|
| |
| |
| |
Lof-dicht
Ter eeren den Lofwerdighen Jacques Questroy, Prince van de Redenrijcke Gilde der Roosieren, op hun feestelicken dagh 24 Augusty 1629.
met haer aensicht dobbel-mondigh,
die des weereldts oudt begin
nu noch maeckt voor elck nieuw-grondigh;
die haer klaer trompet van goudt
doet alle eeuwen oversoonen,
aller daden lof en kroonen;
die den lofbaer eecken-krans,
die van Mars ghewapend' handen
is ghevlochten, toont in glans
over alle strijdtbaer landen;
die oock draeght eleks lauwerier,
van Parnassus afghelesen,
boven Phoebus gulden vier,
| |
| |
hoogh in eer, doch noyt volpresen;
die quam my vrough in 't ghemoet,
als het rijsen vanden morghen
antrock zijnen roozen-hoedt,
weckende elck, en brocht an 't sorghen.
haer te vraghen: ‘Wat 's de reden
duer den verschen dauw ghetreden?
ons Neerlandsche blijde maren,
't welck nu Hollandt maeckt zoo swaer,
om den Bergh, die over d'Yssels vloedt
in de Veluwe is ghesoncken,
die, als d'Aetna, vol van gloedt,
blixemt uut zijn vlamme voncken,
blixemt met een donder kracht,
't welck nu totter doodt doet beven
het boos-dadigh volck, vol pracht,
van veel ydel hop' ghedreven?
of sendt u de Bossche maeght
over de Brabansche velden,
om te toonen, hoe zy waeght
haer onwinbaer oorloghs helden?
helden teghen het gheweldt,
't welck het onghetrauw Oraingen,
- steunende op zijn rooven - steldt
teghen haer, en 't edel Spaingen?’
Zijnde dus ghevraeght, zy heeft
my verandtwoordt: ‘Al u vraghen,
hoe wel dat wel reden gheeft
om mijn vlueghels op te jaghen
| |
| |
boven de ghesterde baren,
om daer mijn trompet te klyncken
zoo hoogh dat zou doen vergaen
al het oudt Romeyns ghedyncken,
en is nochtans niet de reên,
die my dede tot u stieren,
in den dagheraet ghetreên;
maer mijn gilde der Roosieren,
mijn Roosierens vasten standt,
in hun wonder-dadigh wercken
op hun eêl kasteel ghemandt,
die nu doen de feeste mercken
van hun Hoofdt twee-jarigh schoon,
't welck hun uutghemunte deughden
gaf de lofbaer eere-kroon.
Questroy, hoofdt nu vol van vreughden,
ziende an zijnen disch vergaêrt
al zijn loflijcke ondersaten,
in een blijden Roosen-aerdt;
maeckt my nu dus uutghelaten
in mijn blijdschap, hier zoo vroegh,
dat ick niet en hebbe om spreken
adem, noch oock monds ghenoegh
om mijn klaer trompet t' opsteken.’
Naer dit segghen stack zy hoogh:
dat gheschater my verdoofde
en met eenen snellick vloogh,
dat zy my haer zien ontroofde,
duer 't gherucht Pernassus schoot
in de lucht 't weêrgalmigh schatren;
't welck weêr van den hemel vloot,
om de weereldt t' over-klatren.
| |
| |
Ick ten hooghsten oock verheughdt
om haer, die my was uut d' ooghen,
wilde ons Koren-bloeme vreughdt,
edel Roose, u kommen tooghen:
om haer blijdschap, en dijn lof,
nu voor alle Goden gaende,
chiersel van ons thuunsche hof
in een eeuwigh leven staende.
Ghejont door de Redenrijcke Gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen binnen Ypre. |
|
Auteursrechtvrij