen vooren doen die 't beter kan als ghy.

 

't En quam noyt in 't verstand van uwe heersens rijsen

 

om Ronsard en Bartas hun feilen aen-te-wijsen,

 

daer Steen-brugh eer verdient dan sy te sijn gheeert,

 

die 't oud mis-singhen toont, en 't nieuw zoet-singhen leert.

 

Uw klap en haelter niet. Hoe Momus snooden schemper,

 

sprack Zoïlus verstoort, beliegher, eere-kremper,

 

dweers-ziender, schrompel-kop, waen-wijsen, grooten sot, tigh,

 

hert-knagher, ratel-beck, neus-wijsen, knorrepot,

 

het Fransche mis-ghedicht door d' hoogh-gheleerdheid prach-

 

verstilde ons beê te gaer, beê spraeckloos en onmaghtigh:

 

en waerom zoud ghy 't doen? ghy dickbalgh als ghy zijt?

 

ghy die d'onwetenschap my schandelick verwijt?

 

dat ick zulx niet en zagh spijt my van een te hooren

 

die d' ooghen had vermomt door zijn langhe esels-ooren.

 

Hoe, dus sprack Momus weêr (en wierd zoo gram als gheck,

 

slaende een ghesloten vuyst voor Zoïlus Satiers-beck),

 

ghy herseloosen kop, dit mes gaet door uw rebben:

 

zoud ghy my vooren gaen, ende ick de naer-hand hebben?

 

Ja ick, sprack Zoïlus, ick, ghy plompaert, drouven uyl,

 

mitsdien hy zijn ontfangh betaelde op Momus muyl.

 

Doen ghingh 't al over noen, de boose schempers stonden

 

straf teghen een ghekant als felle greinsende honden:

 

elck slough, elck krabde, elck beet: d' een wierd een oogh ontrooft,

 

en dander kreegh den beck tot d' oore toe gheklooft.

[p. 174]

 

Ick schiet van dit ghevecht, en toonde 't spel mijn hielen;

 

my docht dit nijdigh volck zal eer sich self vernielen,

 

dan weten te versmaen Steen-brugghes onderwijs:

 

,t welck d' eeuw vereeuwen zal door zijn verdienden prijs⁽¹⁾.

(1) Dit stuk is te vinden in: La France, et la Flandre reformées: ou traicté, enseignant la vraye methode d'une nouvelle Poesie Francoise et Thioise harmonieuse, et delectable, par Jaques Ymmeloot, Escuier, S^r de Steen-brugghe. Te Ypre, 1626, in-4^o langwerpig formaet, bl. 26.