|
| |
| |
| |
Ode
Ter eeren vanden Lof-weerdighen Michiel vande Werve, Prinche vande Redenrijcke gilde van O.L. Vrauwe van Alsemberghe, gheseydt Lichtgheladen, den 3en September 1623, op zijn schildt en spreeck-woordt:
Soo 't toort-duyfken totter doodt
gaet om sijn onparen treuren,
soo treurdt mijn siel in 's weereldts cloot,
sonder blijdtschap, t' aller uren.
Princ', het schrijven om verschoonen
uwen wel vercierden schildt,
dwinght mijn dicht om elck te toonen
't gon ghy hier uyt segghen wildt;
't gon' ghy wildt te kennen gheven
met uw siele, die hier treurt,
is dat ons in 't aerdtsche leven
gheen tijdts blijdtschap en ghebeurt.
Hoe! soud' ons siel vreughdt belusten
in dees ronde diep en wijdt;
want ons leven, sonder rusten,
is gheduerigh eenen strijdt;
| |
| |
strijdt die quetst met duysent wonden,
strijdt vol van perijekels noodt;
teghen al 't ghebroedt der sonden,
teghen duyvel, hel, en doodt,
is het een gheduerigh strijden,
soo langh als den mensche leeft.
Kan ons ziele dan verblijden
eer sy 't al verwonnen heeft?
eer sy mach in ruste wesen,
eer haer sorgh' en vreese staeckt,
eer sy is tot Godt gheresen,
daer haer rustplaets is ghemaeckt;
daer vercrijght sy t' haren wensche
volle vreught, ter weereldt niet;
want haer grootheydt, die den mensche
wel ghevoeldt en niet en siet,
is soo groot, wat sal haer vollen?
brenght al watter leeft by een,
wilt in haer de weereldt rollen,
't is een siele noch te cleen.
Hoverdie, brenght al uw proncken,
brenght al d'opgheblasen pracht,
laet in haer al zijn ghedroncken,
wat d'ootmoedicheydt misacht;
ghiericheydt wilt haer vergaêren
eenen grooten bergh van goudt,
doet uyt haer de miltheydt varen
die u 's weereldts goedt onthoudt.
Snood' oncuyscheydt, wilt beroeren
haren lust tot vuyl bedrijf;
brenght uw boosheydt, brengt uw hoeren,
jaeght van haer een suyver lijf;
| |
| |
nijdicheydt, wildt vlietigh jaghen
brenght de herten al te knaghen,
die de liefde teghen-staen;
gramschap, brenght al uw verdrieten,
zijt ghesint tot wraeck en moordt,
wilt een zee van bloedt verghieten,
dat de lijdtsaemheydt versmoordt;
gulsicheydt, wilt gulsigh slocken,
maeckt u brasseryen bereydt,
ghiet den wijn, smijt lecker brocken
in haer, sonder maticheydt;
traegheydt, brenght ghemack en slapen,
comt in haer, zijt sorgheloos,
dwinght de neersticheydt het wapen
teghen 't sluymen goddeloos:
noch is al te cleen uw voetsel
d'edel siel, ô snoo ghebroetsel!
blijft noch ydel ongherust.
dat hier niet can ydel zijn,
alsmen siet een busken wercken
't welck vol vier het vleesch gaet decken;
't vier ghebluscht, het ydel hol
derft de locht, het gaet dan trecken
't lichaems bloedt om wesen vol;
hier treckt ons siel oock gheduerigh
om vol hebben haer ghevoegh,
't ydel blijven maeckt haer treurigh,
sy en vyndt niet groot ghenough.
| |
| |
Moeter dan een weereldt wassen,
om dees weereldt noch te breên?
om haer grootheydt vol te passen?
neen, 't moet wesen Godt alleen.
Godt alleen sal haer ghenoeghen,
sy in Godt, en Godt in haer
sal de siel tot ruste voeghen;
hier treekt sy begheerigh naer
dees siel, in dit al verwildert,
droevich om sulck onghemack,
is de toortel-duyf gheschilderdt,
Princ'! op uwen Werve-tack;
't duyfken, 't welck hier heeft verloren,
om te vinden voor den heer,
sijn lief paer, in echt vercoren
hierom trueret noch te meer.
Duyfken! uw ghepluymde bende
wenscht, ô Prince! met mijn dicht
uwen druck een vreughdigh eynde,
eeuwigh voor Godts aenghesicht.
|
|
Auteursrechtvrij