|
| |
| |
| |
Ode
Ter eeren den Lof-waerdighen Pieter Huughe, Prince van de Rijcke Gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen, binnen Ypre, den 1en Septembris 1630, ghemaeckt op sijn blaysoen, rondt beschreven met dit vierlyngh, 't welck hy heeft ghejont an de selve Gilde:
Moeder ende Maeght verheven,
steen met Christus kerck ghelaên,
stiert my naer het eeuwigh leven,
dat mijn ziel daer in magh gaen.
Prins, hoe saligh is den yver,
als ghy tot de Moeder-Maeght,
als ghy tot uw ziel-aendrijver,
- van wie ghy den name draeght, -
uwe bede stiert oodtmoedigh,
om te komen daer men heeft
al veel meer dan overvloedigh
's zielens wensch, en eeuwigh leeft.
Prins, wie zal u doch beletten
het blijd' [leven] in te gaen,
daer 't al reyn komt sonder smetten?
Sult ghy 't willen wederstaen,
| |
| |
leughens-vader met vergrammen,
vol van dul verwoeden nijdt?
ghy, die Phlesetonsche vlammen,
trotsaert, om uw boosheydt lijdt?
Ghy verdoemden, die uw krachten,
- welcke groot zijn van gheweldt
voor die veel de weereldt achten, -
teenemael hier teghen stelt!
Te vergheefs is uw vermoghen;
want ons Princes ziel en gheest
is an 's moeders schoot ghevloghen,
wiens kracht u zoo maeckt bevreest.
Sy is om haer hulp ghebeden,
sy vervloeckten, die u 't hoofdt
heel te pletter heeft vertreden
en uw proy heeft afgheroofdt.
Sy, die 't yverigh versoecken
van noyt mensch en liet in noodt,
maer bystandigh quam verkloecken
en beschermen totter doodt.
Hierom wijckt, ô Schrick der zielen!
zijt te vreden met uw pijn
by 't vermalendijdigh krielen,
daer ghy moet oneyndigh zijn,
eer ghy wilt tot proye maken
een die sulck een hulp aenbidt,
dat ons Prince magh gheraken
tot sijn hemelsch schoon besit.
| |
| |
Of sult ghy daer teghen dromen,
ketter, die het schape-kleedt
zijnde wolf hebt anghenomen?
saligheydts verderver wreedt!
Ghy, die siet den ingangh open
voor elek die zijn ziel heeft lief,
daer ghy nochtans zijt ghekropen
in den schaep-stal als een dief!
Ghy, vervalscher van de waerheydt,
alder-diepsten helle-trap,
die ons 't doncker toont voor klaerheydt,
daer op dat ghy pocht hoveerdigh
en wilt zijn in eer zoo rijck,
datter niemandt schijnt zoo weerdigh
om te wesen uws ghelijck!
Ghy, verraders ! zult ghy keeren
van het nieuw beloofde landt,
onze Prince met u leeren,
't welck is kranck ghebauw op 't sandt ?
Neen, ô neen! sijn siel is gaende
tot den steen vol heyligheydt
waer op Christus kerck is staende
op der eeuwen grondt gheleydt.
Steen, soo weerdelijck gheschapen
voor 't ontbrekelijck ghebauw,
oock om voeden Christus schapen
als eerst' herder vol van trauw.
| |
| |
Steen, waer teghen d'helsche dueren
noyt eens en vermoghen yet,
maer veel eer hun selven schueren
eer haer eenigh leet gheschiedt.
Wijckt dan, gaet u vijsevasen,
seer bedriegh'lijck in 't ghehoor,
van uw waterlanders blasen:
hier en jeuckt gheen Princens oor
om uw leeringh aen te vaten,
wiens vergaêringh' over al,
om dat s' is van Godt verlaten,
als een kaf verstroyen sal,
Wijckt, ghy Satans snoô ghebroedtsel,
ghy die goede wercken acht
tot een meerder sonden-voedtsel
en verdiensten sonder kracht;
wijckt! Ach weeck, ô boose schare !
uut ons strijdend' eeuw allom,
wat een gulden weereldt ware,
Heer, uw dierbaer Christendom !
ô Maria, Maeght en Moeder,
heyligh herder, weerden steen,
stelt doch elcken Gilde-broeder
vast, om van u noyt te scheen.
Stelt hun, - bid ick, - om verbeyden,
een laest' ure wel gherust,
om ons Prince te gheleyden,
daer 't sijn ziel te commen lust.
|
|
Auteursrechtvrij