Ter eeren Jacques Mueres, Prinche vande Redenrijcke gilde der Roosieren, onderhouden binnen Ypre op haerlieder feestelicken dagh, den xviii Augusty 1624.
Als desen morghen vrough den versch bedauden acker
eerst 't zoet bestralen creegh van Tytan, wierd' ick wacker:
de zorghe dreef mijn ghcest te soucken zijn vermaeck,
't welck heel uut 't lichaem joegh den sorgheloosen vaeck.
Ick ghyngh de velden duer met opgheslaghen ooghen,
ansiend' ons moeder oudt haer hoverdie betooghen dal.
in vaerwen veelderley, zoet guerigh over al,
't welck schoon beschilderdt heeft bosch, weyde, bergh en
Dus siende mijn vermaeek, ick hoorde, doch met wonder,
in 't hemels hoogh ghewelf, een stemm' als eenen donder,
die teghen Phoebus keef, en ziende vast om hoogh,
den wreeden oorlogs Godt terstondt ick kreegh in d'oogh:
[pagina 102]
[p. 102]
zijn ooghen stonden wreedt en spoghen vlamme-voncken,
uut 't anzicht scheen het bloedt al naer zijn hert ghesoncken,
zijn nues blies heeten roock, 't schuum hem ten mondt uut liep,
als een verwoeden hondtden toorn hem heel ontschiep.
Hy sprac Apolo toe: ‘Ghy stierman der poëten,
te cleen is uwe cracht by al u groot vermeten,
vermeten dat u Roos het krul ghebladerdt rondt
ghy vry behouden zult voor my en Lethes grondt!’
‘Neen,’ sprack hy, ‘'K zweer by Sticx en alle d'helsche Goden,
dat zy my veel te langh heeft teghenweer gheboden,
dat my Bellona doet te langh een groot verwijt,
dat zy dus lustich blijft verheven t' mijnder spijt.’
‘Neen,’ sprack hy, ‘vriendt, u Roos naer dees twaelfmaensche tijden
en zal s' u niet meer zien den Sodiack berijden,
mijn onversaecht gheweldt, waer voor de weereldt beeft,
't welck niet dan roof en brandt en bloedt verghieten gheeft,
zal haer ter neder slaen en sulcken haet bewijzen,
dat zy nooyt weêr en zal tot een vermaken rijsen.’
Dit dreyghd' hy, en ick sach hem van Apollo scheên
tot dat hy uut 't vervolgh van mijn ghesicht verdween.
Apol' en was in 't minst om dit ghedreygh t' onvreden
en noch veel min versaeght van d'opgheblasen reden,
liet Mars grammoedigh gaen en hy dreef lancks zoo meer
zijn hulpe tot de Roos, Roosieren t' uwer eer;
en om zijn Roose zoet te vrijden voor sulck trueren,
in 't edel vroom kasteel doet hy dat noch bemueren,
bemueren met een Prins, wiens vasten muer ghesteldt,
zal trotsich keeren af Mars nijdich dul gheweldt;
laet vry zijn donder-hol uut blasen yscr-klompen
en trotsen de natuer in heet gheresen dompen
met bulderend gheluudt, laet al sijn wreedt gheraes
vermoorden menigh mensch tot wilde dieren aes,
[pagina 103]
[p. 103]
de Roose blijft bevrijdt, gheluckigh, ô Roosieren,
gheluckich inden Muer, Muer, die de Roosen vieren;
Muer die den Musen godt uut alle Roosen koos
tot vrydom, tot vermaeck van d'anghename Roos.
Dus wenschen wy gheluck u, wel beminde Roosen,
gheluck en vrydom voor mijn voorghenomden boosen,
dat ons West-Vlaemsche stadt mach houden t' uwer lof
langh-duerich haren krans van 't schoone Roosen-hof.
Auteursrechtvrij