|
| |
| |
| |
Gedicht
Ter eeren den Lofwerdighen Jacques van Haringhe, Prince van de Redenrijcke Gilde der Roosieren, voorghehouden op hun feestelicken dagh, den vijf-en-twintighsten Augusty 1630.
Als den klaren sterren-heldt
uut zijn poorte quam ghereden,
ben ick in 't gras-rijcke veldt
oock ons stadspoorte uut ghetreden,
want ick docht, nu Tytan wijckt
van zijn Noordwaert an oprijsen
en den nacht zijn langhde rijckt,
om de groente te doen grijsen,
ick wil 't veldts wellustigheydt
noch eens gaen in d'oogen halen,
eer hy sulcks te neder leydt
door zijn Zuudwaert an afdalen,
ziet Autumnus my ghemoedt.
Zulck ghedachte, zulcken yver
leyde my zoo voet voor voet
naer den Sillebickschen vijver;
| |
| |
gaende om mijn nieuwsgierigh oogh
zulck vermaken te doen proeven,
hoorde ick in de locht om hoogh
een gherucht van vleughels zoeven
met een dapper snel ghedraf
van ghehoefde paerde-voeten,
't welck my eerst beduchten gaf
voor een hynderlick ghemoeten.
Ick docht, komt Gradines tocht,
voorbod' van verderf en peste,
ons zeer zoete Vlaemsche locht
zoo beroeren, hier in 't Weste?
Opwaerts ziende, ick sagh het dier,
met zijn schoon ghepluumden rugghe,
maken een zeer snel gheswier
door de locht, met voeten vlugghe,
en terstondt brocht my den geest
in een weerden thuun ghevlochten,
enghels-heir, die u bevreest
door haer kracht zijnde anghevochten,
die uw stormen, uw gheschut
en u woeden, zoo vyandigh
teghen haer, maeckte als onnut
en bedwongh te wijcken schandigh.
Ick sagh in dien stercken thuun
eenen Roosenboom vertooghen,
die den hemel met zijn kruun
scheen te raken, voor elcks ooghen,
die haer groene locken al
schoon gheschaeckt met Roosen-helde,
over 't zoete thuunsche dal
en haer in een lommer stelde.
| |
| |
Pegasus, die ganschlick nam
in den Roosen-boom vermaken,
als den wyndt snel neder quam
met zijn achter-hoeven raken
desen Roosen-boom vermaert
dicht an d'aerde, daer den wortel
met den stam haer vast vergaêrt,
't welck een Roosen-vocht ghevortel
dede uut-springhen met den slagh,
dat zoo overvloedigh vloeyde,
dat thuuns veldt haest onder lagh,
door de zee, die daer af groeyde.
Maer, wat rase ick? zie ick niet
noch ter tijdt, 't gon dat ick synghe,
is my eenen droom gheschiedt,
als ick hier mijn ooghen dwynghe,
zie ick niet den Roosen boom?
boom, zoo vol van zoete roken,
met zijn uutghesleghen stroom
in den weerden thuun beloken?
Zie ick niet de Roose zee
drijven haer verheughde baren,
daghelicks komt anghevaren?
Ja, ick zie 't, en zie noch meer
eenen Haryngh daer in swemmen,
en als Opper-prins en heer
op haer heuvel golven klemmen,
die zijn wasdom, die zijn jonst
schiet als Haryngh menighvuldigh,
dat dees zee-vrucht, dat haer konst,
- waer an menigh gheest is schuldigh -
| |
| |
elck zoo overvloedigh spijst.
o Gheluckigh volck, Roosieren,
boom, die tot den hemel rijst!
brynght terstondt uw Roos-lauwrieren,
kroont den weerden Haryngh 't hoofdt,
om zijn glans schoon te vermeêren,
dat geen Parq hem af en rooft
zulck verchieren t' zijnder eeren.
Prins van Haryngh', ziet hier by
hoe het Koren-bloems verschoonen
t' uwer eer oock compt door my
zijn ghewoone jonste toonen.
Ghejont door de Redenrijcke Gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen, binnen Ypre. |
|
Auteursrechtvrij