|
| |
| |
| |
Ghedicht
Ter eeren den Lof-werdighen Nicolais Letten, Prinche van de Redenrijcke Gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen, ghemaeckt op sijnen Jaer-schildt, die hy ghejont heeft aen de voornoemde Gilde, den 2en September 1629, ende luuydt aldus:
't Vervolghen van de doodt,
die 't al heeft in haer wetten,
dwinght elcken mensch uyt noodt
wel op sijn tijdt te letten.
Hier is weêr een nieuwe leeringh,
Alsenberghers, wijdt vermaert,
in u lieder Prins vereeringh,
commend' uyt een milden aert.
Wilt uw ziel en zinnen wetten
op zijn schildt, daer konst in leeft,
die wel op sijn tijdt te letten
elcken mensch te kennen gheeft.
Ghy ziet hier hoe dat elcks leven
heeft een goeden gheest bestier,
die hem altijdts sal in-gheven
deughdts naer-volghen goedertier.
| |
| |
Hier benevens sal een quaden
gheest, hem oock ter sijden gaen,
die hem leeren sal en raden
teghen Godts gheboden staen.
Achter aen volght d'alverslinder
't idel onghevleescht ghebeent,
vriends verdrucker, wreed' on-binder
van die zieligh zijn vereendt;
dien heeft uwen tijdt in handen,
en sijn aldoorgaende schicht,
die u seynt in d'helsche tanden,
of bly voor Godts aenghesicht.
Let dan op dijn tijdt, ô Menschen,
die hier is te leven kort,
dat de plaetse, die wy wenschen,
't erfdeel van uw ziele wordt.
Laet een trauwen gheest u leyden,
die gheduerigh raedt het goedt
om doods eynde te verbeyden
met een zuyver reyn ghemoedt.
Wilt ghy naer het raden hooren
van den stoker, uwen tijdt
sal onvruchtbaer zijn verloren,
als de doot dijn draedt afsnijdt.
Let doch neerstigh dat het sterven,
- 't welck gheen mensche ontvluchten sal -
gheenen tijdt hier naer sal erven,
sulck een wijl comt eens voor al.
| |
| |
Niet soo snel en isser daed'lijck
als den tijdt, dagh ende nacht,
wiens verlies doch meest is schaed'lijk,
en nochtans is minst gheacht.
Tijdtverquisters, t' aller stonden
is de doodt u op de hiel,
let, eer ghy hoopt sond' op sonden,
op den tijdt van uwe ziel.
Laet den oyvaer voorbeeldt wesen
en de swalue, die snel swiert,
als hun jaerschen tijdt gheresen
Phoebus naer het Noorde stiert.
Elck let op sijn tijdt, om keeren
met hem van de Zuyde-pool,
om hier elcken mensch te leeren
in hun spraeckeloose school.
Leert aen noch meer ander dierkens,
die van reden zijn vervremdt:
aen de biekens, aen de mierkens,
hoe elck waer sijn tijden neemt,
om hun honigh, om hun voedtsel
te vergaren neerstigh zijn,
't welek is 's winters hun behoedtsel
teghen doodts en 's honghers pijn.
Let oock van uw lente-daghen
op dijn tijdt, eer 't oude grijs
u comt in den winter jaghen
en verstijven als een ijs,
| |
| |
dat ghy meught uw ziel behoeden
op u hoogh vergaêrde deught,
om haer wel vernoeght te voeden
in een eeuwigh levens vreught.
Laet u voor-staen de vijf maeghden,
en de vijf oock die behaeghden
Christus, haren Brudegom,
die in hun teer aerde vaten
brochten oly vlammigh-klaer,
't welek haer blijde heeft inghelaten
by elcx heyligh weder-paer.
Let hoe d'ander, ongheluckigh,
om haer tijdts verswijmen dwaes,
bleven uyt-ghesloten druckigh;
let dan, segh ick, wormen aes,
op den tijdt van uwe jaren,
gheen tijdts gaend' in sekerheydt;
ghy sult tijdt'lijck goedt bewaren
en uw zielens' zaligheydt.
Om uw jonst, ô Prins voorsichtigh,
daer ghy med' ons hebt vereert,
die soo vruchtbaer, soo ghestichtigh,
op zijn tijdt te letten leert,
pluckt' ick, tot een wederjonste,
van den Alsenbergh vol glans,
dese Koren-blomme konste,
die u dient tot eere-krans.
|
|
Auteursrechtvrij