|
| |
| |
| |
Lof-Dicht
Ter eeren der Redenrijcke gilde der Roosieren, onderhouden binnen Ypre, op haren feestelicken dagh, den xxiiiien Augusty 1622.
ô Sterek-ghestaelden Mars! bloedtgierigh bloedtverghieter!
ô roover, moorder wreedt! naest Jupijn donder-schieter!
Straf-Godt, vol wraeck en nijdt en dolle rasernije!
beminner van verdriet en strange tierannie!
Swerdt-draegher bloedigh root, wiens ooghen elck doen beven!
verdrucker, sonder recht, van veel die deughdigh leven,
voortdrijver vanden twist, groot vyandt van de vrè,
die comt om straffen 't quaet en zelven 't quaet brynght mê!
die d'ackers schoon ghewas gaet deerlick onder-loopen,
die steden schoon ghebaudt verkeert in steenen hoopen!
Al hoortm'in ons ghewest u donders grof ghetier,
al zietmen, met gheween, het blaken van u vier,
al ziet m'ons Neder-landt verwoesten en verderven,
en in 't verschrikte volck veel konst door vreese sterven,
en dynckt noch daerom niet, ô wreeden! t' uwer spijt,
dat ghy 't naer uwen wil noch al te neder smijt!
| |
| |
Al comt gy met u cracht vervarelick ter bane,
op dit kasteel blijft noch 't hof der Roosieren stane,
op dit kasteel als 't hoofdt, clouck, edel, zoo ghesteldt
dat 't noch in 't minste niet en wijckt voor u gheweldt.
Een hof vol roosen schoon, die heerlijck hun vertooghen
met aenghenamen reuck en met vermaeck in d'ooghen.
Een hof, daer 't zoet ghesin van Pallas geest-verlicht,
noch daghelickx in leest hun welgherijmden dicht.
Een hof, waer in men hoort, op Nederlansche snaren,
een Orpheus spelen zoet, niet achtend' uwe maren;
een Orphcus, die ons doet verblijden hert en zin,
met Dibnaas droeve doodt en Don Diegoos min;
en die nogh daghelijckx zijn wel-ghetaelde lieden
des menschen droeven geest comt om vermaken bieden.
Zijn lieden, seg ick, schoon die deur een clouck verstandt
zoet-galmigh clyncken doen ons vreughdigh Vlaenderlandt,
daer d'Helichonsche bend' al beter kan op danssen,
met een ghelijck gheterdt dan op 't ghedicht der Franssen;
zijn wel besneden sangh, die voor den zoeten vloedt
der Batavieren niet in 't mynste wijcken moet.
Dus comt schoon hemels heir, onstervelijcke Goden!
Iaet desen Orpheus zijn u mildheydt aengheboden;
comt, seg ick, nederwaers, opdat ghy selfs verschoont,
zijn konst-verstandigh hoofdt met lauwer-blaren kroont;
niet als een Cesar vrom nocht als een Alexander,
noch als een Hannibal of dierghelijck meer ander;
maer als een Maro wijs van onser eeuw' en tijdt,
die dickwils met zijn dicht, u Goden, heeft verblijdt.
Wilt uwen Orpheus oock, ô gilde der Roosieren,
zijn schoon ghebladen crans met roosen tusschen chieren;
want zijn gheleerde penn' u gild' alleen verchiert:
maeckt, dat u jonsticheydt zijn konst oock milde viert.
| |
| |
Synght aen dan, Orpheus, synght! laet Mars vry toornigh blasen
en zijn verwoeden hoop doen als Menaden rasen.
Weest daerom niet bevreesdt, wat zoudt u doch gheschiên?
synght uwen zoeten sangh, 't kasteel is u bevriên.
Gaet, synght zijn rasernije uut onsen zin vergheten.
ô Syngher! op den top van Helichon gheseten,
slaet uwe snarens toon tot uwer eer en lof,
glans-gever van dees stadt en van u Roosen-hof.
Ghejont deur de Redenrijcke gilde van Marin van Alsenberghe, gheseydt Lichtgheladen, bin nen Ypre, den xxiiiien Augustus 1622. |
|
Auteursrechtvrij