Clacht-Dicht
Over het overlijden vanden Deuchtrijcken Michiel vande Werve, Prynce vande Redenrijcke gilde van Maria van Alsemberghe, gheseydt Licht-gheladen, den viiien Lauwe xvic xxiiiitich.
ô Schrickelicke doodt! ô sekerste gewinsel!
't welck ons lichaem ancleeft wanneer 't neemt zijn beginsel,
ô doodt! die seker geeft elck mensch d'onseker wijl,
of comste van u scherp' onvluchtelicken pijl;
ô doodt! buelinne wreet! verderf, coudt-graf ghebroetsel,
bloedt-drooghster, 's levens-roof, vleesch-knaegster, wormevoetsel!
u werck is niet dan scheên - ô druckelick bedrijf! -
den mensch van zijnen vriendt, de ziele van haer lijf.
Doodt! ghy doet dalen 't lijck in ons laest' heyligh' erve
en sendt hoogh' op by Godt de ziele vande Werve.
ô Doodt! den Werveboom, ons broeder, princh', ons hoofdt,
bedruckte leden, weendt! hebt ghy te haest gherooft!
hier an betooght u kracht, - vervaerlick openbaren! -
dat ghy gheen menschen wildt voor uwe schichten sparen;
noch princ' om al zijn staet, noch rijck om schatten groot,
noch aerm' om al de sorgh' voor 't daghelicsche broodt.
| |
Helaes! om eenen boom, die ons was tot verstijven,
op welck een vollen tijdt wy meenden vast te blijven,
wy, Alsemberghs ghesin - ô nijdelick gheweldt! -
en hebt ghy niet alleen verdrooght, maer neergheveldt!
gheveldt! Helaes! ick sie, wel grootlicks t' onser smerte, Heer,
zijn vrienden al betraendt, met grooten rouw in 't herte.
Ick sie zijn vrucht ghepluckt, groot deughdigh, voor den
en 't grocysel, ons ontwerdt, en zien wy nimmermeer.
Den Werveboom is doodt! zijn tacken opgheclommen,
spijdts aller zielen haet, ten hemel zijn ghecommen.
Den Werveboom is doodt! wiens schaduw' ons bescheen,
hy treckt an d'eeuwicheydt en laet ons het gheween.
Mijn Musa, sucht ghy nu? moet u de doodt oock dwinghen
om een zoo treurigh liedt zijn vrienden voor te zinghen?
en Gildebroeders al, die Werv' hadd' in 't ghebodt,
wiens herten voor zijn ziel gheboghen zijn voor Godt!
Ghy placht met u ghedicht veel herten te verblijden,
als ghy de vloeden gyngt van Pegasus berijden.
Ach! al te droeve doodt! moet ghy, zoo zoet een stroom,
vervricsen met den val van onsen Werveboom?
Onwinnelicke doodt! wy moeten 't al verdraghen,
geen mensch kan weder-staen 't vernielen van u slaghen;
want sedert Adams quaedt u, doodt! heeft voortghebracht,
tot 's weereldts eynde toe verheert ghy zijn gheslacht.
Wel an dan! vrienden goedt, baet ons gheen teghen kijven,
noch teghestoot, noch slaen, noch rauwe te bedrijven,
heeft Werve met zijn doodt de blijdtschap ons belet,
laet ons zijn ziele bly vertroosten deur 't ghebedt;
laet ons voor 't anschijn Godts hem als de son doen blyncken,
op dat hy weder mach de zelve gaven schyncken,
als elcken werdt ghegaen, deur 's weereldts druck en pijn,
tot zijnen laetsten hael, die wy al seker zijn.
|
|
Auteursrechtvrij