|
| |
| |
| |
Ter eeren der Redenrijcke gilde der Roosieren, op haren feestelicken dagh, den XXVIen Hoymaent 1623.
Inden geest was ick ghedregen
vanden licht-ghevlamden Godt,
by de schoon ghesusters neghen,
- onderdanigh zijn ghebodt -
die zeer gau en neerstigh waren
met om schoonst te maken hoên
van veel yeft en lauwerblaren
's wynters, somers altijdts groen.
Phoebus sprack: ‘Houdt op, Goddinnen,
volght met haesten mijn ghebiedt,
wilt een ander werck beginnen,
dit ghevlecht en greydt my niet;
leght van u dees tacken groene,
ander kranssen dicht gheloofdt
heb ick om becleên van doene,
voor elck Redenrijckers hoofdt.’
| |
| |
‘Wilt ghy de coleuren weten,
const gheselschap, wijs beraên,
die my 't groene doen vergeten,
die my nu te sinne staen,
merckt, als ick noch bem verborghen,
eer mijn gulden hoofdt op gaet,
hoe 't voor-loopen vanden morghen
bloesend' inden hemel staet.’
‘Dees colueren zult ghy treffen
constigh naer mijn lieve bruudt
en haer schoonen glans verheffen
boven ander loof of kruudt;
laet Athenen, laet nu Roomen,
laet Florencen wesen pijn,
met de zoete fransche stroomen,
haer roodt moet verheven zijn.’
Wanneer Phoebus had ghesproken
tot dees maeghden zijnen wil,
al de groente wierdt ghedoken,
elck hieldt van te vlechten stil;
elck nam vleughels en zy vloghen
met zoo licht en snel ghevlucht,
dat ick achter hun in d'ooghen
niet en hieldt als ydel lucht.
Ick docht, wat zal hier gheschieden,
zal dit drie-mael drie ghetal
Phoebus woorden gaen ontvlieden
uut dees hooghen heuvels dal?
| |
| |
Phoebus ziende my vol wonder
in 't gedacht, zijn schoone spraeck
liet mijn gheest niet langhe zonder
wetenschap van dese saeck.
‘In Westvlaender staet verheven’
sprack hy ‘een bemuerden thuun,
die de zoetste rueck gaet gheven
van dees twee ghetopten kruun;
thuun daer ghy in zijt gheboren,
thuun die elck verblijden gheeft,
daer vlieght mijn ghesin verkoren
tot dat zijn behoeven heeft.
Thuun daer uwe Koren-blomme
uutstort eenen zoeten stroom,
noch is daer ick meest op comme
daer een schoonen Roosenboom,
die zal doen de groent' al wijcken
van mijn krans ghevlochten rondt,
dat zy zal den glans ghelijcken
van mijn verschen morghenstondt.’
‘Daer zal een Pernassus rechten,
daer zal stroomen mijnen vloedt,
daer zal mijn ghesin gaen vlechten
roozen hoên van reucke zoet;
daer zal eenen Phoebus wesen,
een Le Cocq, die d'oper roos
van zijn Roosen uut-ghelesen
tot een weerden Prince koos.
| |
| |
‘Ghy zult’ sprack hy ‘tot hun treden
met u dichten, om als heden
Dan gyngh zijn ghedaente dwalen
uut mijn nieus-gier ooghens licht,
hy en liet my niet dan stralen
die verstaerden mijn ghesicht.
Ick heb opghelicht mijn voeten,
met mijn dichten com ick voort,
om vol-brynghen met begroeten,
Roosen, onsen Phoebus woordt.
Ick magh weder hier ghenieten
het ghesin, dat van my vloot,
die 't schoon Helichon verlieten
om verbliên dees Roosen root.
Hier sie 'k Roose-kransen maken,
hier elck weder neerstich is,
hier sie 'k haer de vruchten smaken
vanden schoon Roosieren dis.
Hier sie 'k eenen Phoebus baren
als een Princ' der Roosen vreught;
Roosen, ick wensch vele jaren
u te zien aldus verheughdt.
|
|
Auteursrechtvrij