|
| |
| |
| |
Bruloft-Liedt
Ter eeren den lof-weerden Brudegom Christiaen Werkijn, trauwende met joncvrauw Marie Cosijn, den xxiien Meije 1622.
Wie sal iet ter weereldt loven,
dat meer heeft in schoonheydts cracht
dan het vrauwen soet gheslacht?
Niemandt niet: want sy te boven
al de weereldts schoonheydt gaen,
en in ons behaghen staen.
Als wy mannen gaen aenschouwen
's weereldts rijckdom, staet en eer,
't schijnt men can niet wenschen meer;
maer het soet gheslacht der vrouwen
treckt een man, dat hy dit al
om een vrauw verlaten sal.
Als wy den voorzomer mercken,
met 't ghepronckt hooverdigh veldt,
wy zijn licht tot vreughdt ghesteldt;
maer meer vreughdt can in ons wercken
een schoon blijde lack ghesicht,
daerin woont het schutter-wicht.
| |
| |
Dit ghesicht doet ons beminnen,
dit ghesicht ontweckt den lust,
daer al ons begheert in rust;
want wy selden vreughdt ghewinnen,
als wy derven het ghelaet,
dat in schoone vrauwen staet.
't Vrauwe-volek is ons verblijden;
wat vreughdt dat de weereldt toont,
can door vrauwen zijn verschoondt;
door haer siet men t' allen tijden,
d'aldermeeste vreughdt gheschiên,
omdat wy niet liever sien.
Isser meerder vreughdt ghevonden?
voor een man, dan als hy mach
met een vrauwe zijn ghebonden,
die zijn hert in hem verwint,
dat haer boven al bemindt?
Canmen meerder goet verliesen
dan zijn vrauwe goedertier?
Can den man wel rusten hier
vóórdat hy weêr gaet verkiesen
eene, die hem weder gheeft,
dat de doodt ghenomen heeft.
| |
| |
Al mijn segghen can hier blijcken
aen dit paren, want Cosijn
moet de vreughdt zijn van Werkijn,
en zijn treuren af doen wijcken
van zijn eerste vrauwens doodt,
daer hy al sijn vreughdt in sloot.
Heeft Werkijn hier eens verloren
al sijn blijdtschap, al sijn vreughdt,
hy wil weder zijn verheughdt;
hier toe heeft hy wel vercoren
dese bruydt, dees maghet soet,
die sijn vreughdt weer leven doet.
Dus, Werkijn! wilt vreughden maken,
ghy hebt, dat u hert beghert,
en dat Charon had ontwert;
wilt dan al u wenschen staken,
staeck u treuren, staeck dijn rauw
met u nieuw ghemelde vrauw.
Want ghy sult op straet sien treden
haer, als joncvrauw, als godin,
cuysch zijn in haer huysghesin,
inde kercke vol ghebeden,
sot in 't bedde, t' aller tijdt,
sulck wijf maeckt een man verblijdt.
| |
| |
Maer wat wil ick al verclaren
van veel deughdt en sedicheydt,
't welck in goede vrauwen leydt?
zijt ghy eerstmael welghevaren
met een vrauw, van deughden rijck,
dese sal haer sijn ghelijck.
Wilt u tweede vrauw oock eeren,
blijft met haer niet min ghepaerdt
dan soo ghy met d'eerste waert;
wilt tot liefd' en vred' u keeren:
want ghy weet, dat nijdt en twist,
salicheydt en goedt verquist.
Dan gheen raet en moet m'u gheven,
ghy weet wat hier in behoeft,
en hoe datm'een vrauwe toeft
in deught, liefd' en eerlijck leven,
in ghenouchte, spad' en vrouch:
altijdts heeft men werck ghenouch.
Hymen comt, wilt u bereyden
om u vier t' ontsteken licht;
ick maeck eynde van mijn dicht,
wilt dit paer te bedde leyden:
want den tijdt raedt ons te scheèn,
lief by lief is gheern' alleen.
Ghejont door de Redenrijcke gilde van Maria van Alsenberghe, gheseydt Lichtgheladen, binnen Ypre. |
|
Auteursrechtvrij