|
| |
| |
| |
Ode
Ter eeren den Lofweerdighen D'her Pieter Rebaut, Prinche vande Reden-rijcke gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen, den 7en September 1625, op sijnen jaer-schildt, ende rondt beschreven vierlyngh, anagramme:
Die ontvlucht sijns vlecsch wellusten
als sijn boosheydt hem beraudt,
hy steedts tot een heyligh rusten
sijn siel voor den Heere baut.
Schoon Alsemberghs' ghetal,
ziet weêr een nieuw vereeringh',
een schilders nieuwe konst,
een Princens nieuwe jonst,
een zielens nieuwe leeringh'.
Een prijs-schildt u begift,
wiens gulden rondt gheschrift
en deughdigh onderwijsen,
ghy met u konsten bloedt,
- die elck verheught 't ghemoedt -
hier niet en condt volprijsen.
| |
| |
voor die hun vleesch aencleven
en zijn begheerlijcheydt,
dat elck ter hellen leydt:
om vluchten zijn boos leven.
Die door 't ghesicht sijn ziel
maeckt tot een vuyl ghekriel
met wille, daedt en wensch.
Ach! vlucht sulcx, ardschen mensch!
of u naeckt smerdt onendigh.
Die sijn ghehoor steedts dwinght
daer 's weereldts boosheydt synght
en clapt om elck t' ontstichten,
vlucht Mensch, om sulcx te swichten.
Die hier oock het gheniet
van 't bitter-soet verdriet,
't welck is 't ghebruyck der sonden,
steedts aen 't ghevoelen gheeft,
van Godt versteken leeft:
vlucht Mensch, sulcx t' allen stonden.
| |
| |
Mensch, die veel meer de pracht
van 's weereldts purper-dracht
wilt in dijn reucke draghen
dan 't heyligh wieroocks brandt
vlucht van sulck dwaes behaghen.
Mensch, die in lecker smaeck
en maeckt een afgodt schandigh
vlucht al sulck boos ghebruyck,
en u hell' eeuwigh brandigh.
Want die hier niet ontvlucht
zijn aerdsche zinne-zucht,
hy wordt een huys vol suchten,
onterft van deughdts ghebodt,
een toorn, een schroom voor Godt,
die selfs sal van hem vluchten.
Bemerckt een zoet pinseel,
toont op des schildts paneel,
een over-schepen vluchtigh
van 't driemael heyligh kindt,
daer elcke ziele in vindt
troost voor haer lijden zuchtigh.
| |
| |
die troost der zondaers draeght,
oock vluchtigh vaert met hem,
van waer zy zijn gheboren.
het sluydt Gods moeder buyten,
't en kendt niet die bewaert
in haer lichaem, en baert
des hemels blijd' ontsluyten.
Een wreedt Herodes sweerdt
moordt Betlehem, en begheert
Het stort, tot 's moeders wee,
Sijn ziel hy oock vermoordt,
die wederstaet Godts woordt,
sijn will' en sijn gheboden.
Die sond' in hem besluyt,
Godt blijft daer eeuwigh uut
en al sijn hulp ontvloden.
| |
| |
Dus vlucht naer 's Princens leer,
en wilt tot leeryngh meer
hier zijn toenaem aenschauwen,
sijn letter-dicht: Rebaut
in weêr-spreuck seght: Beraut,
laet sond' u dan berauwen.
oock traegheydt, gramschap, nijdt,
ghy wordt Godt t' aller tijt
een rustplaedts goedertierigh.
Ghy werdt ghevlucht tot deught,
ghy werdt een huys van vreught,
vervult van Godts ghenade,
Mensch, blijft dan zoo ghesticht,
ghelijck ick met mijn dicht
uut 's Princens naem u rade.
in danck, zeer anghenaem,
ô Prinsch, en tot een loon
u wenschen 's levens kroon
|
|
Auteursrechtvrij