|
| |
| |
| |
Ode
Op den Jaerschildt ghegheven door den Lofwerdighen Maerten Assent, Prinche, aen sijne Reden-rijcke Gilde van Maria van Alsemberghe, geseydt Licht-gheladen, onderhouden binnen Ypre, den 7en Septembris 1631; waer in gheschildert is de hemelvaert vande heylighe Moeder Godts Maria, berondt met desen vierlingh:
gaet ghy naer 's hemels stede
nemt doch mijn zicle mede.
Comt al t' samen, aerdsche volcken,
comt anschouwen dese wolcken,
wolcken - segh ick, - licht-ghelaên
met des hemels wacker gheesten,
die ghedurigh d'aldermeesten
trauwelick ten dienste staen.
Siet hoe zy de locht doen leven,
van hun snelheydt door ghcdreven,
siet hemlieder blijden tocht;
maer voor al moet ghy sien rijsen
sy die niet is te vol-prijsen,
die hun vreughdt heeft anghebrocht.
| |
| |
Siet d'oprechte son der waerheydt,
vol van onbevleekte klaerheydt,
siet de schoone maen op gaet
met de sterre vanden morghen,
met de Noort-pol noyt verborghen,
Siet dit heylich beeldt des Heeren,
siet een Maghet gaen vermeêren
met haer lichaems reynigheydt,
's hemels klaer wit zuyver blijncken,
schoonheydt buyten al 't ghedijncken,
dat in 's menschens herten leyt.
Siet een Moeder, daer al 't wesen
en al 't goedt is uyt gheresen,
gaet d'oneyndigheydt verheught,
gaet de vry gheruste wooningh,
gaet 't hof van der eng'len koningh
gheven sijn volcommen vreughdt.
Gaet op om te worden erflijck
d'opper-koninghinne onsterflijck,
halend' haer verdienden loon,
nu zy is van 't aerdsche gronden,
en de tijdlicheydt ontbonden
gaet om hare glori-kroon.
| |
| |
Dit is d'oorsaeck van 't verblijden,
dat men siet de locht doorsnijden
van d'almoghens-borgherije,
van de Moeder-Maeght gheklommen,
't is de huldinghs welle-commen,
van haer eeuwigh' heerschappije.
Volcken, slaet noch hoogher d'ooghen,
siet den konijngh hem vertooghen,
naer sijn konijngin belust;
om t' ontfaen met d'armen open,
die hy tot hem heeft gheropen,
daer hy binnen heeft gherust.
Voleken, laet op sulck anmereken
u verstant der zielen wercken;
slaet wel gade wat ghy ziet :
het vereenen dus te gader
van de Moeder, Soon, en Vader,
alles t' uwer baet gheschiedt.
Alles om uw ziel t' ontwecken
en tot hunwaerts op te treeken,
zoo ghy med' u selven pooght;
om te deelen u de zoetheydt
van dees liefde, vreughdt en goedtheydt,
kan u beters zijn ghetooght?
| |
| |
Wie sal dan sulck openbaren
aensien sonder op te varen
met den wille, wensch en ziel,
tot daer gheen troost sal ghebreken,
daer gheen ziel en werdt versteken,
om t' ontfanghen 't helsch ghekriel?
Tot de voorspraeck der beswaerde,
tot de hulp van hemel, aerde,
die vergrooten gaet de vloedt,
van bermhertigheydts fonteyne,
die ons loste groot en kleyne
met sijn heyligh, dierbaer bloedt.
Wilt dit gade slaen, ô Menschen!
en doorleest het grondigh wenschen
dat ons Princes ziele drijft
om van hier hem op te lichten
wt sijn gulde letters dichten,
daer hy med' den schilt beschrijft.
Laet dit stieren uw ghedachten,
faet dit altijdts doen verachten
alles wat den mensche lockt
tot des weerelts schoonheydt ijd'lijck
en haer vreughdt soo weynigh tijd'lijck,
't welck het eeuwigh gloeyen stockt.
|
|
Auteursrechtvrij