Gedichten
(1869)–Claude de Clerck–
Auteursrechtvrij
[pagina 146]
| |
Ter eeren ende tot aenprijsinghe der historie Anthoniane, tot den Catholijcken Leser.Ghy die met u gheschrift, 't cristael-huys rondt gheboghen,
een roerend' ur-werck maect van veelderley vermoghen:
ghy die oock d'aerde-cloot maect onder sulck ghebau,
domp-sweeter, welck ons gheeft sneeu, reghen, windt, en dau;
ghy die oock haer ghespruyt de cracht hebt aenghegheven,
dat het - de doodt ter spijt, - den crancken houdt in 't leven;
ghylieden doolt, en raest, en wilt ons doen ter handt
een slecht gheloof, ghebroedt uyt goddeloos verstandt.
Al der Planeten jonst van uwen cirkel-wynckel,
ghebrocht aen 's menschens bloet door haer ghewoon gheal
d'opghesoghen damp van haer die 't alles baert, [krynckel,
en weder al verslyndt door een te gulsich aerdt:
al d'uytgheperste cracht, al 't uytghesweete water
der cruyden, 't welck ter marct roert veel quaesalvers snater,
is ydel cramerye, om 's menschens lichaem teer
te maken vry, gesont van siecktent doodich zeer.
Ick weet een ander troost: u lieder wijdt bemercken
en conde voorder niet dan het naturlijc wercken,
een troost, slecht heydens volck! die uwen dwasen raedt,
ja de nature selfs, in cracht te boven gaet.
| |
[pagina 147]
| |
Een wonderbaren troost van hem - die hoogh ghepresen -
gestelt heeft en noch hout al 't wesen in sijn wesen.
Dien troost leert ons dit bouck, hoe dat een christen mondt,
vol van oodtmoedicheydt, uyt 's herten diepsten grondt,
vervult van recht gheloof, vol hoop en vast betrouwen,
den menschen kan bevrien van sieckt en doodts benauwen.
'T welck heeft - ô goedtheyt Godts! - in 't vijfmael vijfste jaer
van dese loopend' eeuw' ghebleken openbaer;
en noch doet nu ter tijdt, aen vele christen sielen,
die d'heylige Godts vrient Anthonio voor knielen,
d'hermijten helder son, dat groote weereldts licht,
wiens minste weerd' ick niet kan toonen in mijn dicht.
Dit voorbeeldt aller deucht zijn d'yverich gebeden
van die een bedevaert, om hem te soecken treden,
uut Godts al ghevend' handt trect - wonder goedertier! -
de zeker medecijn, en bluscht het doodich vier.
ô Koelende fonteyn, ô heylicheydts springhader,
ô vrient der eenicheydt, ô heughelijcken vader!
laet uw ghebeden hulp' hier blijven 't aller tijdt
uw dienaer tot een vrught, uw nijders tot een spijt.
Van u sal desen bouck sijn eenen stommen spreker,
een gheestelijck docteur, een heylich apoteker,
die niet een quackel-sop, seer costelijck bereydt
om gieten door de keel, aen 't hert een tegenheydt;
maer een die costeloos de hoogh ghewenschste gaven
gaet schencken elcken mensch, van 't heylich hemelslaven.
Die hier ghenesen sal - ô wonder medecijn! -
de ziele van de sond', het lichaem van de pijn.
Dus sal dit weerde boeck gaen doen uw belle klincken,
West-vlaemsche borgherie! in 't menschelijck ghedincken,
om dat tot uwer baet uw' woonst is inghedaelt
het wonder-dadich vocht, wijt-loopich afgehaelt.
| |
[pagina 148]
| |
Neemt dit mirakel-boeck, en ghy godtvruehtich schrijver,
in danck dit cleyn gheschenck van mijn gheresen yyer,
ghestelt in dit gedicht, waer in veel hooger jonst,
door 't lesen is te sien, dan een begaefde const.
En ghy - ô gratie vat! - Anthonio belijder
van Godts almoghentheydt! onwinbaer tegen-strijder
van 't helsche boos ghetergh! ontfangt ghy alder meest,
dit voor een offerand' van mijn gedreven gheest.
En tot een wederloon wilt laten nederdalen
een glinster op mijn ziel van uwen segens stralen.
Gheeft voorspoedt mijnen loop in 's weereldts pijnigh dal,
en namaels ook een plaets by 't saligh lief ghetalGa naar voetnoot(1).
|
|